Για μία ακόμη φορά και στην περιοχή μας από διάφορους φορείς διοργανώνονται πλήθος και κάθε είδους «φιλανθρωπικές εκδηλώσεις» με στόχο την «εξασφάλιση χαράς» στους άνεργους, τους άστεγους και γενικότερα τους διαρκώς αυξανόμενους φτωχούς της σύγχρονης «ισχυρής Ελλάδας» που στην άλλοτε «Καλιφόρνια της Ελλάδας» είναι πλέον αρκετές δεκάδες χιλιάδες…

Και φυσικά κανείς δεν λέει ότι όλοι θα πρέπει να έχουν δικαίωμα στο όνειρο των… Χριστουγέννων (που για τους εξαθλιωμένους «μεταφράζεται» σε ένα δώρο ή σε ένα πιάτο ψωμί…) έστω και για λίγες ώρες. Όμως τόσο πριν από αυτό, όσο και μετά όταν «λήξουν» τα αποτελέσματα της «φιλανθρωπίας» η κατάσταση δεν θα αλλάξει, δεν θα φύγει το «μαύρο χρώμα» της! Ανεξάρτητα από προθέσεις ή και δηλώσεις ο δρόμος των εράνων, της ελεημοσύνης, είναι δρόμος ξεπεσμού, υποδούλωσης, μεγαλύτερης φτώχειας και εξαθλίωσης. Το έχουμε γράψει πολλές φορές όσο και αν ακούγεται αφοριστικά: Η φιλανθρωπία δεν είναι ανθρωπισμός!
Πολύ παραστατικά έγραφε ο Δημήτρης Γληνός: «…Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας… Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν….»

Να λοιπόν που βρίσκεται ο δρόμος. Στην αντιμετώπιση των αιτιών της δυστυχίας  και όχι απλά των αποτελεσμάτων. Στην ανακούφιση έστω και προσωρινά αυτών που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη ως πράξη αλληλεγγύης και όχι ως «φιλανθρωπίας» για την «σωτηρία της ψυχής ημών». Φυσικά και οι ίδιοι οι φτωχοί δεν θα πρέπει να συμβιβαστούν με τη φτώχεια τους . «Της γης οι κολασμένοι» ρέπει να παλέψουν για μια κοινωνία ανθρώπινη, μια κοινωνία όπου οι παραγωγοί του πλούτου θα είναι οι πολιτικά και κοινωνικά κυρίαρχοι του και θα τον χρησιμοποιούν για να καλύπτουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες τους. Μια κοινωνία δηλαδή που δεν θα έχει ανάγκη από φιλάνθρωπους, μια κοινωνία της πραγματικής αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης και κυρίως μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Υ.Γ: Σε πρόσφατη φιλανθρωπική εκδήλωση στην περιοχή μας είδαμε πλήθος υποψήφιων (για Δήμο και Βουλή)...

Υποψήφιοι, που η πολιτική των κομμάτων που υποστηρίζουν, έχει δημιουργήσει τέτοιες κοινωνικές συνθήκες που για τις στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες χρειάζεται η ...φιλανθρωπία για την περιορισμένη (ποσοτικά-χρονικά) κάλυψη τους.

Το ερώτημα απλό: Τελικά θέλουμε, αν τους ψηφίσουμε, μία κοινωνία που θα έχει ανάγκη από...φιλάνθρωπους ή μία κοινωνία της πραγματικής αλληλεγγύης που θα ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες των πολλών και δεν θα έχει ανάγκη τους...φιλάνθρωπους;