Με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου με τίτλο «Τα τζόκεϊ καπέλα» (Η «εξαφάνιση» του Άλεξ), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκεντρο, ο ιατρός και συγγραφέας Μάριος Μαρκοβίτης μίλησε στην εκπομπή «Λόγια σταράτα» (ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8) του Αλέκου Χατζηκώστα, την Τρίτη 24/1.
Αναφερόμενος στο περιεχόμενο του βιβλίου του τόνισε : «Αναφέρεται στη συγκλονιστική υπόθεση εξαφάνισης του Άλεξ, που συντάραξε την Ελλάδα, αλλά πέρασε και τα σύνορά της και κράτησε και κρατά πολλά χρόνια και θα κρατά, αν δεν βρεθεί το πτωματάκι του παιδιού. Κατά σύμπτωση ορίστηκα πραγματογνώμονας μαζί με συνεργάτες του από το Παπανικολάου, 4 μήνες όμως μετά την εξαφάνιση του Άλεξ, πράγμα που λέει αρκετά πράγματα, γιατί ήδη είχαν διαμορφωθεί. Οριστήκαμε, για να εξετάσουμε τα 5 αυτά παιδιά, που είχαν εμπλακεί στην εξαφάνιση του 11χρονου Άλεξ. Επομένως η επικέντρωση του βιβλίου είναι σ’ αυτά τα 5 παιδιά. Τι ήταν, πώς και που μεγάλωσαν, ποιες οι οικογένειες, ποιες οι σχέσεις τους με τη μάθηση, το σχολείο, τις παρέες τους κλπ. Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι, κρατώντας πάντα το απόρρητο και την εμπιστευτικότητα και την απαραίτητη δεοντολογία. Επειδή είμαι και από τη Βέροια, με ενδιέφερε η αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, η οποία πραγματικά πέρασε κρίσιμες φάσεις. Ενοχοποιήθηκε, κατηγορήθηκε, ονομάστηκαν κυκλώματα, που ζούσαν στη Βέροια, παιδεραστών, κλεπτών παιδιών που δρούσαν για αφαίρεση παιδικών οργάνων. Ταλαιπωρήθηκε η Βέροια, η κοινή γνώμη ενοχοποιήθηκε και αυτοενοχοποιήθηκε σ’ ένα μεγάλο βαθμό. Μην ξεχνάμε ότι στην περίπτωση της υπόθεσης αυτής για πρώτη φορά ακούστηκε η λέξη bullying. Τότε έμαθε η Ελλάδα τι είναι και από τότε χρησιμοποιείται κατά κόρον. Και σήμερα πήρε μια πιο άγρια, σκληρή και ωμή μορφή. Υπάρχει ένα τεράστιο υλικό που κρατώ στο αρχείο μου και που κάπου θα αφήσω, διότι αργότερα, όταν δεν θα διατρέχει κίνδυνο το απόρρητο και η εμπιστευτικότητα, θα βρεθούν πολλοί που θα μπορούν να το μελετήσουν και να συνεχίσουν την προσπάθεια, την οποία ξεκίνησα».
Απαντώντας για την ανακίνηση του θέματος από γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, υπογράμμισε : «Η γνωστή εκπομπή που αναφέρεται στην πιθανή τοποθεσία που θάφτηκε το κορμάκι του Άλεξ. Μακάρι να βρεθεί, γιατί αυτό που αναφέρω στο βιβλίο και το ξέρουμε όλοι οι Βεροιώτες είναι ο πόνος αυτής της μάνας, της Νατέλας, που όλα αυτά τα χρόνια έχει ουσιαστικά ένα θάνατο, χωρίς θάνατο. Έχει μία διαρκή απώλεια και αδυνατεί να τελειώσει τη διαδικασία του πένθους. Η διαδικασία του πένθους τελειώνει με την ανεύρεση του σώματος του νεκρού και με την ταφή του. Μακάρι η γνωστή ρεπόρτερ να το βρει. Πάντως η αίσθηση που είχαμε τότε και οι Βεροιώτες ήταν πως το σώμα του παιδιού εξαφανίστηκε από κάποιους κάπου εκεί στη Βέροια. Νομίζω ότι αυτή η αίσθηση κυκλοφορεί και σήμερα, παρότι υπάρχουν κάποιοι ακόμη που υποστηρίζουν με σοβαρότητα και σταθερότητα ότι ο Άλεξ ζει κάπου στη Γερμανία ή κάπου αλλού και ας σκεφτούμε τι νοιώθει η μάνα, όταν υποστηρίζονται κάτι τέτοια ακόμη».
Αναφερόμενος στο ζήτημα του bullying σήμερα σημείωσε : «Είναι τεράστιο ζήτημα. Στις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας, αν διαβάσει κάποιος με προσοχή το βιβλίο, θα δει ότι περνούν όλες οι θέσεις, και οι δικές σου απόψεις –θέσεις Αλέκο εκείνης της εποχής και μάλιστα αρκετά καθαρά. Επίσης υπάρχουν και οι θέσεις του αγαπημένου μου Τέλη Σιδηρόπουλου, που χάσαμε πριν ένα χρόνο. Το βιβλίο αναφέρεται σ’ αυτό και σταματά το 2010, όταν ξεκίνησε η δίκη των παιδιών. Και αυτά που αναφέρονται από τους πραγματογνώμονες για τα παιδιά, ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με το σκεπτικό του Δικαστηρίου. Το bullying έχει αλλάξει μορφή πια. Έχει περάσει σε μία αγριότητα, σε μία σκληρότητα. Μάλλον συμβαδίζει και με παρόμοια γεγονότα, μία απογοήτευση, ένα χαμό της ίδιας της κοινωνίας. Σήμερα έχει ανεβεί λίγο σε ηλικίες, είναι πιο συνηθισμένο στη μέση εφηβική ηλικία. Και βέβαια έχει επηρεαστεί πέρα από τα κοινωνικά φαινόμενα, έντονα και από το διαδίκτυο και φυσικά να μην το ξεχνάμε, τεράστιος είναι ο ρόλος της κοινωνίας, της παιδείας, της οικογένειας».
Στη συνέχεια, αναφερόμενος στη ζωή του τόνισε : «Γεννήθηκα τη δεκαετία του ‘40 στη Βέροια, στα στενά, στις πλατείες, τις εκκλησίες που έπαιζαν και τα 5 αυτά παιδιά. Ήταν αναπόφευκτο να κάνω ένα πισωγύρισμα, μία βύθιση στα παιδικά μου χρόνια, εκείνης της τρομακτικής δεκαετίας, σκληρές εποχές. Έτσι υπάρχει και το παράλληλο αυτοβιογραφικό, πολύ δύσκολο για μένα ως πραγματογνώμονα κομμάτι, που σταματά μέχρι τα 13-14 μου χρόνια και πίσω, από το οποίο μπορεί να διακρίνει κανείς ουσιαστικά την ιστορία των χρόνων εκείνων. Είναι ενδιαφέρουσα και η αλληλοσύνδεση με τα γεγονότα της εξαφάνισης του Αλεξ».
(σ.σ Το Φεβρουάριο του 2006 εξαφανίστηκε στη Βέροια, όπου ζούσε με τη μητέρα του, ο εντεκάχρονος Άλεξ. Τέσσερις μήνες αργότερα αποκαλύφθηκε η εμπλοκή στην εξαφάνισή του μιας παρέας πέντε ανηλίκων, έντεκα έως δεκατριών ετών.
Στις 22 Ιουνίου του ίδιου έτους, ο Μάριος Μαρκοβίτης ορκίστηκε εμπειρογνώμονας για την υπόθεση αυτή και επί τέσσερις μήνες, ως επικεφαλής μιας ομάδας συνεργατών από το Ψυχιατρικό Τμήμα Παιδιών και Εφήβων του Νοσοκομείου Παπανικολάου. Ο Μάριος Δ. Μαρκοβίτης γεννήθηκε στη Βέροια το 1940 και έζησε εκεί τα παιδιά του χρόνια, στην κατοχή και τον Εμφύλιο. Είναι γιατρός ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, συνταξιούχος. Διαμένει στη Θεσσαλονίκη).
