Στις 23 Φεβρουαρίου 1923 στον οικισμό Ρωμιοχώρι (Γκιουρούμτζε-Ουρούμκιοι), ογδονταπέντε χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Καισάρειας Καππαδοκίας, οι Κεμαλικοί, δάσκαλοι των Ναζί, τέλεσαν ένα ακόμη έγκλημα εναντίον του Ελληνισμού, εναντίον της ανθρωπότητας.
Ο οικισμός, ο οποίος χρονολογείται επίσημα από το 1710, βρίσκεται σε υψόμετρο 1600μ, νοτιοανατολικά του όρους Τσοζταγ, το οποίο είναι προέκταση του όρους Αντίταυρος (Ελματαγ). Μητροπολιτικά ανήκε στη Μητρόπολη Κασαρείας και λειτουργούσε εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Άγιος εξαιρετικά δημοφιλής σε ολόκληρη την περιοχή, δεδομένου μάλιστα ότι καταγόταν από την παραπάνω επαρχία. Οι Έλληνες που το 1923 αριθμούσε 554 ανθρώπους, είχαν οικονομικές και εμπορικές συναλλαγές με τα Άδανα της Κιλικίας, προσφέροντας αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.
Στις 23 Φεβρουαρίου 1923, σε χρονικό διάστημα λιγότερο του ενός μήνα την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συνθήκης για την ανταλλαγή των πληθυσμών συνέβη το αποτρόπαιο, απάνθρωπο βάρβαρο έγκλημα. Οι Κεμαλικοί προχώρησαν στην υλοποίηση ενός καλά οργανωμένου σχεδίου για την εξόντωση των Ελλήνων, συγκεντρώνοντάς τους μπροστά στην εκκλησία, όπου και εκτελέστηκαν. Όσοι κρύφτηκαν, συνελήφθησαν λίγο αργότερα και στη συνέχεια τους κλείδωσαν μέσα στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου όπου ήδη είχαν τοποθετηθεί δεμάτια με άχυρα και ξερό τριφύλλι και παρά τις κραυγές και τις ικεσίες, κάηκαν ζωντανά μετά την πυρπόληση της εκκλησίας από τους θύτες. Τα θύματα σύμφωνα με γραπτές πηγές αλλά και με αυτόπτες μάρτυρες ήταν 70 άντρες και 20 γυναικόπαιδα. Ανάμεσα στα θύματα ήταν ο πρόεδρος του χωριού Χρυσόστομος Κιοσόγλου και οι τρεις ιερείς του οικισμού, ανάμεσά τους ο π. Ευστάθιος Καραογλανίδης, τον οποίον τον κατακρεούργησαν, κόβοντας με τσεκούρι τα χέρια του και έπειτα κομματιάζοντας το άψυχο κορμί του. Κάποιοι πέθαναν το επόμενο διάστημα από τα τραύματα που υπέστησαν και ελάχιστοι από τους επιζώντες μπόρεσαν και ήρθαν στην Ελλάδα.
Αφού έφθασαν στον Πειραιά, περιπλανηθήκαν για αρκετό καιρό σε διάφορα μέρη της Ελλάδος (Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη, Ανθότοπο Κοζάνης και Παλαιό Μυλοτόπο), όπου στο τέλος έχτισαν το Νέο Μυλότoπο στο Δήμο Πέλλας.
Το σχέδιο μαζικής δολοφονίας ανθρώπων και εξαφάνισης τόπων, πόλεων και χωριών έδειξε και στο Γκιουρούμτζε πως η μήτρα του βρίσκεται στον Κεμαλισμό. Στη βαρβαρότητα που αναδείχτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα εναντίον Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, καθώς και άλλων ιστορικών λαών που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος. Στο Γκουρούμτζε το οργανωμένο σχέδιο των Κεμαλικών υλοποιήθηκε εναντίον Ελληνίδων, Ελληνίδων, παιδιών και βρεφών, το «Άουσβιτς εν ροή» όπως ονόμασε πολύ εύστοχα τη διαδικασία αυτή ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης.
Έτσι οι Κεμαλικοί υλοποίησαν και στην Καππαδοκία το ίδιο πρόγραμμα εξαφάνισης που είχαν εφαρμόσει στη Θράκη, στον Πόντο, στην Ιωνία, ενώ λίγα χρόνια αργότερα οι θαυμαστές τους, οι Ναζί θα το εξέλισσαν με ακρίβεια: Άουσβιτς, Νταχάου, Δίστομο, Καλάβρυτα, Βιάννος, Κομμένο, Χορτιάτης, Πύργοι, Μεσόβουνο, Κάνδανος, Δομένικο. Λίγες δεκαετίες μετά οι επίγονοι των Κεμαλικών Ναζί θα το συνέχιζαν και το συνεχίζουν δυστυχώς και στο Κουρδιστάν, και στο Αιγαίο, και στην Κύπρο.
Η ημέρα μνήμης της μαζικής σφαγής στο Γκιουρούμτζε της Καππαδοκίας, επαναφέρει το ζήτημα της καταδίκης του δασκάλου του Χίτλερ, Κεμάλ και των σημερινών επιγόνων του. Τα παραπάνω εγκλήματα δείχνουν ότι επειδή δεν τιμωρήθηκαν επαναλήφθηκαν και επαναλαμβάνονται, αφού η έλλειψη της «Νυρεμβέργης» για τον Κεμαλισμό, οδήγησε στον Ναζισμό και στον Φασισμό, στην αντίληψη ολοκληρωτισμού που διαπερνά το συνεταιρισμό Κεμαλικών, εθνικιστών και Γκρίζων Λύκων στην Τουρκία.
Για τον ελληνικό λαό από τον Πόντο, τη Θράκη, την Καππαδοκία, την Ιωνία και την Κύπρο και τους λαούς της Μικράς Ασίας του Αραράτ, της Μεσοποταμίας, η καταδίκη των εγκλημάτων του Κεμαλισμού, σημαίνει αποκαθήλωση του Φασισμού και αναγνώριση των εγκλημάτων του, της Γενοκτονίας. Σημαίνει Ελευθερία, Δημοκρατία και Αποκατάσταση της Ιστορίας και της Μνήμης.
Θεοφάνης Μαλκιδης
