Το αστικό αγκομαχούσε, για να ανέβει την ανηφόρα προς τον αγιανικόλα, από την πλευρά των εργοστασίων του Λαναρά. Τέρμα και αναστροφή μετά τη γέφυρα του σημερινού άλσους, δίπλα στην παλιά ταβέρνα με τις σιδερένιες καρέκλες  και τα τραπέζια, που έμπαιναν και για δροσιά μέσα στο νερό των πηγών, που ήταν γεμάτες καραβίδες! Και οι πηγές ανοικτές, μπορούσες να πιεις από το σημείο που αναβλύζει η ζωοδότρια Αράπιτσα. Τότε, το δημοτικό έκτρωμα, των πάμπολλων επεκτάσεων, που ονομάστηκε ξενοδοχείο «Βέρμιο» δεν υπήρχε. Οι κουβέρτες στρώνονταν στη στιγμή για ένα σύντομο μεσημεριανό υπνάκο, μετά την πέστροφα και τις μπύρες και το απόγευμα και πάλι κατηφόρα για τη Νάουσα. Πολλές οι φωνές, πολλές οι θύμισες. Άγιος Νικόλαος Nάουσας. Μουσικές πολύχρωμες από ζουρνάδες και χάλκινα, ανάκατες με τζουκ μποξ με Καζαντζίδη. Τότε που ο κόσμος γλεντούσε, αναστενάζοντας από τα όσα πέρασε στην κατοχή και τον εμφύλιο. 60ς-70ς. Μια εποχή που οι παρέες ήταν αληθινές, το ίδιο και οι φιλίες!