Κύριε Διευθυντά, Αναμφίβολα ένα από τα κυριότερα θέματα της επικαιρότητας των τελευταίων ημερών είναι η σύλληψη και συνεχιζόμενη κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Αδριανούπολης. Από τις πρώτες στιγμές που μαθεύτηκε η είδηση, κατέστη εμφανής η αδυναμία της κυβέρνησης να διαχειριστεί το ζήτημα, ακόμη και σε επικοινωνιακό επίπεδο (πόσο μάλλον σε ουσιαστικό). Ως τέτοια άστοχη προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και η πρόσφατη επίσκεψη του νέου Αναπληρωτή Υπουργού Εθνικής Άμυνας, κ. Φ. Κουβέλη, στην Ορεστιάδα, στα πλαίσια της οποίας συναντήθηκε με τους γονείς των δύο κρατουμένων στρατιωτικών, οι οποίοι -πρέπει να επισημανθεί- διατηρούν μια ψύχραιμη και καθ’ όλα αξιοπρεπή στάση, παρά τη δοκιμασία που βιώνουν. «Κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν και να είστε βέβαιοι ότι το κάνουμε επίμονα και συστηματικά», είπε ο κος Κουβέλης και η μητέρα του Λοχία Δ. Κούκλατζη με αφοπλιστική απλότητα τον ρώτησε «αν ήταν δικό σας παιδί κύριε Υπουργέ τι θα κάνατε; Τι προσπάθειες περισσότερες θα κάνατε;» για να εισπράξει ως απάντηση το αμήχανο βλέμμα του κ. Κουβέλη. Μετά την παραπάνω συνάντηση, ο κος Κουβέλης μετέβη στον Άγιο Ευστράτιο, όπου επισκέφθηκε το Μουσείο Δημοκρατίας, αλλά και το Επιτηρητικό Φυλάκιο του νησιού. Για την πρώτη επίσημη επίσκεψή του λοιπόν σε στρατιωτικό φυλάκιο, υπό την ιδιότητα του Αναπληρωτή Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ο κος Κουβέλης δεν επέλεξε κάποιο από τα δεκάδες φυλάκια του Έβρου (ούτε βέβαια και κάποιο φυλάκιο στο Γράμμο), αλλά το στρατιωτικό φυλάκιο ενός νησιού που χρησίμευσε ως τόπος εξορίας «αγωνιστών» του ΚΚΕ, από το 1929, μέχρι και το 1962. Πρόκειται προφανώς για μια κίνηση εμφανούς συμβολισμού και επίδειξης αριστερού φρονήματος, από πλευράς του κ. ΑΝΥΕΘΑ, ο οποίος, -όπως και η πλειονότητα άλλωστε των Υπουργών της κυβέρνησης- προέρχεται από τον χώρο της «μαχόμενης αριστεράς», της αριστεράς του «ηθικού πλεονεκτήματος». Κατόπιν τούτων, έχω την άποψη ότι η ερώτηση που απηύθυνε η κυρία Σοφία Κούκλατζη στον κ. Κουβέλη, θα έπρεπε να αναδιατυπωθεί ως εξής: «αν κρατούμενος ήταν κάποιος σύντροφός σας, κάποιο μέλος του Ρουβίκωνα η κάποιος αναρχικός που κρατείτο γιατί τοποθέτησε κάποιο γκαζάκι έξω από κάποιο δημόσιο κτίριο ή κάποια τράπεζα, τι θα κάνατε κύριε Υπουργέ;» Και η μοναδική ειλικρινής απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί σε τέτοια ερώτηση, είναι η παρακάτω: «Μα…, αγαπητή κυρία Σοφία, αν επρόκειτο για μέλος του Ρουβίκωνα ή για κάποιον αναρχικό ή «μπαχαλάκια», δεν θα είχε συλληφθεί ποτέ! Και αν παρ’ ελπίδα είχε γίνει κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση θα κινούσε γη και ουρανό για την άμεση αποφυλάκισή του». Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, οι «ηθικώς πλεονεκτούντες» αγωνιστές της αριστεράς, απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας, σε νομικό και –κυρίως- σε ιδεολογικό επίπεδο.

Μετά τιμής,

Σάββας Κ.

Αναγνώστης