Ο ποιητής, Κώστας Βάρναλης, έγραψε σε αλλοτινούς, δύσκολους καιρούς, ένα μοναδικό ποιηματάκι:

«Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος»

Με αφορμή τον θάνατο της Βασίλισσας Ελισάβετ και την προσπάθεια από διάφορα ΜΜΕ της "αγιογραφίας" της δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της Μ. Βρετανίας όλα αυτά τα χρόνια. Σύμφωνα με τα στοιχεία μόλις 22 είναι οι χώρες στις οποίες δεν έχει επέμβει/εισβάλλει ακόμα η Μ. Βρετανία. Κάποιες απ' αυτές (π.χ. μερικές που προέκυψαν μετά την αντεπανάσταση/διάλυση της ΕΣΣΔ) την γλύτωσαν επειδή δεν υπήρχαν ως χώρες όταν ακόμα η γηραιά Αλβιών μπορούσε να τους επιτεθεί...

Ας δούμε όμως και ορισμένες άλλες πλευρές

-Η βασίλισσα Ελισάβετ δεν είπε ποτέ, ούτε μια επικριτική λέξη, για το βάρβαρο αποικιακό παρελθόν της Βρετανίας. Δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη για τον ρατσιστή σύζυγό της. Δεν αρνήθηκε ποτέ να συναντηθεί με δικτάτορες που είχαν καλές σχέσεις με τις βρετανικές κυβερνήσεις. Εχει βαμμένα τα χέρια της με το αίμα πολλών παλικαριών της ΕΟΚΑ κι ευθύνεται ως ένα σημείο για τις τραγικές εξελίξεις εκεί. Και κάτι ακόμη. Η θέση του μονάρχη ως αρχηγού κράτους όχι μόνο της Βρετανίας, αλλά και διαφόρων πρώην αποικιών, καθώς και ως επικεφαλής της Κοινοπολιτείας, παίζει σημαντικό συμβολικό και ιδεολογικό ρόλο στη διατήρηση του βρετανικού ιμπεριαλισμού σε όλο τον κόσμο...

-Ο πλούτος της βασιλικής οικογένειας και τα κτήματα του στέμματος που αποτελούνται από τεράστιες εκτάσεις γης και άλλους πόρους σε όλη τη Βρετανία, είναι το αποτέλεσμα αιώνων κλοπής του πλούτου των εργαζόμενων αυτής της χώρας καθώς και των καταπιεσμένων λαών στις βρετανικές αποικίες. Η ίδια είχε προσωπική περιουσία πάνω από 500 εκατ. δολάρια και ένα «βασιλικό fund» με ακίνητη περιουσία πάνω από 30 δις δολάρια. Περιουσία αφορολόγητη και η οποία δεν αποκτήθηκε φυσικά από εργασία.

-Ο θάνατος της Ελισάβετ πρέπει να σηματοδοτήσει το θάνατο της ίδιας της μοναρχίας. Στο πλαίσιο αυτό  είναι ανάγκη για την κατάργηση του απαρχαιωμένου αυτού θεσμού, την δέσμευση, εθνικοποίηση και αναδιανομή στον λαό όλης της βασιλικής περιουσίας. Φυσικά ο ίδιος ο λαός εκεί θα πρέπει να το αποφασίσει και κυρίως να το πράξει αποτινάσσοντας την «αρχαία σκουριά»