Τελικά, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των πρώτων χρόνων μετά τη δικτατορία, όπως η συγκέντρωση ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, το 1974, έχουν πλέον γίνει....εθιμικές. Έτσι μετά τις μαθητικές καταλήψεις του Νοεμβρίου, που παύουν μαγικώς, για να μη χάσουν οι τελειόφοιτοι των Λυκείων την πενταήμερή τους, όπου σαφώς και συμμετέχουν με «εκπαιδευτικό σκοπό», που έλεγε και ο Ζουράρις, έρχονται τα μπλόκα της αγροτιάς στα τέλη Ιανουαρίου. Αφού έχουν τελειώσει τα κλαδέματα ή καλύτερα αφού στον κάμπο της Λάρισας ετοιμάζονται οι αγροτοπατέρες να ζεσταθούν στα καταλύματα και να έχουν και καμιά δικαιολογία να...ξεστρατίσουν σε κανένα πολιτιστικό...κέντρο διασκέδασης τύπου «Βιετνάμ», το έθιμο τελειώνει, καμιά 15αριά μέρες, άντε κανένα μήνα μετά, όπως γίνεται π.χ. με το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δένδρου. Αν προσθέσεις σε όλο αυτό τον κοινωνικοπολιτικό αχταρμά το γεγονός ότι στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οι εκλογές και οι κάθε τύπου εκδηλώσεις των συνδικαλιστών του δημοσίου γίνονται εντός ωραρίου, τότε σίγουρα ο αγώνας του μπλόκου της Νίκαιας δικαιώνεται κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες. Άσχετα βέβαια, αν δεν ταλαιπωρείται ο Τσίπρας και οι  υπουργοί του, αλλά ο κοσμάκης, που δεν μπορεί να πάει στις δουλειές του. Εμπρός λοιπόν να ακούσουμε το διαχρονικό «στα μπλόκα της αγροτιάς θα σπάσει της κυβέρνησης ο τσαμπουκάς»!