Ο Αλμπέρτο Εσκενάζυ είναι Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, σεναριογράφος, εκδότης και θεατρικός επιχειρηματίας. Μαζί του είχε μία τηλεφωνική συνομιλία ο δημοσιογράφος Αλέκος Χατζηκώστας στην εκπομπή «Λόγια σταράτα» στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8, τη Δευτέρα 7/2
Ξεκινώντας, αναφέρθηκε στις σχέσεις του με την Ημαθία και ιδιαίτερα τη Νάουσα, λέγοντας «η μανούλα μου είναι Ναουσαία, η οικογένεια Μπουρλά και έκανε το καθήκον της, συμμετέχοντας στην Εθνική μας Αντίσταση»
Αναφερόμενος στο συγγραφικό του έργο σημείωσε : «Έχω γράψει 6 μυθιστορήματα και αρκετά θεατρικά, οπότε μπορώ να θεωρηθώ συγγραφέας. Αλλά το μεγάλο μου συγγραφικό έργο είναι μία πενταλογία, που ξεκινά από το 1908 από τη Θεσσαλονίκη και γράφω εκεί όλη την πολιτισμική Θεσσαλονίκη μέχρι το 1912 και αυτό είναι το πρώτο βιβλίο η «Σπίθα» της «Κραυγή της Σιωπής». Η «φωτιά» είναι η δεύτερη «Κραυγή της Σιωπής» και είναι μέχρι 1919. Είναι η φωτιά του Πρώτου Παγκοσμίου, η φωτιά της Θεσ/νίκης, οι ήρωες μου πάνε στην Παλαιστίνη, στη Ρωσία, γίνεται η Οκτωβριανή Επανάσταση. Μετά πάω μέχρι το 1923, που είναι το τελευταίο που έχει εκδοθεί, «Ο ξεριζωμός», για τη Μικρασιατική καταστροφή και έχει να κάνει με τη Σμύρνη, αν και έχω και για την Παλαιστίνη και την Αμερική Να σημειώσω ότι καθένα βιβλίο μπορεί να διαβαστεί ξεχωριστά. Να μεν είναι σε συνέχειες χρονολογικές, είναι οι ίδιοι μυθοπλαστικοί ήρωες , όμως μπορούν να διαβαστούν ξεχωριστά. Μετά θα πάω μέχρι το 1943 και μετά μέχρι το 1949 και εκεί θα κλείσει η πενταλογία. Είναι ένα μεγάλο έργο ζωής. Εκεί θα καταγράψω την Αντίσταση στο Βέρμιο, η Νάουσα ήταν «ανταρτομάνα», για τη Βέροια που είχε ένα πολύ σημαντικό εβραϊκό στοιχείο. Είναι μυθοπλασία, αλλά περνώ και όλη την ιστορία της Ελλάδας, αλλά και την παγκόσμια. Έχω γράψει και άλλα, όπως το «Άρωμα της πόλης», τους «Έξι Αγγέλους». Στη Βέροια όλα μου τα βιβλία είναι στο βιβλιοπωλείο «ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ» της Τασούλας Χριστοδούλου».
Απαντώντας για την περίοδο της πανδημίας, τόνισε ότι «εμένα δεν με επηρέασε καθόλου, γιατί μένω σ’ ένα σπίτι σε βουνό, εκεί απομονώθηκα και 8 μήνες έγραφα. Μάλιστα έστειλα και μηνύματα σε φίλους, λέγοντας να γράψουν ο καθένας όσο μπορεί και ας μην είναι συγγραφέας. Είναι μία ψυχοθεραπεία αυτό. Από το φόβο του να περιμένεις τι θα συμβεί».
Για την πορεία του στο θεατρικό σανίδι ενημέρωσε ότι «είμαι στο θέατρο Άνεσις, στην παράσταση «12 ένορκοι», μία παράσταση για 7η χρονιά. Το καλοκαίρι είχε παίξει τον «Κολοκοτρώνη», ένα δικό μου έργο με τη ζωή του και έκανα περιοδεία. Και φέτος θα ξαναπάω και θα κάνω συγχρόνως και ένα έργο για το 1922 με το δικό μου θέατρο της Μεσογείου».
Για τα νέα ελληνικά σήριαλ της τηλεόρασης χαρακτήρισε ως «καλό που γυρίζονται πολλά σήριαλ, ο κόσμος θέλει να βλέπει και μάλιστα υπάρχει ένας υγιής συναγωνισμός και βλέπουμε καλά σήριαλ. Περιμένω κάποια στιγμή να παίξω και εγώ. Ήμουν στην προηγούμενη σεζόν στην «Αγγελική». Όμως μπορούν να διαβάσουν και τα βιβλία μου, για να τους κρατήσουν συντροφιά».
Σε σχέση με τα κοινωνικά-πολιτικά προβλήματα της χώρας και απαντώντας στο «που βαδίζουμε», σημείωσε: «Όπως έβαλα και τον Κολοκοτρώνη να λέει, ο άνθρωπος είναι το πιο άγριο θηρίο. Για να μπορέσουμε να το κάνουμε ένα πιο ήρεμο θηρίο, θέλει πάρα πολύ δουλειά. Φαίνεται ότι δεν έχουμε βάλει μυαλό ακόμη από το παρελθόν. Συνεχώς είμαστε με ένα θυμό μέσα μας. Ο άνθρωπος πρέπει να ηρεμήσει, ν’ αγαπά τις τέχνες, το συνάνθρωπό του». Στη συνέχεια μάλιστα αναφέρθηκε ως παράδειγμα στη δολοφονία του Άλκη. «Είναι κάποια γεγονότα, που σταματά το μυαλό του ανθρώπου, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν. Πρέπει να δώσουμε ένα αγώνα όλοι μαζί , αυτή τη νέα γενιά να τη βγάλουμε το θυμό από μέσα της. Δεν μπορεί όλη η ζωή της να είναι το πώς θα πάει στο γήπεδο να τσακωθεί. Είναι θέμα πολιτειακό».
Τι έχει να πει η Τέχνη για την υπάρχουσα κατάσταση; «Η Τέχνη έκανε και θα κάνει τη δουλειά της πάντα στις επάλξεις, πάντα στην πρώτη γραμμή. Ο χώρος του θεάτρου είναι από μόνος του πχ αντιρατσιστικός, υπάρχει ένα ελεύθερο πνευματικό πεδίο. Μακάρι η κοινωνία να λειτουργήσει όπως λειτουργούν οι άνθρωποι μέσα στην Τέχνη. Και μη βλέπεις κάποιους, που βγήκαν (σ.σ στο χώρο) με παραβατικές συμπεριφορές, που δεν αντιπροσωπεύουν όμως το σύνολο του χώρου. Γενικά η Τέχνη είναι ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Έτσι για π.χ μία θεατρική παράσταση, πέρα από το να περάσεις καλά, θα σε γοητεύσει, θα περάσει μέσα σου κάτι. Αυτό από μόνο του είναι μία ψυχοθεραπεία. Το να είσαι ένας καλός θεατής είναι μία μεγάλη ιστορία, η ζωή σου πηγαίνει κάπου αλλού, ομορφαίνει η ζωή σου. Ένα καλό βιβλίο σε κρατά συντροφιά, σε ταξιδεύει, σου χτυπά μέσα την καρδιά σου. Η Τέχνη κάνει τη δουλειά της, την έκανε και θα την κάνει, για να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο».
