Ποιά είναι η πραγματική φυλακή μας;
Το ίδιο το μυαλό μας. Το γεμίζουμε με χίλιες δύο άχρηστες σκέψεις, με σενάρια κατά δικά μας, που μπορεί ο άλλος ούτε που να τα σκέφτεται ή και το αντίθετο, με μισοτελειωμένες αποφάσεις με ψεύτικες υποσχέσεις με δικαιολογίες ενα σωρό για το κάθε τι.
Έκανα αυτό γιατί έτσι νόμιζα, οτι ήταν το σωστό, είπα εκείνο γιατί σκοπός μου ήταν να βοηθήσω και πολλά άλλα λόγια και ενέργειες περιττές και ψεύτικες. Είναι τόσο επιλεκτικά διαλεγμένος ο ορίζοντας μας, είναι τόσο εφικτά σφιγμένος ο νους και κολλημένος στα πρέπει, στα δήθεν, στα εγώ, στα αυτά, και στα εκείνα που πέφτουμε στην παγίδα του χρόνου νομίζοντας ότι προλαβαίνουμε όλα να τα δοκιμάσουμε, να τα τακτοποιήσουμε να τα αποτρέψουμε. Μέσα στις δηλητηριασμένες σκέψεις μας γεμίζοντας τοξίνες το σώμα μας ο χρόνος κυλάει απίστευτα γρήγορα και αντί να γινόμαστε ελεύθεροι είμαστε κατ' επιλογή περισσότεροι σκλάβοι.
Των παθών μας, των προσδοκιών μας, των στόχων μας, της προόδου μας, της καταξίωσης μας. Μέσα στο περιορισμένο κατ' επιλογήν οπτικό πεδίο μας εθελοτυφλούμε, επαναπροσδιορίζουμε τις σκέψεις μας ανάλογα προσπαθούμε να προφυλάξουμε τάχα τον άλλον από τα λάθη του, να προστατέψουμε τον απέναντί μας αλλά στην ουσία περιμένουμε την επιβράβευση μας, την καταξίωσή μας, την δικαίωσή μας. Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι το ματι του κόσμου. Πως φαινόμαστε; Πως κρινόμαστε; Τι ανάγκες δείχνω να έχω, τι μπορώ να κρύψω για να μην φανεί κάποιο τρωτό μου σημείο. Μην γίνω στόχος...
Θέλω να χωθώ σ' ενα κουκούλι. Κρεμασμένη, αθέατη να μείνω εκεί όσο χρειάζεται για να γίνω πεταλούδα.
Να μείνω ακίνητη, ανύπαρκτη, αβίαστη, άτρωτη...
Να αρχίσει ο χρόνος να κινείται αργά και σταθερά γύρω μου.
Να σκύψω μέσα μου. Να δω ξεκάθαρα την φυλακή μου.
Να ψάξω μέσα στους μουχλιασμένους διαδρόμους και να προσπαθήσω έρποντας, έστω να βρω την έξοδο προς την ελευθερία.
Πως μπορώ να πορευτώ ελεύθερος μέσα στην φυλακή μου;
Που ενω φαινομενικά είναι υπέροχα διακοσμημένη τραβώντας το πέπλο της ψευδαίσθησης βλέπω με τρόμο τι υπάρχει πραγματικά.
Συνειδητοποιώ οτι ζω ζητιανεύοντας για κάτι που τελικά δεν ξερω ότι μπορώ να το αντέξω αν μου δοθεί. Γιατί τότε θάπρεπε να αποδεχτώ ότι όλα είναι ουτοπικά όλα τα επέλεξα ότι άγομαι και φέρομαι συνειδητά μέσα στην φυλακή μου. Ξαφνικά ένοιωσα ότι πνιγόμουν... Μου έλειπε ο αέρας. Μου ελειπε το καθαρό, οι αλυσίδες μου έσφιγγαν όλο και πιο πολύ τον λαιμό μου.
Με έπιασε βήχας... Τόσο που δάκρυσα... Έτσι με μάτια θολά κοίταξα ψηλά.. Μετά κοίταξα κάτω. Βούρκος, λάσπη...
Πάνω το απέραντο, το άπειρο, κάτω το χώμα το σταθερό καφετί χώμα, οι βράχοι, τα πράσινα λιβάδια, πάνω χιλιάδες άγνωστοι ελεύθεροι κόσμοι ξεκάθαροι, διαυγείς. Εμεινε το βλέμμα στην γη καθώς τα μάτια στέρεψαν και η φωνή ψιθύρισε μέσα μου: Δεν βαρέθηκες το ψεύτικο, το ακούσιο, το ίδιο, το μίζερο, το τάχα, το δήθεν, το γνωστό; Δεν θέλεις να γνωρίσεις το άχρωμο το άγνωστο; Το ατελείωτο, πάνω δεν έχει σκοτάδια, δεν έχει συγρίσεις, δεν έχει τίποτε ψεύτικο είσαι μόνος και πραγματικά ελευθερος να κολυμπήσεις στο Σύμπαν χωρίς αλυσίδες.
Να γνωρίσεις κι άλλους "μόνους" που ζουν και αυτοί την δική τους ελευθερία. Εκεί που δεν υπάρχουν κελιά και φυλακές. Πετάς ελεύθερα προς την πραγματική ουσία σαν πεταλούδα που βγήκε από το κουκούλι της.
Απρίλιος 2018
Όλγα Κουτμηρίδου - Μεταξά
