Καρασούτσας Ιωάννης
1824-1873 Σμύρνη
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1824, πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στην Ερμούπολη της Σύρου και σπούδασε στην Αθήνα.
Το 1839 και ενώ ήταν ακόμη μαθητής, δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Λύρα» και ακολούθησε το 1840 η δεύτερη με τον τίτλο «Μούσα θηλάζουσα», την οποία αφιέρωσε στη βασίλισσα Αμαλία.
Μέχρι το 1850 δημοσίευε κάθε χρόνο μια ποιητική συλλογή, από τις οποίες ξεχωρίζουν «Αι Εωθιναί μελωδίαι» 1846 και η επιλογή από το προηγούμενο έργο του με τίτλο «Απάνθισμα ποιητικόν» 1849. Στη συνέχεια διορίστηκε στο Ναύπλιο σαν καθηγητής Γαλλικών, γράφοντας μια γραμματική και ένα λεξικό συνωνύμων της γαλλικής γλώσσας, μια γαλλική χρηστομάθεια και άλλα διδακτικά βιβλία.
Το 1852 μετατέθηκε στην Αθήνα και από το 1855 άρχισε να γίνεται γνωστός για το ποιητικό του έργο.
Βραβεύτηκε τρεις φορές σε ποιητικούς διαγωνισμούς με τα έργα του «Μη ζωή μετ΄ αμουσίες» 1855, «Πολιτικαί και στρατιωτικαί μελέται» 1859 και «Κλεονίκη»1867. Το 1860 εξέδωσε μια άλλη ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Βάρβιτος», στην οποία ανήκουν κάποια από τα καλύτερα έργα του.
Μετέφρασε την «Παναγία των Παρισίων» του Ουγκώ (1867), την «Καλύβα του μπάρμπα Θωμά» της Χάρριετ Μπήτσερ Στόου (1854 και β΄ μορφή το 1860), ένα απόσπασμα από το Μπάυρον, τη «Λίμνη» του Λαμαρτίνου και άλλα έργα.
Τον συνέδεε στενή φιλία με τον Αλέξανδρο Ρίζο Ραγκαβή και τον Ηλία Τανταλίδη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα, διότι έχασε τη δουλειά του, γεμάτα στερήσεις και στεναχώριες που του δημιούργησαν ψυχολογικά προβλήματα.
Αυτοκτόνησε στην Αθήνα το Μάρτη του 1873. Μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε το σύγγραμμά του «Σύστημα ετυμολογικόν ή περί φύσεως των ονομάτων».
Ο Καρασούτσας έγραψε σχεδόν αποκλειστικά στην καθαρεύουσα, με μοναδική εξαίρεση το ποίημα «Φθινόπωρο».
Έντονη είναι στα γραπτά του η προσπάθεια υποστήριξης και διάδοσης των δημοκρατικών και ανθρωπιστικών ιδεωδών, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη στην Ευρώπη.
Το έργο του συνδυάζει τη ρομαντική θεματολογία με την κλασικιστική αρχαϊστική γλωσσική έκφραση, η οποία στην περίπτωσή του Καρασούτσα διακρίνεται για την τρυφερότητα και την πλαστικότητά της.
Το έργο του.
Ποίηση «Η λύρα», «Μούσα θηλάζουσα», «Εωθιναί μελωδίαι»,
«Ο μισοτύραννος ή μελέτη ποιητική περί τυραννίας», «Ποιητικόν απάνθισμα», «Βάρβιτος», «Ποιήσεις», «Κλεονίκη»,
«Το εξωκκλήσιον της Αττικής», «Γέρων αοιδός ψάλλων το έαρ»,
«Η παντεχνία του ανθρώπου», «Εις την Ιωνίαν», «Ελεγείον εις Αλεξάνδραν Αϊβαζίδου», Εις ποιητήν φιλότουρκον, Εις τον θάνατον του φιλέλληνος ποιητού Βερανζέρου, Ύμνος εις την Ελλάδα, Ωδή εις τον εν Κωνσταντινουπόλει ναόν της Αγ. Σοφίας, Απόκρισις προς τον ποιητήν Λαμαρτίνον συγγραφέα τουρκικής ιστορίας, Η επάνοδος του έαρος, Ύμνος της εσπέρας, Οι τελευταίοι της λόγοι, Ύμνος εις Αφροδίτην, Ωδή επιθανάτιος, Στροφαί εις Βύρωνα, Ο θάνατος του Ιβραΐμη, Στροφαί εις την Ελευθερίαν, Εις έν άστρον, Παράκλησις προς τον Θεόν υπέρ του φίλου μου Ηλία Τανταλίδου στερηθέντος την όρασιν, Ψυχή δραπέτις, Εις την Ενετίαν του 1848, Οι επαναστάται, Η Ιταλία του 1848, Ο εχθρός της Ελλάδος δαίμων, Ωδή εις Ιωάννην Καποδίστριαν, Άσμα εις την δούλην Ελλάδα, Αναμνήσεις, Οι ποιηταί, Πυγμαλίων, Λευκάς ή Σαπφώ, Μυρτώ, Ναΐς, Η τελευταία Αμαδρυάς, Συμβουλή, Όνειρον, Ο κιθαρωδός, Τα Ερείπια του Παρθενώνος, Εις τον Ήλιον της Αττικής, Η αυγή εις το Σούνιον, Επιστολή προς Λέανδρον περί Ελληνικής ποιήσεως και γλώσσης, Οι σκηνικοί της Ιταλίας, Εις την ψευδή πολιτικήν, Ωδή εις Κάρολον Αλβέρτον, Η σκιά του Φεραίου, Η ευγνωμοσύνη των λαών προς την Ελλάδα, Εις το κιθαρωδούν κοράσιον, Ελεγείον εις τον θάνατον του φίλου μου Γ. Ρήγα, Ελεγείον εις Σεβαστήν Σχινά εκ Βυζαντίου, Επίγραμμα εις τον θάνατον περικαλλούς και εναρέτου γυναικός, Η θρησκεία, Όρθρος, Το στερέωμα, Απόσπασμα εκ της Εσθήρ τραγωδίας του Ρακίνα, Διάλογος νεκρικός περί αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, Η μεταμόρφωσις, Ο καλοκαιρινός χειμών,
Ο πρεσβυτικός υμεναίος, Το δισάκκιον του Αισώπου, Έτερος μύθος, Ο διανομεύς του Χρόνου προς τους συνδρομητάς αυτού, Μονωδία ενός Πασσά, Ασμάτιον, Η παιδική ηλικία, Το φθινόπωρον.
Μεταφράσεις Στόου Ι., «Η καλύβη του μπαρμπα Θωμά· ή ο βίος των μαύρων εν Αμερική». 1854 (και β΄ έκδοση 1860), Ουγκώ Β.,»Η Παναγία των Παρισίων».1867
Ρακίνας, «Εσθήρ», Λαμαρτίνου, «Η λίμνη». Αθήνα, 1874.
Μελέτες «Απάντησις εις τον ποιητήν Λαμαρτίνον», «Λεξικόν των συνωνύμων της γαλλικής γλώσσης», «Χρηστομάθεια γαλλική», «Γραμματική της γαλλικής γλώσσης». «Συλλογή θεμάτων προς εφαρμογήν της γαλλικής γραμματικής» Αθήνα, τυπ. Θ. Παπαλεξανδρή και Ι. Βαρβαρρήγου, 1884.
ΙV.Συγκεντρωτικές εκδόσεις • Τα Άπαντα. Αθήνα, 1897.
Ιάκωβος Πολυλάς
1825-1896 Κωνσταντινούπολη-Kέρκυρα
Η οικογένειά του κατάγονταν από την Κωνσταντινούπολη, ενώ ο ίδιος γεννήθηκε την 1 Οκτωβρίου 1825 στην Κέρκυρα.
Ήταν γιος του νομικού και λόγιου Γεώργιου Πολυλά, ο οποίος πέθανε, όταν ο Ιάκωβος ήταν έξι ετών και της Ελένης Βούλγαρη.
Κοντά στη μητέρα του έμαθε τα πρώτα του γράμματα και πολλές ξένες γλώσσες, όπως αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά. Σημαντική στην πορεία του ήταν η σχέση της οικογένειάς του με το Διονύσιο Σολωμό.
Το 1847 παντρεύτηκε την Αιμιλία Σορδίνα και το 1852 εγκαταστάθηκε στη Νάπολη, όπου ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία και τη μελέτη αρχαιολογικών κειμένων.
Ανήκε στο λογοτεχνικό κύκλο που συγκροτήθηκε στην Κέρκυρα γύρω από το Διονύσιο Σολωμό, με τους Στέλιο και Γεράσιμο Μαρκορά, τον Ιούλιο Τυπάλδο, τον Κάρολο Μάνεση, με τους οποίους συγκρότησαν την ομάδα των «Σολωμικών ποιητών».
Όταν πέθανε η Αιμιλία το 1857, ο Ιάκωβος επέστρεψε στην Κέρκυρα και ως το 1859 αφοσιώνεται στη συγκέντρωση και έκδοση των χειρογράφων του Σολωμού.
Από το 1857 ως το 1862 εργάστηκε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Κέρκυρας και την ίδια εποχή διαδραμάτισε ενεργό λόγο στις πολιτικές διεργασίες για την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Ίδρυσε μία πολιτική ομάδα με το όνομα «Αναγέννηση», εκδίδοντας συγχρόνως και μια εφημερίδα με το ίδιο όνομα, από την οποία πρόβαλλε την αναγκαιότητα της ολοκληρωτικής Ένωσης με την Ελλάδα.
Το 1871 ίδρυσε τον Πολιτικό Σύλλογο και την εφημερίδα «Ρήγας Φεραίος» και κατόπιν τη σατυρική «Κώδων». Πολιτεύτηκε με την κυβέρνηση του Χαριλάου Τρικούπη και διετέλεσε βουλευτής Κέρκυρας την περίοδο 1869-1879. Το 1892 αποσύρθηκε από την πολιτική και αφοσιώθηκε στη συγγραφή.
Πέθανε στην Κέρκυρα στις 25 Ιουλίου του 1896.
Το λογοτεχνικό του έργο (ποιητικό και πεζογραφικό) είναι μικρής έκτασης. Ήταν εκδότης του έργου του Σολωμού. Έκανε επίσης μεταφράσεις, αλλά έγινε πολύ πιο γνωστός για τα κριτικά του έργα.
Η πρώτη εμφάνιση του Πολυλά στη λογοτεχνία πραγματοποιήθηκε το 1855 με την έκδοση της μετάφρασης της «Τρικυμίας» του Σαίξπηρ. Το 1891 δημοσίευσε το διήγημα «Ένα μικρό λάθος στην Εστία» και το 1892 το «Η Συγχώρεσις» και τα «Τρία φλουριά».
Με προτροπή του Σολωμού μελέτησε γερμανική λογοτεχνία και μετέφρασε έργα των Γκαίτε, Σίλλερ, Χέγκελ, Σαίξπηρ (Τρικυμία, Άμλετ), Όμηρο (Οδύσσεια και Ιλιάδα) και έγραψε τέσσερα ποιήματα και τρία διηγήματα.
Το ποιητικό του έργο ήταν περιορισμένο. Έγραψε 3 σονέτα και το «η Ωδή εις τον θάνατον του Διονυσίου Σολωμού», όπως και άλλα στιχουργήματα μικρότερης αξίας.
Το έργο του.
Κριτικό και φιλολογικό
α. Έκδοση των Απάντων ποιημάτων του Διονυσίου Σολωμού, 1859. Τα προλεγόμενα του Πολυλά θεωρούνται σημαντικό μνημείο φιλολογικής κριτικής.
β.Δοκίμιο: "Πόθεν η μυστικοφοβία του κ.Σπυρίδωνος Ζαμπελίου". (απάντηση στο δοκίμιο του Ζαμπελίου για τον Σολωμό "Πόθεν η κοινή λέξις τραγουδώ" ), 1860.
γ.Η φιλολογική μας γλώσσα, 1892 . Δοκίμιο στο οποίο υπερασπίζεται τη δημοτική.
δ. Η Χρυσή Βίβλος(Libro DÓro), 1894 . Δοκίμιο στο οποίο υπερασπίζεται τη δημοτική.
Πεζογραφία
«Διηγήματα και άλλα πεζά» · με βιογραφικήν εισαγωγήν υπό Μαρίνου Σιγούρου. Αθήνα,Φέξης, 1917.
Άρθρα-Δοκίμια-Λόγοι.
«Διονυσίου Σολωμού· Τα ευρισκόμενα μετά προλόγου Ιακ. Πολυλά» 1859.
«Πόθεν η μυστικοφοβία του κυρίου Σπυρ. Ζαμπελίου· «στοχασμοί», 1860.
«Άρθρον εις την υπό Α.Μανούσου Έκδοσιν Δημοτικών Τραγουδιών» Κέρκυρα, Πρακτικά Ιονίου Εταιρίας, 1861.
«Συζήτησις της 15 Νοεμβρίου περί των εν Κερκύρα Εκπαιδευτηρίων της ρωμαϊκής προπαγάνδας.» Αθήνα 1869.
»Σύλλογος Ρήγας Φεραίος· παραδόσεις προς τον λαόν,» αριθ.1ος · Εισαγωγική διατριβή αναγνωσθείσα υπό του συνεταίρου Ιακ. Πολυλά. Κέρκυρα, 1871, »Λόγος εκφωνηθείς εν τω μητροπολιτικώ ναώ τη 21η Σεπτεμβρίου 1877, μετά το τελεσθέν μνημόσυνον υπέρ του αοιδίμου αγωνιστού Κωνσταντίνου Κανάρη» Κέρκυρα, 1877.
«Η φιλολογική μας γλώσσα· σκέψεις Ιακ. Πολυλά» Αθήνα, 1892.
Μεταφράσεις
« Η τρικυμία του Σαίξπηρ «. Κέρκυρα 1859.
« Ομήρου Οδύσσεια τευχ. Α΄» Αθήνα, 1875..
«Ομήρου Οδύσσεια τευχ. Β΄» Αθήνα, τυπ. Εφημερίδος των συζητήσεων, 1877.
«Ομήρου Οδύσσεια τευχ. Γ΄.»Αθήνα, τυπ. Εφημερίδος των συζητήσεων, 1880.
«Ομήρου Οδύσσεια τευχ. Δ΄» Αθήνα, τυπ. Εφημερίδος των συζητήσεων,1881.
« Ιλιάδος Ραψωδία Ζ΄.»Αθήνα, τυπ.Αλ. Παπαγεωργίου, 1890. (ανατύπωση από τον ΙΓ' τόμο του Παρνασσού).
«Ομήρου Ιλιάς· Έμμετρος μετάφρασις Ιακώβου Πολυλά, τόμος Α’, ραψωδία Α’-Ζ’.» Αθήνα, Βασιλείου, 1919.
«Αμλέτος· τραγωδία Σαικσπήρου» έμμετρος μετάφρασις Ιακ.Πολυλά, με προλεγόμενα και σημειώσεις. Αθήνα, τυπ. Περρή, 1889.
