Πριν από λίγες μέρες χρειάστηκε να νοσηλευτώ στην Εντατική Μονάδα της Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου της πόλης μας. Οφείλω να ομολογήσω ότι η - ευτυχώς σύντομη - εκεί νοσηλεία μου υπήρξε πολύ υψηλότερου βαθμού από την «εκ καθήκοντος» παρεχομένη· και αυτό βέβαια χάρη στο εξαίρετο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της Κλινικής, το οποίο θερμότατα ευχαριστώ.
Στη διάρκεια αυτής της μου της νοσηλείας μου δόθηκε, εκ των πραγμάτων, η ευκαιρία να ζήσω τον καθημερινό, σχεδόν, αέναο αγώνα τους, τον μόχθο τους που φτάνει συχνά μέχρι την πλήρη εξουθένωση, για να υπηρετήσουν την υγεία μας, ν' απαλύνουν τον πόνο μας, να σώσουν ζωές από βέβαιο θάνατο.
Ενδεικτικά θα δώσω ένα παράδειγμα:
Νύχτα 27ης προς 28η Δεκεμβρίου. Στην εντατική νοσηλευόμαστε ήδη τρία άτομα κάτω από συνεχή καρδιολογική παρακολούθηση. Στη μέση της νύχτας φέρνουν έναν μεσήλικα που σφάδαζε από τους αφόρητους πόνους στο θώρα και στα χέρια, γιατί είχε υποστεί οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Πέντε φορές ο ασθενής αυτός έπαθε αλλεπάλληλες ανακοπές. Συναγερμός στην εντατική· τιτάνιος αγώνας γιατρών και νοσηλευτών να τον επαναφέρουν και να τον διατηρήσουν στη ζωή, όπου και το κατάφεραν. Δεν πρόλαβαν ν' ανασάνουν και φτάνει άλλος ασθενής σε κρισιμότερη κατάσταση. Όλος ο θάλαμος γέμισε γιατρούς που αγωνίζονταν να τον διασώσουν, όπως και το κατάφεραν, ενώ τα μηχανήματα με τα οποία με είχαν συνδεδεμένο σφύριζαν διαπεραστικά, αλλά και ο ασθενής του πέμπτου κρεβατιού να ζητά βοήθεια, γιατί πονούσε φοβερά. Κανένας μας δεν παραμελήθηκε, κανένας μας δεν έμεινε αβοήθητος. Σε όλους μας, χωρίς διάκριση - εκτός από εκείνη που επιτάσσει η σοβαρότητα του κάθε περιστατικού- προσέφεραν με αγάπη και ψυχραιμία τη βοήθειά τους.
Και αυτόματα με κατακλύζουν οι σκέψεις.
Αυτοί οι άνθρωποι που μοχθούν για την υγεία μας κάτω από αντίξοες συνθήκες τις πιο πολλές φορές, σε νοσοκομεία χωρίς επαρκή στελέχωση, χωρίς μηχανήματα απαραίτητα, χωρίς εξοπλισμό επαρκή, χωρίς τις επαγγελματικές ανέσεις που απολαμβάνουν οι συνάδελφοί τους στα άλλα - ακόμη και τα φτωχότερα από την Ελλάδα - ευρωπαϊκά κράτη.
Αυτοί οι άνθρωποι που ανάλωσαν περισσότερο από το ένα τρίτο της ζωής τους σε δύσκολες σπουδές και ειδίκευση, που οι οικογένειές τους οικονομικά αιμορράγησαν και οι ίδιοι στερήθηκαν πολλές απ' τις χαρές και τα αγαθά της ζωής τα οποία βίωναν άλλοι νέοι συνομήλικοί τους και που αρχίζουν στα 35 τους «να βγάζουν μεροκάματο», αυτοί οι υψηλού κύρους επιστήμονες πώς αμείβονται από την Ελληνική Πολιτεία; Με μισθούς πείνας, μισθούς ντροπής!
Είναι άδικη, είναι απάνθρωπη είναι απαράδεκτη αυτή τους η μισθολογική μεταχείριση από την Ελληνική Πολιτεία.
Όταν τους έχουμε ανάγκη πολύ - πολύ μεγάλη (πανδημίες), οι ιθύνοντες τους ψάλλουν ύμνους, κολακείες και λιβανοτούς. Είναι υποκριτική αυτή τους η συμπεριφορά. Αυτοί οι ίδιοι με την αναξιοπρεπή μισθολογική μεταχείριση που τους επιφυλάσσουν, είναι σαν να τους - όχι σπρώχνουν - αλλά να τους εξαναγκάζουν να γίνουν από «λειτουργοί» κοινοί επαγγελματίες.
Το πρόσχημα που προβάλλουν οι εκάστοτε υπεύθυνοι ότι δηλαδή προκηρύσσουν διαγωνισμούς για την πλήρωση κενών θέσεων ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των δημοσίων νοσοκομείων μας και ότι δεν προσέρχονται αρκετοί ενδιαφερόμενοι, είναι φαινομενικά αληθές.
Στην ουσία όμως φτηνές προσχηματικές δικαιολογίες. Αναρωτηθήκατε όμως, κύριοι υπεύθυνοι, γιατί συμβαίνει αυτό;
Πως να ενδιαφερθούν για θέσεις που «εξ αντικειμένου» συνεπάγονται υψηλή ευθύνη, μόνιμο άγχος και αγωνία και που αυτές τις εγγενείς αρνητικές δυσκολίες τις καθιστούν ακόμα πιο αποτρεπτικές από τη μια πλευρά οι άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργούν τα περισσότερα σχεδόν δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας μας και από την άλλη, όταν ξέρουν ότι η αμοιβή τους, ο μισθός τους είναι τόσο γλιστρός που εξευτελίζει το κύρος του επαγγέλματός τους και την προσωπική τους αξιοπρέπεια!
Αναρωτηθήκατε, κύριοι υπεύθυνοι, αν τα μέτρα που παίρνετε κατά καιρούς, όπως λ.χ. τρίμηνες προσλήψεις, αύξηση αμοιβής εφημεριών, κανένα εικοσάρικο αύξηση μισθού στη «χάση και στη φέξη» είναι τελεσφόρα;
Αναρωτηθήκατε γιατί δεν προσέρχονται νοσηλευτές;
Αυτοί οι άνθρωποι που καλούνται να εφαρμόζουν πιστά όλο το νοσηλευτικό βάρος του κάθε ασθενούς, όπως ακριβώς επιτάσσει η ιατρική υπόδειξη και που είναι υποχρεωμένοι να διεκπεραιώνουν δουλειές που κατά κοινή ομολογία είναι «βρώμικες και απεχθείς» και που εσείς αρνείσθε να εντάξετε το έργο τους στα «βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα»;
Ειλικρινά, ως Έλληνας πολίτης, αισθάνομαι αποτροπιασμό για όλα αυτά και ακόμα θα προσθέσω ότι αισθάνομαι βαθύτατη απογοήτευση, γιατί τα νέα μέτρα που εισηγείσθε για την Υγεία, όχι μόνο δεν βελτιώνουν την κατάσταση, αλλά χειροτερεύουν και εξαρθρώνουν το Σύστημα Υγείας. Γίνεται ολοφάνερο ότι θέλετε να το χαρίσετε - κατά την προσφιλή σας τακτική - στους Ολιγάρχες που απομυζούν το αίμα του λαού μας. Κι εσείς, ρίχοντάς μας «στάχτη στα μάτια» επαίρεσθε ότι κάνετε έργο σπουδαίο!
Αιδώς, ως υπεύθοι· των οικιών υμών εμπιμπραμένων υμείς άδετε!»
ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΟΥΡΗΣ
Ε. ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
