Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε κλπ παίρνουν μία σειρά πρωτοφανή μέτρα (οικονομικά και στρατιωτικά) σε βάρος της Ρωσίας και στο όνομα της Διεθνούς νομιμότητας, χωρίς να υπάρχει απόφαση του ΟΗΕ (το γιατί είναι άλλο ζήτημα…)
Όμως δεν είδαμε παρόμοιο «ζήλο» για μέτρα και ενώ υπάρχουν αλλεπάλληλα ψηφίσματα από τον ΟΗΕ για την Κύπρο και την Παλαιστίνη, σε βάρος π.χ της Τουρκίας και του Ισραήλ…
Η επίκληση του «διεθνούς δικαίου» μόνο σαν υποκριτική μπορεί να χαρακτηριστεί όταν:
–Η Κύπρος διαμελίστηκε το 1974 από τη σύμμαχο νατοϊκή χώρα Τουρκία…
–Το 1989 οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο κράτος του Παναμά προκειμένου να ανατρέψουν και να συλλάβουν τον «δικό» τους πρόεδρο Νοριέγκα …
–Εδώ, στην «γειτονιά» μας, η Ε.Ε. σε συνεργασία με τις ΗΠΑ διέλυσαν την Γιουγκοσλαβία και βομβάρδισαν την Σερβία το 1999, με τις βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου… προσθέτοντας στο λεξιλόγιο του πολέμου τον όρο: «παράπλευρες απώλειες»…
–Ο πόλεμος του Κόλπου το 2003 έγινε με την καθοδήγηση των ΗΠΑ και των προθύμων τους μόνο και μόνο για την ανατροπή του Σαντάμ με την ψευδή κατηγορία της ύπαρξης «όπλων μαζικής καταστροφής»…
–την «Αραβική Άνοιξη», στις χώρες της βόρειας Αφρικής το 2010 που «έφερναν»… βομβαρδίζοντας, πότε τα μαχητικά της Ιταλίας, πότε της Γαλλίας, πότε τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και πάντοτε με την αρωγή της αμερικανονατοϊκής βάσης της Σούδας, ανατρέποντας τις υφιστάμενες κυβερνήσεις σε Τυνησία, Λιβύη και Αίγυπτο και εξαπλώνοντας τη φωτιά του πολέμου και στη Συρία…
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συμπεριλάβει πολλές ακόμα περιπτώσεις προσπάθειας «εκδημοκρατισμού» χωρών από τους νατοϊκούς συμμάχους καθώς και του σεβασμού τους στο «Διεθνές Δίκαιο»
Η χώρας είναι «σημαιοφόρος» και όχι απλά συνοδοιπόρος στην εμπλοκή αυτή. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες απέναντι στον ελληνικό λαό, στέλνοντας πολεμικό υλικό στην πρώτη γραμμή, διαθέτοντας υποδομές και Ένοπλες Δυνάμεις για τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και στηρίζοντας με «υπερβάλλοντα ζήλο» όλα τα ευρωατλαντικά προσχήματα, με τα οποία επιχειρείται να δικαιολογηθεί η πιο βαθιά εμπλοκή. Καμία σχέση με την αλήθεια δεν έχουν τα παραμύθια ότι στόχος είναι να στηθεί «ανάχωμα στον αναθεωρητισμό και τις αλλαγές συνόρων». Ο «αναθεωρητισμός» πηγάζει από τη διαρκή πάλη για μοίρασμα αγορών και εδαφών, όπου το ΝΑΤΟ έχει πρωτοστατήσει. Η κυβέρνηση προκαλεί όταν δείχνοντας την Ουκρανία καλεί τον λαό να σκεφτεί «τι θα γινόταν αν δεν ήμασταν στο ΝΑΤΟ». Γιατί σίγουρα εκείνο που δεν θα γινόταν είναι η Ελλάδα να έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο, με βάση και την κατάπτυστη Συμφωνία για τις βάσεις την οποία ετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η ΝΔ, «στην αιχμή του δόρατος» του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού απέναντι σε Ρωσία και Κίνα, βάζοντας τον λαό στο στόχαστρό τους, με τις «προειδοποιήσεις» να ακούγονται όλο και πιο δυνατά και πλέον «έξω από τα δόντια».
Μπροστά στο νέο έγκλημα η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία: Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εδώ και τώρα να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας, να κλείσουν αμέσως όλες οι βάσεις στη χώρα μας. Να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με τον λαό νοικοκύρη στον τόπο του.
