Δύο συνταγματικές επιλογές διαθέτει η εκάστοτε κυβέρνηση, για να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Είτε να παραιτηθεί και να τεθεί σε εφαρμογή η διαδικασία των άρθρων 38 παρ. 1 και 37 παρ. 2, 3 Συντάγματος, η οποία καταλήγει στη διενέργεια εκλογών από την «οικουμενική» (από όλα τα κόμματα της Βουλής) ή την «υπηρεσιακή» (με Πρωθυπουργό έναν ή μία εκ των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων) κυβέρνηση, είτε  να ζητήσει την ανανέωση της λαϊκής εντολής για την αντιμετώπιση εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας. Ποιος είναι ο ρόλος της προεδρίας της δημοκρατίας, στο να διαπιστώσει το...«σοβαρό εθνικό θέμα», που επικαλούνται συνεχώς, κατά τη μεταπολίτευση, οι κυβερνώντες, μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος από το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980; Κανένας! Ο πρόεδρος και τώρα η πρόεδρος είναι υποχρεωμένη να διαλύσει τη Βουλή, χωρίς να έχει καν τη δυνατότητα να ρωτήσει, ποιο είναι αυτό το...«σοβαρό» εθνικά θέμα! Επειδή λοιπόν το να παραιτηθεί μια κυβέρνηση δεν είναι και πολύ «ψηφοθηρικό», όλοι προτιμούν τη δεύτερη «λύση». Οπότε διακοσμητικός και ο ρόλος της προέδρου. Μια θέση με μπόλικα «φρου φρου» και «αρώματα» χωρίς καμία ουσιαστική αρμοδιότητα.