Η Σαχανιέ είχε ανάψει το μαγκάλι και έψηνε κεφτεδάκια και αρνίσιες μπριζόλες. Κατάλαβε ότι αυτά μου αρέσουν πολύ και ήθελε να με ευχαριστήσει. Παρά την κούραση που προφανώς αισθανόταν ο Μουσταφά από το πολύωρο ταξίδι, τη βοήθησε να ετοιμάσει τις σαλάτες και να στρώσει το τραπέζι.

Σήμερα τη βοηθούσε και η φιλενάδα της, η Ιμιχάν από το Μπαλίκεσιρ, η οποία νοίκιαζε τον επάνω όροφο του σπιτιού τους. Σπούδαζε τα παιδιά της στο Πανεπιστήμιο που είναι έξω από τα Κουβούκλια και ήρθε να μείνει μαζί τους, τα ….βρήκε με τη Σαχανιέ και έγινε οικογενειακή φίλη.

Είχε ετοιμάσει ένα παραδοσιακό γλυκό, το χουσμερί και το έφερε για να το φάει ο καλοταϊσμένος μουσαφίρης. Πασάς στα Γιάννενα ήμουν, όλοι είχαν την έγνοια μου.

«Σήμερα, Γιώργο Μπέη, όλοι πηγαίνουν στο σπίτι της νύφης, διότι θα εκθέσει το σύνολο της προίκας της. Θα περάσουν να τη δουν όλοι οι χωριανοί, οπότε θα έχει πολύ κόσμο. Θα βάλουμε τα γιορτινά μας λοιπόν και εσείς οι δυο θα μας συνοδέψετε!»

Πράγματι το βράδυ πήγαμε στο γάμο. Γεμάτο το σπίτι από επισκέπτες, οι οποίοι είχαν έρθει για να θαυμάσουν την προίκα. Μας υποδέχθηκε και εμάς η νύφη, η γλυκύτατη Σεντέφ…

«Yorgo amca yarin biz ikimiz Bursada gidiyorus. Θείε Γιώργο, αύριο θα στολίσουμε το αμάξι σου και θα με πάς στην Προύσα, στην κομμώτρια. Και αφού θα είμαι έτοιμη νύφη πλέον, θα με πας στο σπίτι.»

Συγκινημένος δέχθηκα με χαρά τη μεγάλη τιμή που μου έκανε, φίλησα τη Σεντέφ και της υποσχέθηκα ότι την επόμενη μέρα θα είμαι στη διάθεσή της. Η Σαχανιέ με την Ιμιχάν είχαν πάει στην αυλή όπου ήταν συγκεντρωμένες και άλλες γυναίκες, ενώ εγώ και τα καρντάσια μου ήμασταν σε μια άλλη γωνιά της.

Από νωρίς είχε έρθει και ο παππούς, ο Ραμαζάν Κιβράκ, που μου έκανε παράπονα ότι τον ξέχασα και δεν πήγα ξανά στο σπίτι του να τον επισκεφθώ.

Τον αγκάλιασα, του φίλησα το χέρι με σεβασμό και του είπα ότι θα τον αγαπώ και θα τον τιμώ για πάντα.

Τον θεωρούσα πλέον παππού μου, δικό μου άνθρωπο, πρόσθεσα. Δάκρυσε ο παππούς Ραμαζάν και αφού μου έδωσε μερικές ευχές, πήγε να χαιρετήσει τον παππού Μεχμέτ, τον πατέρα του Σεφέρ.

Όλο το βράδυ, χορεύαμε ακούραστοι. Οι χοροί πάνω κάτω οι ίδιοι, καρσιλαμάδες, τσιφτετέλια και χασαποσέρβικα.

Κάποια στιγμή με πλησίασε ο Σεφέρ και μου ζήτησε να μην του χαλάσω το χατίρι και να τραγουδήσω μερικά τούρκικα τραγούδια που γνώριζα. Για να με πείσει επιστράτευσε και τα μεγάλα μέσα…

«Μου το ζήτησαν οι παππούδες Ραμαζάν και Μεχμέτ, οπότε είναι αδύνατο να αρνηθείς!»

 Πήρα το μικρόφωνο, λοιπόν, και τραγούδησα τον «Τσακιτζή» και το «Μπεγκλεντίμ ντε γκέλμεντιν», αφιερώνοντας τα, στους παππούδες.

 Ξαφνικά άρχισαν ένα- ένα τα καρντάσια να έρχονται κοντά μου και να μου κολλούν στο μέτωπο διάφορα χαρτονομίσματα.

Το έκαναν μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο!!! Μιλημένοι από το πειραχτήρι το Σεφέρ, για να κολλήσει καλύτερα, το έφτυναν πρώτα και μετά το κολλούσαν στο άτυχο μέτωπό μου.  Και κάπως έτσι γέμισα από πάνω μέχρι κάτω με σάλια και χάρτινες τούρκικες λίρες…

 «…αχ βρε Γραμμάτω… να ήσουν εδώ και να καμάρωνες το λεβέντη σου», σκεφτόμουν με περηφάνια!

Οι παραγγελίες διαδέχονταν η μία την άλλη, όπως και οι… χάρτινες λίρες. Έβγαλα και εγώ από το σεντούκι του ρεπερτορίου μου όποιο ελληνικό και τούρκικο τραγούδι θυμόμουν.

Πολλά μάλιστα τα τραγούδησα και στις δυο γλώσσες, το «Από ξένο τόπο ή Uskudara gider iken», τον «Kaϊκτσή», το «Canakalle icide», το «Αραμπάς περνάει» και κάποια ακόμη. Όση ώρα τραγουδούσα, τα παλικάρια των Κουβουκλίων ξεφάντωναν στην πίστα και ο γάμος μετατράπηκε σε φιέστα!

Φοβερές στιγμές !!!

Όταν τελείωσα το πρόγραμμά μου, αποχώρησα καταχειροκροτούμενος από όλους τους παρευρισκομένους, προσφέροντας τα χρήματα στην υπέροχη ορχήστρα μου.

Ο παππούς Ραμαζάν σηκώθηκε από την καρέκλα του και ήρθε να με φιλήσει…

 «aferim oglum, ne guzel sarkiler», μου θύμισες την πατρίδα μου!

Ο Σεφέρ ήρθε κοντά μου και με ασπάσθηκε ιδιαίτερα συγκινημένος.

«Tesekur Yorgo kardesim. Cok guzel!»

Τώρα άρχισαν να χορεύουν οι φίλες και οι συγγενείς της νύφης και το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν ξαφνικά ακούστηκε κάποιος θόρυβος και διέκρινα κάποια άτομα να τρέχουν σαν αλαφιασμένοι.

«Τι συμβαίνει», ρώτησα το Μουσταφά, σαστισμένος.

 «Ήρθαν τα παλικάρια του γαμπρού και μπήκαν στο κοτέτσι για να αρπάξουν κότες, έτσι είναι το έθιμο. Τώρα πήραν τις κότες και τρέχουν, τάχα για να ξεφύγουν.»

Του εξήγησα ότι έχουμε και εμείς αυτό το έθιμο και ότι τις περισσότερες φορές η νύφη δίνει οικειοθελώς μια δυο κότες στα παλικάρια του γαμπρού, για να μην τον κακοκαρδίσει.

 Λίγο αργότερα, πήραμε τις συνοδούς μας, τη Σαχανιέ και την Ιμιχάν, τις οποίες είχαμε παντελώς εγκαταλείψει στο μεταξύ, αποχαιρετήσαμε όλους τους φίλους και φύγαμε για το σπίτι. Έπρεπε να ξεκουραστώ για να εκτελέσω τα αυριανά καθήκοντά μου, ως ένας καλός θείος απέναντι στην ανιψιά μου…

Το ραντεβού μας στην Προύσα ήταν στις 10.00 το πρωί. Μετά το απαραίτητο πρωινό στο σπίτι του Μουσταφά, πήγα στο σπίτι του Σεφέρ, όπου με περίμεναν με ανυπομονησία.

Η Γκιούλ ή Τριανταφυλλού, όπως την αποκαλούσα, θα πήγαινε με την κόρη της στο κομμωτήριο και εγώ με το Σεφέρ θα στολίζαμε το αμάξι.

Αφήσαμε τις γυναίκες στο κομμωτήριο και πήγαμε το αυτοκίνητο στον λουλουδά. Στο διάστημα που θα περιμέναμε, παρακάλεσα το φίλο μου να με πάει στην κλειστή αγορά, στο Καπαλί Τσαρσί, για να αγοράσω κάποια δώρα για την Κυρά Γραμμάτα και για την υπόλοιπη οικογένειά μου.

Γυρίσαμε την αγορά πάνω-κάτω, μπήκαμε σε κάθε είδους στοές, γεμάτες με κάθε λογής πράγματα, πήγαμε στο Κοτζά Χάν με τα μεταξωτά, και καταλήξαμε στα μαγαζιά με τα μπαχαρικά.

«Εγώ τηδέν πα κι θέλω», έλεγε η Κυρά Γραμμάτα, όταν τη ρωτούσα τι δώρο να της φέρω από την Τουρκία. «Μονάχα, αν θυμηθείς, να μου φέρεις πλιγούρι που είναι ξακουστό.»

Στο μαγαζάκι με τα μπαχαρικά βρήκα πλιγούρι και πήρα μπόλικο διότι ήταν φθηνό. Αγόρασα ότι άλλο μου γέμισε το μάτι και καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία του δημαρχείου με τα σιντριβάνια να πίνουμε το τσαγάκι μας.

Χιλιάδες κόσμος περνούσε από μπροστά μας. Γυναίκες με φερετζέ, με μαντήλα, χωρίς φερετζέ, χωρίς μαντήλα, με σαλβάρια ή με ευρωπαϊκά ρούχα… τα πάντα μπορούσες να δεις. Μια Βαβυλωνία ανθρώπων και φυλών…

Δίπλα μας το πιο παλιό τζαμί της πόλης το Ούλου τζαμί. Από τα παπούτσια που ήταν έξω από την πόρτα του, μπορούσες να καταλάβεις πόσοι πιστοί προσεύχονταν κάθε στιγμή.

Οι λαχειοπώλες, όπως και στην Ελλάδα, αναρωτιόντουσαν γιατί δε θέλουμε να κερδίσουμε τα εκατομμύρια λίρες που κληρώνονταν σε λίγες ώρες, ενώ οι πλανόδιοι βαφείς παπουτσιών μόνο που δε σου έβγαζαν τα παπούτσια με το ζόρι για να σου τα βάψουν.

Μετά το τσάι, παραγγείλαμε και έναν τούρκικο καφέ και μετά πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο. Μεγαλεία για το ταπεινό μου Άουντι, έτσι που το στόλισαν με τα εκατοντάδες άσπρα και κόκκινα γαρύφαλλα. Αγνώριστο είχε γίνει.

Σε λίγο ήταν έτοιμη και η Σεντέφ. Σκέτη κούκλα και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Η Γκούλ - Τριανταφυλλού χτένισε μεν τα μαλλιά της, αλλά έβαλε την μαντήλα και τα κάλυψε για να μη φαίνονται.

 «Εγώ είμαι μεγάλη γυναίκα, δε χρειάζομαι πολλά λούσα. Αυτά είναι για τις νέες.»

 «Κούκλα είσαι!» της είπα. Σέφο σήμερα πρέπει να την προσέχουμε μην τη χάσουμε.»

Κοκκίνισε από ντροπή, δεν ήθελε να μιλάνε γι’ αυτήν. Ο Σεφέρ μου έκλεισε το μάτι και άρχισε να την πειράζει.

Έχουν και μια άλλη κόρη, τη Σιντικά. Πολύ καλό κορίτσι, αλλά εσένα δε σε πλησιάζει διότι ανήκει στο κόμμα των Ισλαμιστών. Αυτοί δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους επαφές με ξένους άνδρες.

Στο σπίτι, πίσω στα Κουβούκλια, μας υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά και όλοι τους θαύμαζαν την ονειρεμένη νύφη. Πιο συγκινημένος απ’ όλους ο παππούς, όπως όλοι οι παππούδες του κόσμου, όταν βλέπουν νύφη την αγαπημένη τους εγγονή.

Δάκρυσε και στη συνέχεια τον έπιασαν τα κλάματα, όταν η Σεντέφ του φίλησε το χέρι. Απόλυτη συγκίνηση συνεπήρε τους πάντες. Όλοι μας ψάχναμε να καλύψουμε τα μάτια μας που ακούσια γέμισαν δάκρυα.

Η Γκιούλ είχε εν τω μεταξύ στρώσει το τραπέζι και καθίσαμε να φάμε. Οι υπόλοιπες κυρίες συνέχισαν τις προετοιμασίες για το βράδυ, για να λάβει χώρα το έθιμο της κινιάς.