Δυόμιση μήνες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές και το διακύβευμα είναι ένα. Ανάπτυξη ή …εκδίκηση; 

Θέλουμε να ζήσουμε την εποχή των 80ς, με το ξήλωμα των αφισών των «αντιπάλων» και το ξύλο μεταξύ των νεολαίων τους;

Να αντικαταστήσουμε τα συκοφαντικά, ανώνυμα, φέιγ-βολάν, με τα ψεύτικα προφίλ στο facebook, τα οποία λασπολογούν εναντίον του ενός ή του άλλου υποψηφίου;

Δεν θα έπρεπε να υπάρξει ανταγωνισμός προγραμμάτων, κοστολογημένων και με αντίστοιχη υπόδειξη ένταξής τους σε ευρωπαϊκούς  ή εθνικούς πόρους;

Δεν θα έπρεπε να μιλήσουμε για μια πόλη αφιλόξενη στο αυτοκίνητο και φιλική στον πεζό;

Να μιλήσουμε για το πώς, μέσα από την ισχύουσα εθνική νομοθεσία για τα ζώα, που είναι απαράδεκτη,  θα δημιουργήσουμε ένα φιλικό για τα αδέσποτα καταφύγιο.

 Να δούμε πώς η Κοπεγχάγη έκανε ένα μοναδικό εργοστάσιο ανακύκλωσης μέσα στην πόλη, το οποίο λειτουργεί άοσμα, αθόρυβα και επίσης ως...τεχνητή πίστα σκι.

Να μιλήσουμε για ποδήλατα και ηλεκτροκίνητα πατίνια (τα βλέπουμε στη Θεσσαλονίκη).

Κυρίως να μιλήσουμε για ΗΘΟΣ. Και όχι για εκδίκηση.

Θα μπορέσουμε άραγε να κουβεντιάσουμε ήσυχα, ήσυχα και απλά;