Πέρασαν δύο μήνες από όταν ο παγετός έδωσε τη «χαριστική βολή» για τη φετινή καλλιεργητική περίοδο σε χιλιάδες παραγωγούς, προσθέτοντας ζημιές σ' αυτές που προκάλεσαν η «Μήδεια» το Φλεβάρη (17 - 18/2) και τρεις στη σειρά παγετοί το Μάρτη (3, 12 και 26/3).
Ωστόσο, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυναν βουλευτές, δήμαρχοι και περιφερειάρχες, εκλεγμένοι με τη στήριξη της ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων, παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης και του ΕΛΓΑ, οι παραγωγοί δεν έχουν πάρει ακόμα αποζημιώσεις ούτε και προκαταβολές, δεν έχουν γίνει ακόμη οι εκτιμήσεις ζημιάς για τις πρώιμες ποικιλίες, οι οποίες ήδη έχουν συγκομιστεί.
Από τότε ακόμα, οι Αγροτικοί Σύλλογοι και οι Ομοσπονδίες, με τις κινητοποιήσεις που οργάνωσαν, τόνιζαν πως είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει έκτακτη κρατική χρηματοδότηση, με δεδομένο ότι τα έξοδα «τρέχουν» και έχουν πραγματοποιήσει μεγάλο μέρος από τις καλλιεργητικές δαπάνες. Απαιτούσαν επίσης να δοθούν προκαταβολές, να υπάρξει ουσιαστική ενίσχυση στη στελέχωση του Οργανισμού με ειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό για να προχωρήσουν γρήγορα η καταγραφή των ζημιών και οι εκτιμήσεις.
Η κυβέρνηση απέρριψε στην πράξη προκλητικά τα αιτήματά τους. Παράλληλα, παραμένουν οι ελλείψεις σε έργα υποδομής για την ασφάλεια της παραγωγής από φυσικούς κινδύνους. Έτσι, πριν από λίγες μέρες σημειώθηκαν ξανά ζημιές, αυτήν τη φορά από το χαλάζι, αφού δεν υπάρχουν ή δεν λειτουργούν τα αντιχαλαζικά δίκτυα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι οι αγρότες έχουν να αντιμετωπίσουν τον κανονισμό του ΕΛΓΑ, που ενώ τους χαρατσώνει με υπέρογκα ασφάλιστρα, δεν αναγνωρίζει και δεν αποζημιώνει το σύνολο των καταστροφών. Μεγάλες μειώσεις επιφέρουν μια σειρά από «κόφτες» που υπάρχουν στον κανονισμό. Όσο θα ισχύουν τα άρθρα 7 και 9 του κανονισμού, για τις μεν δενδρώδεις καλλιέργειες θα αποζημιωθούν το ανώτερο για το 61,6% της ζημιάς και σε αμπέλια και άλλες καλλιέργειες για το 74,6%. Ως αποτέλεσμα, τα χρήματα που παίρνουν οι αγρότες δεν καλύπτουν ούτε καν τα καλλιεργητικά έξοδα!
Οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων είναι τεράστιες, καθώς τα τελευταία 10 χρόνια - με μοναδική εξαίρεση, που επιβεβαιώνει τον κανόνα, την περσινή χρονιά, λόγω των μεγάλων ζημιών και του «Ιανού» - καμιά τους δεν έχει επιδοτήσει τον ΕΛΓΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως προβλεπόταν, με 20%κρατική συμμετοχή επί της ασφαλιστικής εισφοράς των αγροτών στον προϋπολογισμό του (δηλαδή με περίπου 30 - 35 εκατ. ευρώ το χρόνο), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.
Μαζί με τις θριαμβολογίες από την πλευρά της κυβέρνησης ότι «φέτος ήταν η πρώτη φορά μετά από σειρά ετών που ο ΕΛΓΑ εξόφλησε τόσο σύντομα τις οφειλόμενες αποζημιώσεις», η ίδια απαντά στα δίκαια αιτήματα των αγροτοκτηνοτρόφων με τη λογική πως «ο ΕΛΓΑ δεν αποζημιώνει στο 100% γιατί είναι σαφές ότι πρέπει να υπάρχει και μία διαδικασία, ένα κίνητρο, προκειμένου ο παραγωγός να παίρνει τις σωστές καλλιεργητικές φροντίδες, ανεξαρτήτως της ασφαλιστικής του καλύψεως, προκειμένου να απομειώνει τη ζημία».
Σε αυτήν τη βάση, έργα προστασίας της παραγωγής, όπως ανεμομείκτες, αντιχαλαζικά δίκτυα και άλλα, δεν υλοποιούνται με ευθύνη του κράτους σε όλη τη χώρα, αλλά αφήνονται στην οικονομική δυνατότητα του κάθε παραγωγού ξεχωριστά.
Ταυτόχρονα, στρώνει το δρόμο για τη «γενικότερη αναμόρφωση του ΕΛΓΑ», με την είσοδο ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Τα σχέδια αυτά δημιουργούν το πλαίσιο για την απεμπλοκή του κράτους από τις ευθύνες του στην προστασία και στην αποζημίωση των αγροτών από τις καταστροφές. Θα οδηγήσουν στην πλήρη κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης προς τον ΕΛΓΑ, ενισχύοντας τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας του.
Οι αγρότες, προκειμένου να έχουν πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, θα αναγκαστούν να πληρώνουν υπέρογκα ποσά στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αποζημιώνονται έγκαιρα και καλύτερα.
Ο αγώνας που δίνουν οι βιοπαλαιστές αγρότες (αλλά και οι κτηνοτρόφοι είναι μακρύς και δύσκολος, είναι ωστόσο μονόδρομος για την επιβίωσή τους. Άλλωστε, με τον αγώνα και τις διεκδικήσεις τους, με τα τρακτέρ στους δρόμους, όλα τα προηγούμενα χρόνια είχαν και έχουν κατακτήσεις, βάλανε φρένο ή εμπόδια στην υλοποίηση ακόμα χειρότερων μέτρων. Και σε αυτήν τη μάχη χρειάζεται να έχουν δίπλα τους τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, καθώς, όπως αποδεικνύει η πείρα τους, η συμπόρευση αυτή μπορεί να δώσει δύναμη στις διεκδικήσεις τους απέναντι στον κοινό αντίπαλο.
