Oι Τσέτες είχαν αποφασίσει να πατήοσυν το χωριό μας…..
Ο παππούς Αλέκος Μπαλαμπανίδης γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1914. Κατάγεται από τα ξακουστά Κουβούκλια της Προύσας και σήμερα κατοικεί στην Πτολεμαίδα.
«Γιώργη τα΄ αγόριμ πρέπ να είμαι κοντά στα 100 χρονών, διότι από ότι θυμάμαι στο χωριό ήμνα μεγάλο παιδί. Η ταυτότηταμ με κάνει 97 χρονών, δόξα τω θεώ και αυτά καλά είναι.
Πατέρας μου ήταν ο Χατζήγιωργης ο Μπαλαμπανίδης και μάναμ η Χαρίκλεια, το γένος Γρηγοριάδη.
Θυμάμαι πολύ καλά το χωριόμ. Η εκκλησία μας ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο και όταν γιόρταζε, κάναμε μεγάλο πανηγύρ.
Γύρω –γύρω από το χωριό είχαμε πολλά Αγιάσματα της Αγίας Μπουρμπουλινής, του Αγίου Ανδρέα, του Αγίου Αθανασίου, του Αγίου Βαραδάτου, της Αγίας Γαλατινής.
Πιο σπουδαίο είχαμε τον Άι Βαραδάτο, που το νερό του ήταν ιαματικό. Όποιος είχε πληγές, πήγαινε εκεί, έβαζε λάσπη πάνω τους και μετά γίνονταν καλά.
Στο Αγίασμα του Άι Θανάση υπήρχε ένα μεγάλο τσινάρι, που δεν μπορούσαν να το αγκαλιάσουν 3 άνδρες. Κάθε 2 Μαίου γίνονταν παλαίστρες με συμμετοχή παλικαριών από τα γύρω χωριά.
Φορούσαν μόνο ένα δερμάτινο παντελόνι και ήταν αλειμμένοι με λάδι. Έρχονταν και παλαιστές από τα γύρω χωριά.
Θυμάμαι κάποτε που ήταν να παλέψει και έναν ξάδελφός μου στο διπλανό χωριό, το Μπάσκιοϊ. Εκείνη την μέρα όμως, λες και ήταν θέλημα θεού, έκανε πολύ άσχημο καιρό και δεν πήγαν.
Ευτυχώς, διότι οι Τούρκοι Τσέτες είχαν αποφασίσει να πατήσουν το χωριό μας και έτσι με όλα τα παλικάρια μας έτοιμα, δεν τόλμησαν να πραγματοποιήσουν τα σχέδια τους.
Στο σχολείο πήγα μόνο 2-3 τάξεις. Οι δάσκαλοι το βράδυ έκαναν έλεγχο στους δρόμους και αν εύρισκαν μαθητές, την επόμενη μέρα τους τιμωρούσαν με τη μέθοδο της φάλαγγας ή τους κλείδωναν στο αμπάρι.
Έτσι προτιμούσαμε να πάμε να δουλεύουμε στα χωράφια, παρά να πάμε στο σχολείο.
Όπως στη σημερινή εποχή, και στο χωριό οι κάτοικοι είχαν χωριστεί σε δυο κόμματα, τους βασιλικούς και τους Βενιζελικούς.
Θυμάμαι που μάλωναν στην πλατεία της Στέρνας και ξεσήκωναν το χωριό. Οι Βενιζελικοί που συμπαθούσαν τον Βενιζέλο τραγουδούσαν …..
Με τέτοιο Κωνσταντίνο
με τέτοιο βασιλιά
θα χάσουμε την Πόλη
και την Αγιά Σοφιά.
Κάτω ο βασιλιάς.
..και απαντούσαν οι άλλοι
Με τέτοιο Κωνσταντίνο
με τέτοιο βασιλιά
θα πάρουμε την Πόλη
και την Αγιά Σοφιά.
Τι να σε πω βρε Γιώργη, όμορφο το χωριό μας και δυνατό, όλοι το ζήλευαν. Στις μεγάλες γιορτές τα παλικάρια μας έπαιρναν τα όπλα τους και τραγουδώντας πυροβολούσαν στον αέρα, χωρίς να λογαριάζουν τους Τούρκους ζανταρμάδες.
…απάν στα κεραμίδια πουλί τρεχάμενο
και η δική μου αγάπη πουλί πετάμενο.
έλα πουλί μου έλα, έλα το Σάββατο
να πέσουν οι εχθροί μας μέσα στο θάνατο.
Έλα πουλί μου έλα, έλα την Κυριακή
να πέσουν οι εχθροί μας μέσα στην φυλακή.
Έλα το λέγω εσένα, πουλί αγγελικό.
Γιασά μπρέ Γιώργη τι με θύμσες πάλι. Όταν ήταν να φύγμε από την Τουρκία μαζέφκανε όλοι οι προύχοντες του χωριού με τους παπάδες και αποφάσισαν ότι έπρεπε να παραμείνουν.
Τα νέα όμως από το μέτωπο ήταν άσχημα και ευτυχώς ήρθαν στο χωριό 5-6 Κουβουκλιώτες φαντάροι και είπαν ότι έπρεπε να φύγουμε αμέσως διότι ο Τουρκικός στρατός πλησίαζε στην Προύσα.
Άρον –άρον πήραμε ότι προλάβαμε και φύγαμε για τα Μουδανιά. Στο λιμάνι γίνονταν χαμός διότι όλοι προσπαθούσαν πανικόβλητοι να ανέβουν στο καράβι.
Μπροστά στα μάτιαμ Γιώργη πνίγηκε ένα δικό μας παλικάρ ο Ηλίας του Γιαννάκογλου. Το καράβι μας κατέβασε στην Ραιδεστό και από εκεί διασχίσαμε την Ανατολική Θράκη και φθάσαμε στην Κομοτινή.
Σε ένα διπλανό χωριό το Ντεμίρμπεη μείναμε 1-2 χρόνια και μετά φύγαμε για την Μακεδονία και εγκατασταθήκαμε στην Γαλάτεια.
Πήραμε ένα Τούρκικο σπίτ, χωράφια και …φτού από την αρχή.
Μεγάλωσα και εγώ μπρέ Γιώργη, παντρεύκα την Αναστασία του Μποσδελέκη του Κοτζά Μπιγίκ, έκανα παιδιά και επειδή είμαι καλός άνθρωπος ο θεός με έδωκε χρόνια πολλά».
Μακάρι, μπάρμπα Αλέκο, να σε δώσει και άλλα και να ζήσεις έτσι όπως είσαι τώρα κεφάτος, υγιής και πλακατζής, να σε αγαπάμε όλοι και να σε σεβόμαστε.
Άφεριμ Μπαλαμπάνη ντεντέ, λεβέντη. Μακάρι να φθάσουμε τα χρόνια σου.
Μπαλαμπανίδης Αλέξανδρος
Πτολεμαίδα
