Τελικά, συντρόφισσες και σύντροφοι, πρώτου, δεύτερου και τρίτου φύλου, η φούστα που φόρεσε ο Sakis, όταν ζούσε ο Βερσάτσε, παραμένει ακόμη της...μοδός.

Βέβαια ο Ρουβάς είχε βγει γυμνός από τη μέση και πάνω, δείχνοντάς μας τους καλογυμνασμένους μυς, άδοντας το «η καρδιά μου χτυπά απελπισμένα, η καρδιά μου χτυπά μόνο για σένα», απευθυνόμενος προφανώς στον τότε μάνατζέρ του Ηλία Ψινάκη.

Θεές, αλλά άλλες εποχές ρε σεις.

Αν δείτε πώς πάνε στις τάξεις τους οι μαθητές στην Τουρκία, θα πάθετε πλάκα.

Όλοι μοντελάκια, με το ίδιο παντελόνι, κουστούμι και γραβάτα, με το σήμα του σχολείου στο πέτο, ενώ αντίστοιχα τα κορίτσια με φουστάνι.

Εδώ είναι τουλάχιστον...μπανάλ το να πάνε οι πιτσιρικάδες στο μάθημα (ο Θεός να το κάνει) χωρίς δεκαέξι σκουλαρίκια σε μύτη, στόμα, αυτιά και όπου αλλού τους...βολεύει (ήμαρτον Κύριε).

Είναι παρωχημένο, αν δεν φορούν τα σώβρακα απ΄ έξω τα αγόρια, ενώ αντίστοιχα αν τα κορίτσια δεν δείξουν και ...κάτι.

Αυτή είναι η εποχή μας, με τους εκπαιδευτικούς αδιάφορους κυρίως και τρομοκρατημένους, επίσης κυρίως, για να μη φάνε κανένα ξύλο της αρκούδας, αφού τα πιτσιρίκια πια και σβανάδες έχουν και κοντάρια και τα άλλα σχετικά «αγαθά», στο πλαίσιο του ευ ζην, που λέγαμε.

Είναι η εποχή που οι γονείς, αντί να τον πιάσουν από το αυτί το γιόκα τους, που θέλησε να βάλει φουστάνι, για να προκαλέσει, πηγαίνοντας στην τάξη του, κάνουν φασαρίες και μηνύσεις για καταπάτηση των δικαιωμάτων του.

Ωραία πρότυπα δίνουμε στα παιδιά μας, εμείς οι ίδιοι φυσικά. Η πειθαρχία χάθηκε πια. Η υπακοή σε κανόνες επίσης.

Δεν πειράζει, η μόνιμη δικαιολογία μας. Παιδιά είναι.

Και την επόμενη μέρα; Όταν πια θα σπάσει η σούστα της μετατροπής της γονικής αγάπης και θα μετατραπεί σε ασυδοσία, επιδοτούμενη με το χειρότερο τρόπο, προς τα βλαστάρια μας;

Τότε δεν θα είναι αργά; Βέβαια φοβόμαστε και εμείς. Μήπως μας πουν «σκοταδιστές». Ποιοι ρε; Οι διάφοροι «προοδευτικοί», που χάλασαν με τα πρότυπά τους τα νέα παιδιά;

Με τους τράπερ μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Μετά να μην έχουμε δικαιολογίες, έτσι;