Δίκαια προκάλεσε το λαϊκό αίσθημα η απόφαση απελευθέρωσης του Δημήτρη Λιγνάδη, επιβάλλοντας περιοριστικούς όρους και την καταβολή εγγύησης 30.000 ευρώ, καθώς το δικαστήριο αποφάσισε κατά πλειοψηφία να δώσει ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεσή του παρότι τον καταδίκασε σε 12 χρόνια κάθειρξη για βιασμούς δυο ανηλίκων χωρίς να του αναγνωρίσει κανένα ελαφρυντικό. Μειοψήφησε η άποψη που συμφωνούσε με την εισαγγελική πρόταση να μην αφεθεί ελεύθερος ως ύποπτος τέλεσης νέων εγκλημάτων.
Αυτό μάλιστα εκφράστηκε με πλήθος άρθρων, συγκεντρώσεων φορέων, αλλά και ανακοινώσεων πολιτικών κομμάτων. Ας δούμε ορισμένες πλευρές:
1.Με τη συγκεκριμένη απόφαση, αποκαλύπτονται ξανά τα όρια της αστικής δικαιοσύνης, που μπορεί να είναι “ευαίσθητη”, ελαστική απέναντι ακόμη και σε τέτοια αποτρόπαια αδικήματα, ταυτόχρονα όμως είναι άτεγκτη και εξαντλεί την αυστηρότητα της απέναντι στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, αξιοποιώντας όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο που διαθέτει, απαγορεύοντας κινητοποιήσεις, ποινικοποιώντας συνδικαλιστές, συλλαμβάνοντας διαδηλωτές κ.α. Ένα οπλοστάσιο που έχουν συνδιαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις, παίρνοντας η μία τη σκυτάλη από την προηγούμενη και διευρύνοντας η καθεμία επικίνδυνα μια σειρά κατασταλτικά μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων, χωρίς να διστάζει όποτε χρειαστεί να βαφτίσει ως εγκληματικές πράξεις ακόμα και τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Πρόκειται για τη δικαιοσύνη που με όλους τους τρόπους στηρίζει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, “τρέχοντας” να εγκρίνει επενδυτικά σχέδια, να βγάλει στο σφυρί την πρώτη κατοικία, να κηρύξει όλες σχεδόν τις απεργίες παράνομες, να ποινικοποιήσει την αγωνιστική και συνδικαλιστική δράση, να αθωώσει τις μεγάλες επιχειρήσεις στις περιπτώσεις που εργάτες σκοτώνονται ή σακατεύονται κ.ά.. Εκεί βεβαίως κανένα από τα αστικά κόμματα δεν αμφισβητεί τη συνταγματικότητα, την αμεροληψία, την ανεξαρτησία των δικαστικών αρχών.
2.Πίσω από πολιτικές κοκορομαχίες κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα μας , αλλά και την ευρύτερη συζήτηση περί αυστηροποίησης των ποινών να τονίσουμε ότι ο ύψος της ποινής δεν μπορεί από μόνο του να αποτρέψει την εγκληματικότητα, να αποτελέσει δείγμα προόδου ή συντήρησης. Γιατί αιτία για τα φρικιαστικά εγκλήματα, όπως αυτά σε βάρος ανηλίκων, είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, όπου όλα πωλούνται και αγοράζονται, όπου το ανθρώπινο σώμα και η παιδική ηλικία θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους. Η διαμόρφωση του εύρους των απειλούμενων ποινών πρέπει να κρίνεται με επιστημονικούς όρους και να συνδυάζεται με ένα πλέγμα ουσιαστικών μέτρων, τόσο πρόληψης όσο και σωφρονισμού, επανένταξης. Να εντάσσεται δηλαδή σε μια συνολική αντεγκληματική πολιτική για το πώς λχ θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις εκείνες για μείωση των εγκληματικών συμπεριφορών, για διαπαιδαγώγηση του αποδεδειγμένα υπαίτιου και ολοκλήρωση αυτής με επανένταξη του στην κοινωνική ζωή. Και φυσικά εδώ να τονίσουμε την ανυπαρξία στοιχειώδους δικτύου υποστηρικτικών δομών που πραγματικά θα βοηθάει και θα στηρίζει τα θύματα για να μπορέσουν πραγματικά να καταγγείλουν τέτοιου είδους αποτρόπαιες πράξεις, να αντιμετωπίσουν, να επουλώσουν τα τραύματά τους.
3. Δίκαια προκαλεί δυσαρέσκεια, αγανάκτηση και αντιδράσεις στο λαό η απελευθέρωση ενός ανθρώπου που έχει καταδικαστεί για τέτοια ειδεχθή εγκλήματα. Η πραγματική «εκτροπή» που φοβίζει το αστικό σύστημα και τη δικαιοσύνη βρίσκεται ακριβώς στο ενδεχόμενο ο λαός να μην μένει αδρανής και απαθής απέναντι σε περιστατικά αδικίας, ανισότητας, καταπάτησης δικαιωμάτων κοκ. Αυτά είναι «τα λαϊκά δικαστήρια» που τους φοβίζουν. Το δικαίωμα του λαού να αντιδρά και να εκφράζεται μπροστά σε καθετί άδικο είναι αναφαίρετο και σε κάθε περίπτωση το δικαίωμα αυτό θα το διαφυλάξει ο ίδιος ο λαός!
