Άγιος Ιωνάς ο Νισύριος             

O Άγιος Ιωνάς κατάγονταν από την Νίσυρο και γύρω στο 1550 μαζί με άλλους τέσσερις μοναχούς πήγαν στους Λειψούς και εγκαταστάθηκαν σε μία απόμερη περιοχή, όπου έχτισαν μια μονή αφιερωμένη στην Παναγία. Στην άγονη αυτή περιοχή δεν υπήρχε καθόλου νερό, αλλά η Παναγία έκανε το θαύμα της και ξαφνικά άρχισε να αναβλύζει νερό, σε μια περιοχή που ονομάζεται μέχρι σήμερα το Άγιο Νερό.

Με τον καιρό η μικρή μονή προσείλκυσε και άλλους μοναχούς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί στην παραλία ένα νέο ησυχαστήριο.

Κάποτε έφθασαν Τούρκοι στο νησί, οι οποίοι πήγαν στο μοναστήρι και σκότωσαν πέντε μοναχούς και μαζί τον Άγιο Ιωνά το Γαρμπή, για το μαρτύριο του οποίου αναφέρεται κώδικας («Βραβεῖον») τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τῆς Πάτμου ὡς ἑξῆς:

«1635 τῷαὐτῷμηνὶἈπριλίῳἔπιασεΝομ-ΠεκὴρΠασὰςτὸνἐνμοναχοῖςἸωνᾶντὸνΓαρμπήν, ἐκ Νισύρου καὶ ἔδειρεν αὐτόν, ὅπου ἀπέθανεν».

Η μνήμη του Αγίου τιμάται μετά την 10η Ιουλίου.

Απολυτίκιο.

 «Νισύρου τον γόνον Λειψών τον έφορo και το της Δωδεκανήσου απάσης γέρας θείον και καύχημα Ιωνάν τιμήσωμεν πιστοί ως Όσιο Χριστού πανευκλεή ίνα λάβωμεν πταισμάτων τον ιλασμόν παρά Θεού κραυγάζοντες. Δοξα το δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι δοξα το εν ευκλεία ουρανων δοξασαντι σε Όσιε».

Άγιος Θεόφιλος εκ Ζακύνθου

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1617 και εργάζονταν σαν ναυτικός. Σ’ ένα ταξίδι του έφθασε στη Χίο και εκεί για άγνωστους λόγους μάλωσε με τον καπετάνιο και εγκατέλειψε το καράβι. Ένας Τούρκος καπετάνιος, γνωρίζοντας τον καλό του χαρακτήρα, του πρότεινε να εργαστεί μαζί του, αλλά ο Θεόφιλος αρνήθηκε.

Επειδή αρνήθηκε να εργαστεί σε τούρκικο πλοίο, τον συκοφάντησαν ότι δήθεν εξέφρασε την επιθυμία να γίνει μουσουλμάνος και στη συνέχεια αθέτησε το λόγο του. Ο Άγιος αρνήθηκε τις συκοφαντίες και γι΄ αυτό το λόγο οδηγήθηκε στον Τούρκο κριτή, με την κατηγορία ότι πρόσβαλλε τη θρησκεία τους.

Επειδή ήταν πολύ όμορφος, του έκαναν περιτομή και τον έστειλαν στα χαρέμια του σουλτάνου.

Ο Θεόφιλος κατάφερε να αποδράσει και κατέφυγε πρώτα στη Σάμο και μετέπειτα στη Χίο. Για κακή του τύχη όμως, τον αναγνώρισαν, τον συνέλαβαν και τον έστειλαν ξανά στον κριτή, ο οποίος τον καταδίκασε σε θάνατο πάνω στην πυρά.

Οι Χριστιανοί της Χίου πήραν το ιερό λείψανό του και το κατέθεσαν στο ναό του Αγίου Γεωργίου της πόλεως. Η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Ιουλίου.

Ἀπολυτίκιον.

«Θεὸν τὸν σαρκωθέντα εὐθαρσῶς ὡμολόγησας, τὰ Ἀγαρηνῶν καταπτύσας, ἀπιστίας διδάγματα. Πυρὶ δὲ ὑπ' αὐτῶν κατακαείς, ἀρώμασιν ἐπλήρωσας τὴν γῆν, ὦ Θεόφιλε τρισμάκαρ, τοῦ Θεοῦ φίλε γνήσιε. Χαίροις οὖν Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, χαίροις Ἐκκλησίας τὸ καύχημα, τῆς Ζακύνθου χαίροις ὁ γόνος, καὶ τῆς Χίου ἐγκαλλώπισμα».

Όσιος Κύριλλος ο Νέος ο εν Πάρω

Ο Όσιος Κύριλλος ο Νέος γεννήθηκε στη Μάρπησσα της Πάρου το 1748 και είχε το επώνυμο Παπαδόπουλος.  Σε νεαρή ηλικία πήγε στο Άγιο Όρος, για να φοιτήσει στην  Αθωνιάδα Σχολή, έχοντας σα δάσκαλο το συντοπίτη του Όσιο Αθανάσιο τον Πάριο (24 Ιουνίου), από τον οποίο «αντέγραψε και εφάρμοσε ισόβια τον πύρινο ζήλο και την ασταμάτητη, ακαταπόνητη δράση για τη δόξα του Παντοκράτορα».

Ο σχολάρχης της Σχολής αρχιμανδρίτης Νικηφόρος Μικραγιαννανίτης αναφέρει ότι «κατά την εποχή του  Αθανασίου του Παρίου η Αθωνιάδα Σχολή γνώρισε λαμπρές ημέρες και πολλοί μαθητές της αγίασαν, όπως ο Νεομάρτυρας Άγιος Αθανάσιος ο Κουλακιώτης (8 Σεπτεμβρίου).

 Στο Άγιο Όρος παρέμεινε σα μοναχός αρκετό χρόνο και συνδέθηκε με το αναγεννητικό κίνημα των  Κολλυβάδων. Μεταξύ αυτών ήταν και οι αυτάδελφοι Ιερόθεος και Φιλόθεος Γεωργίου, που μετά λίγο καιρό πήγαν στην Πάρο και έγιναν νέοι κτήτορες και ανακαινιστές της ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας.

Κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος «η συναναστροφή του με τους οσίους γέροντες και ο πόθος του για αύξηση της αρετής τον ανέδειξαν διαπρεπή πατέρα, του οποίου η αρετή και η παιδεία δεν συγκρινόταν με κανενός άλλου συγχρόνου του Αγιορείτου ασκητού».

Όταν έφυγε από το Άγιο Όρος, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σαν αναγνώριση των αρετών και γνώσεών του, τον διόρισε «γενικόν ιεροκήρυκα Αιγαίου». Ο Κύριλλος πήγαινε σαν τον Κοσμά τον Αιτωλό στα διάφορα χωριά και κήρυττε το Λόγο του θεού.

Το 1811 συναντάται ως ιεροκήρυκας και εξομολόγος στην Αττική. Γράφει σχετικά ένας ευεργετηθείς νέος για τη συνέχιση των σπουδών του : «Διέβη εκείθεν ο Ιεροκήρυξ Κύριλλος εκ Πάρου, τον όποιον η κοινή φήμη ωνόμαζεν ασκητήν, επειδή εξήλθεν εκ του όρους του Άθωνος, όπου πριν εμόναζε και περιήρχετο τας νήσους του Αιγαίου Πελάγους και τα χωρία της Ελλάδος κηρύττων τον λόγον του Θεού και εξομολογών τους προσερχομένους προς αυτόν προς τον σκοπόν τούτον».

Ήταν πολύ σπουδαίος ιεραπόστολος και κηρύττοντας τον Λόγο του Θεού έφθασε μέχρι την Καισάρεια της Καππαδοκίας και το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Διέπρεψε επίσης σαν παιδαγωγός, εξομολόγος και πνευματικός καθοδηγητής, Έλεγχε τους ισχυρούς πολιτικούς και άρχοντες του τόπου, γεγονός που του κόστισε πολύ, διότι υπέστη πολλές διώξεις.

Με την παραμονή του στην Πάρο βοήθησε στην αναγέννηση του μοναχισμού στο νησί.

Κατά τη διαμονή του στη Μονή του Αγίου Αντωνίου Μάρπησσας τον επισκέφθηκαν ο Όσιος Αρσένιος με το Γέροντά του Δανιήλ, όπως αναφέρει ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος: «Ήλθον εις Πάρον μόνον με τα ράσα που εφόρουνφεύγοντες την κατ’ αυτών επιδρομήν του Δράμαλη, τους έστειλεν ο Ηγούμενος Φιλόθεος εις την Μονήν του Αγίου Αντωνίου κειμένην εν Μαρπίσση προς τον εκεί διαμένοντα διάσημον Ιεραπόστολον Εθνοκήρυκα ΚύριλλονΠαπαδόπουλον όστις ησύχαζεν εκεί με τινάς αδελφούς Αγιορείτας εκ των λεγομένων Κολλυβάδων οίτινες είχον καταφύγει εκεί προς ησυχίαν».

Ο Όσιος Κύριλλος υπήρξε ανακαινιστής της μονής των καλογραιών Χριστού Δάσους Πάρου· «εις πάσαν χρείαν αυτής επαρκών, πνευματικός πατήρ συμβουλεύων, συντρέχων, βοηθών, παραμυθούμενος. Ιδιαιτέρως δε συνδεδεμένος προς τους εν τη Μονή Λογγοβάρδας γέροντας Φιλόθεον και Ιερόθεον και διά πάσης τιμής και αγάπης αυτούς περιέπων ανέθηκεν εις τον πρώτον να συντάξη τον Κανονισμόν της Μονής Καλογραιών».

Υπήρξε επίσης ανακαινιστής της ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Λαγκάδα και ο μεσολαβητής για την αναβίωση της Μονής Λογγοβάρδας και της Μονής Φανερωμένης Νάξου.

Ο Όσιος Κύριλλος  αξιώθηκε από το Θεό να κάνει θαύματα. Σταύρωσε φίδι και νεκρώθηκε, έβαλε το ράσο του στη θάλασσα και περπάτησε πάνω στα κύματα και κτύπησε το βράχο στην άνυδρη Μονή του Αγίου Γεωργίου κι ανέβλυσε Αγίασμα, που τρέχει μέχρι σήμερα.

Πέθανε στις 11 Ιουλίου 1833 στη Μονή του Αγίου Γεωργίου, της οποίας υπήρξε ανακαινιστής και ηγούμενος, όπου και ενταφιάστηκε. Στη μονή σώζεται η Αγία κάρα του. Η μνήμη του τιμάται στις 11 Ιουλίου.