Λίγες μέρες μετά τις εκλογές. Χαρούμενοι ελάχιστοι, λυπημένοι οι περισσότεροι. Οι πρώτοι νομίζουν ότι ανέβηκαν στο θρόνο του Ξέρξη στο όρος Αιγάλεω, οι δεύτεροι ότι κατακρημνίστηκαν στον Καιάδα της Σπάρτης. Και εσύ να αναζητείς τη ΜΟΝΗ αληθινή χαρά της ζωής. Έχει σχέση με τη γήινη δόξα, τον εφήμερο πλούτο, τις σαρκικές απολαύσεις; «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;» Βλέπεις παιδιά και γονείς, αδέρφια, συγγενείς να μαλώνουν για αμύθητες περιουσίες, μα και για λίγα μέτρα γης, για ένα κυβικό μπετόν. Βλέπεις ανθρώπους που δεν αγαπούν τον πλούτο, να εκστασιάζονται με την ηδονή της εξουσίας. Βλέπεις ανθρώπους που δεν αγαπούν τον πλούτο και την εξουσία, να ζουν για τις απολαύσεις της σάρκας. Είναι αυτή η ζωή μας; Μια βόλτα να έκανε καθημερινά ο άνθρωπος στα νοσοκομεία και να ζούσε μια δυο ιστορίες ανθρώπινου πόνου, μια βόλτα στα κοιμητήρια, θα καταλάβαινε πια είναι η πορεία του σαρκικού ανθρώπου. «Και είδον τα οστά τα γεγυμνωμένα και είπον. Άρα τις έστι βασιλεύς η στρατιώτης ή πλούσιος ή πένης ή δίκαιος ή αμαρτωλός;» Άραγε, αν πάμε στον τάφο του πιο πλούσιου ανθρώπου του κόσμου, μετά από αιώνες, θα δούμε να τον συνοδεύει ο πλούτος στην «άλλη ζωή»; Θα τον αναγνωρίσουμε από τα πλουμιστά ρούχα και τα χρυσάφια; Τίποτε δεν θα έχει μένει, αφού θα έχουν φροντίσει να τον απαλλάξουν οι επί γης τυμβωρύχοι; Αν πάμε στον τάφο του πιο δοξασμένου ανθρώπου από καταβολής του κόσμου, θα αναγνωρίσουμε σημάδια της δόξης του; Πού είναι ο Αλέξανδρος, άνθρωπε;
Όχι, η ΜΟΝΗ αληθινή χαρά της ζωής είναι να έχεις την ευλογία να φέρεις την Τιμία Κάρα του Αγίου Αποστόλου Παύλου, όπως το πράττει στη φωτογραφία μας ο παπά Παύλος, στη λιτανεία των «Παυλείων». Να ζήσεις με σύνεση, αγαπώντας τον Κύριον τον Θεόν σου, με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή και τη διάνοια, αγαπώντας τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου. Και όμως το εφήμερο μας συναρπάζει όλους. Να είχαμε, λέμε, τα πλούτη του Ωνάση. Και; Τι έμεινε από το μεγιστάνα του περασμένου αιώνα; Τίποτε. «Απόκειται στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν. Μετά έρχεται η κρίση», μας λέγει ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος. Μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε σε μια καθημερινότητα γεμάτη έπαρση, μίσος για το συνάνθρωπο, κουτσομπολιό, επιθυμία για ηδονική σάρκα και απόλαυση; Μπορούμε να αισθανθούμε άραγε, έστω ως έναν κόκκο της άμμου των ωκεανών της γης, τη χαρά που ένιωθε ο Όσιος Παΐσιος, ο Όσιος Πορφύριος, ο Όσιος Ιάκωβος, στη συνομιλία με το Θεό, την Παναγία και τους Αγίους; Αυτοί οι νέοι άγιοι, που κατάφορτοι ασθενειών, νίκησαν τον αιώνιο θάνατο και θαυματουργούν σήμερα σε όσους τους επικαλούνται, με τη χάρη της Θείας Πρόνοιας. Όχι μόνο θεραπεύοντας ανίατες ασθένειες, αλλά κυρίως κάνοντας το φθαρτό άνθρωπο να αισθανθεί τη ΜΟΝΗ αληθινή χαρά της ζωής. Τη δοξαστική λατρεία της, Αγίας, Ομοούσιας, Αδιαίρετης και Ζωοποιού Τριάδος!
Υ.Γ Η θεομηνία της περασμένης Τετάρτης, δείγμα του πόσο περατός είναι ο άνθρωπος, πόσο ελάχιστος, πόσο χωμάτινος. Και πόσο έχει λησμονήσει, σε τούτα εδώ τα ποτισμένα από αίματα αγίων νεομαρτύρων χώματα, το να προστρέχει στο έλεος του Θεού!
Θόδωρος Ελευθεριάδης
