Τα «Κουτσά, στραβά και ανάποδα» είναι μια κραυγή  διαμαρτυρίας, μια κραυγή οργής και πόνου για τα τόσα στραβά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και δεν αντιδρούμε, να πούμε το παράπονό μας ή ακόμη και τη γνώμη μας και να προσπαθήσουμε να καλυτερεύσουμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας, έτσι ώστε να μην ξανασυμβούν.
 
Ο Τριπόταμος

Θυμάμαι, ήταν το 1993, τότε είχα γνωρίσει το Ποπάκι μου και ερχόμουν συχνά-πυκνά στη Βέροια, από το μακρινό και απόμακρο Αμύνταιο όπου διέμενα, μιας και συνεργαζόμουν με το τοπικό ραδιόφωνο της πόλης, παρουσιάζοντας την εκπομπή «Αναμνήσεις από την Μικρά Ασία».
Θαύμαζα την πανέμορφη, μα τόσο αδικημένη πόλη, περπατούσα με τις ώρες στα σοκάκια της Κυριώτισσας, με τα πανέμορφα ανακαινισμένα αρχοντικά της σπίτια, την κοσμοξακουσμένη πλατεία της Ελιάς, τη Μπαρμπούτα κ.α
Την πιο μεγάλη εντύπωση όμως μου προκάλεσε το μικρό ποταμάκι, που διαρρέει την πόλη, ο πανέμορφος Τριπόταμος. Τον επισκέφθηκα πολλές φορές, κατέβηκα κάτω, περπάτησα στην κοίτη του, πληγώθηκα από τις άγριες βατσινιές και αναρωτήθηκα πολλές φορές….
Γιατί άραγε δεν αξιοποιείται το πανέμορφο αυτό ποτάμι της Βέροιας; Πριν ακριβώς 30 χρόνια  εξέφρασα την απορία μου στην αγαπητή μου φίλη κυρία Ουσουλτζόγλου, μετέπειτα δήμαρχο Βέροιας, όταν τη συνάντησα στο ραδιοφωνικό σταθμό.
«Αγαπητέ Γιώργο, με καθησύχασε, έχουν γίνει τα σχέδια για την ανάπλαση του ποταμιού και όπου νάναι, θα ξεκινήσουν.!!»
Και πέρασαν τα χρόνια!! Άσπρισαν τα μαλλιά μου και το ποτάμι εξακολουθεί να ρέει περήφανο και απεριποίητο, τα γάργαρα νερά του ανάμεσα σε βατσινιές, αγριόθαμνους και αγριόχορτα.
Δεν τολμάς να πλησιάσεις  από το φόβο  μήπως  πατήσεις κανένα φίδι και έχεις άσχημα ξεμπερδέματα.
Πολλοί ανόητοι πετούν μέσα στο ποτάμι πλαστικά, σπασμένες καρέκλες και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. 
Το πόσο όμορφο θα ήταν το ποτάμι μας δείχνει η ανάπλαση που έγινε μετά τη γέφυρα και μέχρι τις ταβέρνες. Αλλά μέχρι εκεί,  όπου χαίρεσαι να κάθεσαι και  απολαμβάνεις τη φύση, διακόσια μέτρα μακριά από το κέντρο της πόλης.
Κλείνεις τα μάτια σου και ονειρεύεσαι έναν Τριπόταμο καθαρό, χωρίς βατσινιές και αγριόχορτα να σκεπάζουν τις κοίτες του,  δρομάκια κατάλληλα για αυτούς που έχουν την ανάγκη να περπατήσουν στις δροσερές όχθες του, παγκάκια για να ξαποσταίνουν οι οδοιπόροι, τραπεζάκια ξύλινα κατάλληλα για πικ-νίκ  κ.α….
Ακόμη και η λιμνούλα, που την ημέρα του Αγιασμού των υδάτων, ο Σεβασμιότατος ρίχνει το Σταυρό, θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ένα μικρό πάρκο με τα κάθε είδους πτηνά του, ένας τόπος χαράς για μεγάλους και μικρούς επισκέπτες.
Όνειρο είναι, αλλά μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αρκεί να υπάρχει βούληση, όρεξη και φαντασία.
Ας λάβουμε υπ’ όψιν το παράδειγμα της Φλώρινας με το Σακουλέβα, της Λάρισας με τον Πηνειό, των Τρικάλων  με το Ληθαίο, που αποτελούν πόλο έλξης όχι μόνο των ντόπιων κατοίκων, αλλά και ξένων επισκεπτών.
Και ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί κάποιος δήμαρχος, για να αξιοποιήσει αυτό το θείο δώρο, που είναι το πανέμορφο ποταμάκι μας, για το καλό όλων μας.

Ένας ανήσυχος πολίτης