Άκουγα, αραχτός στο κρεβάτι, το απόγευμα της Τετάρτης, τα συνθήματα της πορείας στη Νάουσα. Που από τη δικαιοσύνη για την εγκληματική αμέλεια κράτους και αρχών στην τραγωδία των Τεμπών (σ.σ δεν ξέρω γιατί, αλλά τα συλλαβιστά, σχεδόν ποιητικά συνθήματα, μου φέρνουν κάτι από την ίδια εκφώνηση των επαιτών. «Δώ-σε κά-τι σε πα-ρα-κα-λώ κύριε, να πά-ρω ψω-μί για τα παι-δά-κια μου», έστω και αν η κυρία είναι εβδομήντα φεύγα, οπότε παιδάκια λίγο δύσκολο να έχει), το γύρισε στο 1917. «Τέρμα πια οι αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» ακούστηκε στον αγέρα μιας έρημης, οργανικά, πόλης. Τα ίδια, θα πείτε, παντού. Η ουσία είναι ότι απαιτούνται λύσεις με προοπτικές στην 4η «βιομηχανική» ή μήπως τεχνολογική επανάσταση και όχι κραυγές των αρχών του 20ου αιώνα. Προς Θεού, δεν έχω τίποτε με τους αγωνιστές του χώρου του ΚΚΕ. Ομολογώ ότι είναι καθαροί στον πολιτικό τους αγώνα. Το θέμα είναι ποιές είναι αυτές οι αυταπάτες του λαού, των πολιτών θα προτιμούσα, ώστε να «γυρίσει το γρανάζι» και ο εργάτης να μπορεί χωρίς αφεντικά. Και αν βρεθούν, γιατί δεν τις ασπάζεται ο λαός; Μήπως δεν είναι μόνο στραβός ο γιαλός του ρουσφετιού και της αποστροφής της κοινής γνώμης από τα σοβαρά της προβλήματα, μέσω των ριάλιτις; Μήπως στραβά αρμενίζουμε; Ιδού η απορία. Η δική μου φυσικά.