Η λαϊκή φράση του τίτλου του σημειώματός-μου «και κερατωμένος και δαρμένος» θεωρώ ότι ταιριάζει στην περίπτωσή-μας.
Χρησιμοποιώ ειδικά τη λέξη «κερατωμένος» (cornuto ιταλιστί), γιατί διαπιστώνω ότι το «τραβάει ο οργανισμός το κέρατο», που υφίσταται η δόλια Μακεδονία μας, από τους πλείστους των πολιτικών μας (όλων των κυβερνήσεων από τις αρχές του προηγούμενου κιόλας αιώνα), από τους Σκοπιανούς και από τους ισχυρούς «διαμεσολαβητές». Βέβαια, ο λαός μας, παρασυρόμενος ενίοτε, δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αφού ψηφίζει τέτοιους πολιτικούς.
Η ιστορία μας λέει πως οι Σλάβοι άρχισαν να έρχονται στα Βαλκάνια από τον 7ο αιώνα και μετά. Έτσι, έχουν δημιουργήσει τις δικές τους εθνότητες, το δικό τους πολιτισμό (προφανώς σλαβικό) σε όλα τα επίπεδα (σλαβικές γλώσσες, σλαβικά ήθη και έθιμα, ιστορία, κοινωνία, παραδόσεις κλπ), βοηθούμενοι από τον ανώτερο ελληνικό πολιτισμό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μετέπειτα Βυζαντίου. Μην ξεχνάμε ότι οι ασχημάτιστες αυτές σλαβικές μάζες βοηθήθηκαν από τους ανώτερους πολιτιστικά Έλληνες. Με γεια τους και χαρά τους! Έχουμε λοιπόν εθνότητες και μετέπειτα έθνη-κράτη (Διαφωτισμός, κατάργηση φεουδαρχίας, δημιουργία εθνών-κρατών στα μέσα 19ου αι.). Έχουμε Βουλγαρία, Σερβία, Κροατία, Σλοβενία κλπ. Δεν έχουμε δημιουργία εθνότητας και έθνους με το όνομα Μακεδονία καθόλη την εποχή από τον 7ο αιώνα και μετά. Η Μακεδονία αποτελούσε πάντοτε μια επαρχία στον ευρύτερο ελληνικό χώρο διαχρονικά και ποτέ εθνότητα.
Άρα, αυτοί οι Σλάβοι, που υπάρχουν τώρα στη περιοχή των Σκοπίων, ανήκουν στο σλαβικό πολιτισμό, που βαθμιαία διαμορφώθηκε μετά τον 7ο αιώνα και η ονομασία αυτής της περιοχής πρέπει να είναι, κατά τη γνώμη μου, ΝΟΤΙΑ ΣΛΑΒΙΑ. Είναι ανιστόρητο, παράλογο και ταυτόχρονα γελοίο στο να επιδίδονται στην καπήλευση του ελληνικού πολιτισμού, χρησιμοποιώντας παλιότερά-του σύμβολα (Φίλιππος, Μέγας Αλέξανδρος, Ήλιο της Βεργίνας κ.ά.).
Είναι, λοιπόν, αντιδεοντολογικό, ανέντιμο και δυσανάλογο να χρησιμοποιούν το όνομα Μακεδονία για το έθνος τους (με γειά τους και χαρά τους να θέλουν να είναι έθνος) μιας περιοχής, δηλαδή, που ήταν πάντοτε ΕΠΑΡΧΙΑ και στους ελληνιστικούς και στους ρωμαϊκούς και στους βυζαντινούς και στους οθωμανικούς χρόνους και που, προ παντός, είχε ελληνικό πολιτισμό. Είναι μάλιστα ντροπή και όνειδος για μια σλαβική χώρα να ονομαστεί με ελληνικό όνομα.
Επανερχόμενος στο «κέρατο», θέλω να επισημάνω ότι για πάρτη τους καλά κάνουν οι Σκοπιανοί, που έχουν πείσει με την προπαγάνδα τους (ΜΜΕ, σχολεία, καθημερινότητα κλπ) το λαό τους να πιστέψει ότι αυτοί είναι οι «αυθεντικοί Μακεδόνες». Έτσι μάλλον τους συμφέρει και τους βολεύει. Εμείς τί κάνουμε με τη συνεχή υποχώρησή μας (τώρα οι πολιτικοί μας το λένε «έντιμος συμβιβασμός» και ειρηνική συνύπαρξη) τα τελευταία, ιδιαίτερα, 70 χρόνια. Όχι μόνο δεν αντιδρούμε, δεν διατρανώνουμε την ελληνικότητα της μιας και μοναδικής Μακεδονίας, αλλά καθόμαστε και δεχόμαστε τα «τερτίπια» του Νίμιτς, τα «ακούμε» από τους ξένους ότι περίπου 140 κράτη στον κόσμο έχουν αναγνωρίσει αυτό το κράτος με ένα όνομα, που εδώ και 2.500 χρόνια είναι συνυφασμένο με τον ελληνικό πολιτισμό!! Καθόμαστε και διαχωρίζουμε το όνομα Μακεδονία από τη λέξη αλυτρωτισμό. Μέγα λάθος, κατά τη γνώμη μου! Η ΙΔΙΑ Η ΧΡΗΣΗ από τους Σκοπιανούς της λέξης «Μακεδονία» εμπεριέχει κατά μέγιστο βαθμό τον αλυτρωτισμό τους.
Δεν είμαστε, λοιπόν, «κερατωμένοι» αλλά και «δαρμένοι» κιόλας. Και όλα αυτά εξ αιτίας της νωθρότητας, της ολιγωρίας, της αβελτηρίας και του «τάχα» έντιμου συμβιβασμού για σύνθετη ονομασία με το όνομα «Μακεδονία» μέσα της, το οποίο με επιμέλεια οι περισσότεροι πολιτικοί αποφεύγουν να αναφέρουν. Το «σύνθετη», ωστόσο, το αναφέρουν!
Δεν έχουν καταλάβει οι πολιτικοί ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι τα Σκόπια επείγονται για ΝΑΤΟ και ΕΕ, όχι η Ελλάδα. Φυσιολογικά τα Σκόπια είναι αυτά που πρέπει να διορθώσουν ό,τι στραβό έχουν. Η Ελλάδα δεν πρέπει να διορθώσει τίποτα από τα ορθά που έχει. Και, εάν τα Σκόπια αρνούνται να αποδεχθούν την αλήθεια, δεν θα χαθεί η Ελλάδα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Καλώς γίνονται τα συλλαλητήρια! Μια τεράστια συγκέντρωση αγανάκτησης και διαμαρτυρίας για το Σκοπιανό στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της Ελλάδας ελπίζω να ταρακουνήσει τους πολιτικούς, έτσι ώστε να αναθεωρήσουν τη στάση τους.
Ο πολιτικός κόσμος οφείλει να αφουγκραστεί το γεγονός ότι το αισθητήριο του λαού είναι, στην τελική, αλάνθαστο, παρά τις παραπλανήσεις των πολυμήχανων πολιτικών και παρά τον πεσσιμισμό (απαισιοδοξία) και τη διαπίστωση, που εκφράζει ο τίτλος του σημερινού σημειώματος.
Και ας ακολουθηθεί επιτέλους μια επιθετική πολιτική από μέρους της Ελλάδας!
του Γιάννη Τσιαμήτρου
