Τι σου είναι αυτός ο Χαρδαλιάς, οννεδίτισσες και οννεδίτες. Άντε και μας έκοψε τον οβελία στην ταράτσα, αφού συναθροίσεις απαγορεύονται άνω του...ενός ατόμου.

Άντε και μας έκοψε το αυτοκίνητο Μεγάλο Σάββατο και Κυριακή του Πάσχα. Αλλά όχι ρε μεγάλε να μην μας αφήσεις να πάμε στα μνήματα, βραδινές ώρες.

Θα μας αναγκάσεις να φορέσουμε φόρμα παραλλαγής, να βάλουμε φούμο για να περάσουμε τα μπλόκα σου και να πάμε στους δικούς μας στον Αγιαθανάση.

Και ποιον θα βάλεις στην πόρτα του κοιμητηρίου; Βρικόλακες χρώματος γαλάζιου ή τον Κόμη Δράκουλα, που μάλλον του ψιλοφέρνεις;

Εκτός αν θες να έρθουμε έξω από την πόρτα του σπιτιού σου την Ανάσταση και αντί του Χριστός Ανέστη να σου ρίξουμε το «τι τα θες τα χρήματα, αφού υπάρχουν μνήματα» ή το «καμπάνα σταμάτα να χτυπάς τις ώρες μου μετράς, πεθαίνω».

Αν είναι να σε ρωτάμε πόσες φορές θα πηγαίνουμε τουαλέτα, καθημερινώς, για τις σωματικές μας ανάγκες.

Ας μη σου βάζουμε ιδέες και κανένας γείτονας μας τραβήξει φωτογραφίες που πάμε συχνά τουαλέτα, λόγω προστάτη και τη στείλει στον zougla τον Τριανταφυλλόπουλο και γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών.

Και δεν είναι τίποτε. Ποιος ακούει τους άλλους τους γείτονες μετά, που θα αρχίσουν να βρίζουν το...χαφιέ, ως ρουφιάνο.

Και εντάξει για το κατούρημα, πάει κι έρχεται. Το πρόβλημα είναι στην...άλλη σωματική ανάγκη. Φαντάσου ανήμερα του Πάσχα να ντερλικώσουμε ένα κατσίκι με την ουρά, έξι κιλά μαγειρίτσα και 32 αυγά κόκκινα, με δέκα δεμέστιχες, στο μπαλκόνι. Και μετά μας έρθει το περίεργο αυτό συναίσθημα, για το οποίο σταματά ο πόλεμος.

Να μας πιάσεις με κατεβασμένα βρακιά; Ποτέ. Με παξιμάδι και ελιά θα τη βγάλουμε κυρ Νίκο μου, αναστάσιμα. Για το φόβο των Ιουδαίων της γειτονιάς.

Που θα πάει όμως, δεν θα περάσει ο κορωνοϊός; Θα σε μαυρίσω στο fb, που σε έχω φίλο τώρα, από ανάγκη. Μπας και μου σβήσεις καμιά κλήση όταν κυκλοφορώ όξω, χωρίς το 13033.