Θρήνος και οδυρμός στους απανταχού της Ελλάδας (μοναχο)φάηδες.

Το μοναχός δεν πάει στο θρησκευτικό σχήμα, αλλά στον τύπο του Γρούεζα, που έφαγε, έφαγε, έφαγε.

Δεν έμεινε τσιμέντο και σίδερο για τη μαιευτική της Πλατανιάς.

Έτσι και ο Θόδωρος (όχι ο δικός μας, αν και βάλθηκε να του μοιάσει στα κιλά)  είπε το «μαζί τα φάγαμε», αλλά στα τελευταία του έμεινε και αυτός ρέστος.

Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να πείσουμε τους άλλους μοναχοφάηδες, να του πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, για κάτι ξεροχώραφα που του άφησε ο παππούς του ο στρατηγούκος Πάγκαλος, που καμιά 90αρια χρόνια πριν την ψώνισε και έκαμε...κίνημα.

Γιατί και τότε «μαζί τα τρώγαμε» ως λαός.

Ο Θόδωρος Πάγκαλος μας άφησε χρόνους. Αν ήταν στα καλά του βέβαια, κάτι Ανδρουλάκηδες θα τους μάσαγε όπως η κατσίκα τον ταραμά.

Και τον Αλέκση τον είχε για τα πιτς. Του έριχνε ένα δεν.....(λογοκρισία) πρωί, πρωί και τον έπνιγε στις Πρέσπες, για να έχουν οι γουλιανοί τροφή.

Ήταν όμως η αδυναμία του Σημίτη. Που τον είχε στείλει και στο fame story, όπου βγήκε πρώτος.

Είχε τραγουδήσει, θυμάμαι, το «δεν ξανακάνω φυλακή με τον Οτσαλαν (άκη) που είχε μπούκλα το μουστάκι».

Εποχές και αυτές. Οτσαλάν, Ίμια, συμφωνία της Μαδρίτης. Δεν λέω, μας άφησε χορτάτους με τη φυγή του ο μαστρο Θόδωρος.

Τόση εθνική ταπείνωση που φάγαμε επί Κινέζου, ούτε ο ΓΑΠ και ο Κοτζιάς δεν μας έβαλαν στο τραπέζι.

Το ζήτημα είναι να πείσει τώρα και το βαρκάρη του Άδη, να τον περάσει απέναντι. Μια παλιοπιρόγα έχει. Αν πηδήξει μέσα της, θα βγει όλη η Αχερουσία λίμνη όξωωωωωω.