Από τους Μακεδόνες βασιλείς της αρχαιότητας ως τη Μακεδονική δυναστεία του Βυζαντίου, από τις «Ιστορίες» του Ηρόδοτου ως την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Παπαρρηγόπουλου και από τον «Καιρό του Βουλγαροκτόνου» ως τα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, αποδεικνύεται περίτρανα η ελληνικότητα της Μακεδονίας. Και όσο αυτή επιχειρείται να αμφισβητηθεί, τόσο ισχυρότερα διατρανώνεται από όλους τους Έλληνες απανταχού της γης. Φίλιππος, Αλέξανδρος, Αριστοτέλης είναι τρία ονόματα που ορίζουν τη Μακεδονία όχι απλώς ως ελληνική, αλλά  ως «καρδιά της Ελλάδας» για όλη την ανθρωπότητα.
Μπορούμε ίσως να κατανοήσουμε τη φιλοδοξία του κράτους των Σκοπίων, να προσδιορίσει εθνικά και έτσι να ενώσει τους πολίτες του. Δεν δικαιολογείται όμως σε καμιά περίπτωση η παραχάραξη της Ιστορίας και η καταφυγή σε ψεύδη και ανιστόρητες ανακρίβειες.
Το ακανθώδες ζήτημα που προέκυψε με την ονομασία του νεοσύστατου αυτού κράτους μπορεί να επιλυθεί μόνο αν όλες οι πλευρές σεβαστούν την ιστορική αλήθεια. Αυτή είναι προφανής σε κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή και αποδεικνύεται από πολυάριθμα τεκμήρια, όπως νομίσματα, επιγραφές, αναφορές σε κείμενα κλπ. Επί πλέον δεν είναι θεμιτό ούτε σκόπιμο οι σχέσεις δυο φίλων και όμορων χωρών να υπονομεύονται από αλυτρωτισμούς και καπηλείες. Ψεύτικες και παραπλανητικές υποχωρήσεις των γειτόνων «για το θεαθήναι», καθώς και λύσεις για το όνομα του τύπου «Μακεδονία του Ίλιντεν» δεν ξεγελούν κανέναν και δεν πρόκειται να έχουν καμιά τύχη.
Το ζήτημα του ονόματος πρέπει να λυθεί, αλλά σε καμιά περίπτωση με ένα τρόπο που θίγει τον ελληνισμό. Και κάθε λύση για να είναι αποδεκτή, οφείλει να λάβει υπόψη της τη βούληση των Ελλήνων και να μην τους αναγκάζει να την επιβάλλουν με ογκώδη συλλαλητήρια και διαδηλώσεις.

Ίλια Ιωσηφίδου