Μια, ξεχασμένη για τους παλιότερους και άγνωστη για τους νεότερους, κρίση στο Αιγαίο, αλλά και την υποκριτική στάση της «Δύσης», μας υπενθυμίζει το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του Μαρτίου του 1987,  όταν δοκιμάστηκε, για μια ακόμη φορά, η εθνική μας κυριαρχία, από την έξοδο του σεισμογραφικού «Σισμίκ» της Τουρκίας, για να κάνει έρευνες για πετρέλαιο, πέραν της τουρκικής υφαλοκρηπίδας, στο Αιγαίο. Δυστυχώς, το παράδειγμα της τότε κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έχει διδάξει τους επόμενους πρωθυπουργούς, που εκλήθησαν να διαχειριστούν αντίστοιχες κρίσεις, τον Ιανουάριο του 1996 στα Ίμια και εν νέου τώρα, στην ίδια περιοχή. Οι λεονταρισμοί του κ. Κοτζιά ότι η χώρα μας δεν θα απαντήσει ξανά...ειρηνικά, αν οι Τούρκοι προκαλέσουν εκ νέου στα Ίμια (σ.σ. από τη στιγμή της δήλωσής του έως και τη ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις κόβουν συνεχώς...βόλτες πέριξ των δυο νησίδων μας!), μάλλον γίνονται για εσωτερική κατανάλωση! Το Μάρτιο του 1987, ο Παπανδρέου έκλεισε την αμερικανική βάση της Νέας Μάκρης και έστειλε τον τότε υπουργό Εξωτερικών του, Κάρολο Παπούλια, στη Σόφια του Ζίβκοφ, υπογράφοντας σύμφωνο στήριξης με τη Βουλγαρία, που ανήκε στο «Σύμφωνο της Βαρσοβίας»! Οι κινήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου στη διπλωματική σκακιέρα...τάραξαν τους δυτικούς «συμμάχους» μας, οι οποίοι διαχρονικά συνιστούν αμοιβαία αυτοσυγκράτηση, όπως κάνει π.χ. ο Αμερικανός πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, που λέει στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ότι...φοβάται για «θερμό» επεισόδιο στο Αιγαίο. Οι πολεμικοί λεονταρισμοί οφείλουν να καθορίζονται από την ισχύ που διαθέτει η πολεμική μηχανή μιας χώρας ή αν έχει στο πλευρό της, στο πλαίσιο γεωστρατηγικών συμφερόντων, μια υπερδύναμη, όπως η Ρωσία, που θα μπορούσε να απαντήσει δυναμικά στις τουρκικές προκλήσεις. Ως χώρα «ανήκωμεν στην δύσιν», ακόμη και με την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση, είμαστε όχι ουδέτεροι, αλλά εχθρικοί προς τα ρωσικά συμφέροντα και παρά τα φαινόμενα πλήρους υποταγής στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είμαστε οι καρπαζοεισπράκτορές τους. Προφανώς και μια πολεμική σύγκρουση πρέπει να αποφευχθεί με τη διπλωματία. Για ποια όμως διπλωματία, που να ενισχύει τα εθνικά μας συμφέροντα, μπορούμε να μιλήσουμε κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, μετά την εθνική καταστροφή του 1974 και την προδοσία της χώρας από τη χούντα του Ιωαννίδη στην Κύπρο;