Τα μικρά θαύματα διαρκούν τρεις μέρες, τα μεγάλα τέσσερις, λέγει η λαϊκή μας θυμοσοφία και έχει απόλυτα δίκαιο.

Δεν πάει να δεις θαύμα μπροστά σου. Θα αρχίσεις τα μήπως, γιατί και αν. Και στο τέλος το ξεχνάς, αφού έχει έρθει η ώρα για ριάλιτις us usual.

To ίδιο και με το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Εκατοντάδες ώρες εκπομπών, εκατομμύρια των εκατομμυρίων, γραπτές και ηλεκτρονικές λέξεις, χιλιάδες φωτογραφίες, που όσο εστίαζαν σε άμορφες μάζες σιδηρικών και σορών, τόσα περισσότερα κλικς και τηλεθέαση απέφεραν.

Πέρασε ένα 24ωρο, άντε και το δεύτερο, στο τρίτο, ποιο εθνικό πένθος και λοιπές κυβερνητικές επιταγές. Βουρ ξανά στα ριάλιτις, στη μανδάμ επιζήσασα, νεοελληνικώς survivor, που χτύπησε λίγο μπουτάκι, κανά στηθάκι και ένα πλάνο εκ των όπισθεν, με μαγιό πάντα όμως, έτσι;

Διότι πάνω από όλα, πνεύμα και ηθική. Τι μας περάσατε ρε;. Ότι δεν γνωρίζουμε που να σταματάμε; Ε, βάλαμε και δυο μικρόφωνα στα φέρετρα των νεκρών, πήραμε και δυο πλάνα από τη σπαράζουσα μάνα, κοντινά πάντα και ο αγώνας επιτεύχθηκε.

Το μεροκάματο κοινώς, βγήκε. Μαζί μας και οι άλλοι. Πού έκλεψαν τις φωτό από τα μεγάλα site, έψαξαν στα φεισμπούκια για φωτογραφίες των νεκρών και έκαναν το γεμάτο θρήνο story τους. Και ξανά μανά το ίδιο, μαζί με κανένα άτιμη κυβέρνηση.

Μια παλιά παροιμία των ψαλτάδων έλεγε «τα ψαλτικά να βγαίνουν και ο πεθαμένος στο ανάθεμα». Αλήθεια, αυτοί που έβαλαν τόσες φωτό από την τραγωδία και τους ανθρώπους που χάθηκαν, πιστεύετε ότι το έκαναν γιατί θρηνούσαν οι ίδιοι;

Όχι ρε, για τα κλικς και τη GPO το έκαναν. Αυτοί είμαστε, κυρίες και κύριοι. Τιτλούχοι κακής εποχής, δυστυχώς.