Συμπληρώνονται 100 χρόνια από εκείνη τη φοβερή μέρα, που ο Ελληνισμός του Πόντου με πόνο βαθύ άφηνε πίσω του την ιστορία αιώνων. Θέλησα να παραθέσω ένα κείμενο από σκέψεις, που μου έχουν κατακλείσει  αυτές τις μέρες για αυτούς που ως το τέλος της ζωής τους κράτησαν μέσα τους βαθιά την πίστη τους, τον ελληνισμό τους. 

ΝΤΟ ΘΕΣ ΠΑΙΔΙΜ ΝΑ ΤΟΥΡΚΕΥΟΥΜΕΝ ?

Πόντοs, πατρίδα αγαπημένη μακρινή. Πονώ, όταν σε σκέφτομαι. Όταν το θρόισμα των φύλλων σου ηχεί στα αυτιά μου. Όταν το κελάιδισμα των πουλιών ηρεμεί τη σκέψη μου. Όταν στα κύματά σου σταματάει το βλέμμα μου. Πονώ, όταν σε θυμάμαι. Όταν τη μνήμη μου αγγίζει το χθεs. Όταν οι αναμνήσειs δεν σταματούν στο χρόνο. Όταν η θέλησή μου είναι πάνω από τιs δυνάμειs μου, να ξαναζήσει το χαμένο όνειρο...Αυτό το όνειρο που πάντα θα πονά, που πάντα θα ματώνει.

Προσπάθησα πολλέs φορέs με το νου μου να βρεθώ δίπλα σ' αυτούs τουs ανθρώπουs. Σ' αυτούs τουs Έλληνεs του Πόντου, λίγο προτού πάρουν τη μεγάλη απόφαση. Μια απόφαση που θα τουs έκανε ν' αφήσουν  πίσω τουs τα πάντα.  Ν' αφήσουν πίσω τουs τα μέρη που γεννήθηκαν, που αγάπησαν, που δημιούργησαν. Ν' αφήσουν πίσω τουs τιs ελπίδεs τουs, τα όνειρά τουs, τιs αναμνήσειs τουs και να ξεκινήσουν για το άγνωστο........................

Πώs άραγε μπορεί ο ανθρώπινοs νουs να σκεφτεί κάτι τέτοιο; Ένα φοβερό δίλημμα. Ή δηλώνω Μουσουλμάνοs και κρατώ τα πάντα ή δηλώνω Χριστιανόs και τα χάνω όλα. Διερωτήθηκα πολλέs φορέs το τι δύναμη ψυχήs είχαν αυτοί οι άνθρωποι. Πόσο αλήθεια ηρωισμό έκρυβαν μέσα τουs.

Τα λόγια ενόs Έλληνα του Πόντου, που έφευγε από εκεί, παιδί ακόμα, ρωτώνταs τη μάνα του, «Που πάμε μάνα, εδώ θα τα αφήσουμε όλα? και η απάντηση τηs μάναs  «Ντο θεs παιδίμ να τουρκεύουμεν», ηχεί και θα ηχεί στα αυτιά μου όσο θα ζω.

Στη θύμισή τηs θα ανατρέχει ο νουs μου στο μεγαλείο τηs ψυχήs τουs, τηs θυσίαs τουs, του θάρρουs τουs.

Στη θύμισή τηs θα δακρύζω, θα αναρριγώ και θα νιώθω το πόσο μικρή φαντάζω εμπρόs τουs. Εμπρόs  σ' αυτούs που δεν δίστασαν που δεν δείλιασαν.                                                                                                                    

Το ποίημα που ακολουθεί, είναι στη μνήμη αυτών των γενναίων ανθρώπων.                               

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΣ?  ........                                                                                                                             Έσκυψες το κεφάλι και προχώρησες, στους ώμους το φορτίο σου βαρύ,  

 η όψη αλλαγμένη και η έκφραση, το βήμα σου γοργό μα ασταθή.                                                             Λίγα τα λόγια πολλές οι σκέψεις, που τώρα πας ? που θα βρεθείς?  

Ετίναξες στα πίσω το κορμί σου, σταμάτησες για λίγο να σκεφτείς.

Μόχθησες, αγωνίστηκες, προσπάθησες .Δέθηκες με την γη που τώρα αφήνεις.

Που άραγε σε σέρνουνε, σε παν΄   Όχι τα μάτια μην τα κλείνεις.

Αφήνεις πίσω όνειρα, χάρες, νεκρούς  που έθαψες με τόσο πόνο,

Σπίτι που θρόνιασες ελπίδες μακρινές, να ξεθωριάζουν μες τον χρόνο.

Χρόνια ανέμελα και χαρωπά, που τις λαχτάρες έτρεχες να νιώσεις,

μέσα σ΄ αγάπες, έρωτες κρυφούς, που  ονειρευόσουνα να εκπληρώσεις.

Μα ήλθε κάποτε ο καιρός, τα πάντα γύρω σου να τα αφήσεις,                                                                  ο πόνος και οι φωνές σου έλεγαν ...φύγε απ΄ δω άλλη πατρίδα πάνε να γνωρίσεις.

Προσπάθησε, προχώρησε ακούς μια φωνή που μέσα απ΄ την καρδιά σου βγαίνει.

Όχι, δεν θα μπορέσω, δεν μπορώ.... 

Μ΄ αυτήν την γη που τώρα την πατώ, μ΄ αυτήν την γη πάντα θάμαι δεμένη.

ΒΙΟΛΕΤΤΑ ΕΣΠΕΡΙΔΟΥ ΚΑΣΑΜΑΚΗ

Εκπαιδευτικός