Σαράντα εννιά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη φοιτητική και παλλαϊκή εξέγερση της Αθήνας στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, η οποία έληξε στις 17 Νοέμβρη του 73 με την εισβολή του τανκ στον προαύλιο χώρο του, τους νεκρούς γύρω από το πανεπιστημιακό ίδρυμα και τους εκατοντάδες τραυματίες από τα όργανα της χούντας, κυρίως δε από την «αστυνομία» και την ΕΣΑ. Η πτώση του Παπαδόπουλου, που συνελήφθη από τον Ιωαννίδη και η κυπριακή τραγωδία με τη μεγάλη προδοσία τον Ιούλιο του 1974, από την οποία βγήκαν ατιμώρητοι μια σειρά μεγαλοστελεχών της χούντας, όπως ο Ζωιδάκης και οι επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων, ήταν μια σειρά δραματικών γεγονότων, που σίγουρα δεν έχουν διδάξει απολύτως τίποτε, στην επελθούσα «τρίτη δημοκρατία». Η σήψη των οικονομικών σκανδάλων, του ατιμώρητου των κυβερνώντων, των παρακολουθήσεων και του τεράστιου ελλείμματος που άφησαν στην πλάτη του ελληνικού λαού, αποδεικνύει περίτρανα ότι η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 δεν δικαιώθηκε ποτέ. Μπορεί να καπηλεύεται κάθε χρόνο από κόμματα και φοιτητικές παρατάξεις, όλου του πολιτικού φάσματος, αλλά ο αγώνας όλων των ανώνυμων παιδιών και των οικογενειαρχών που τους βοήθησαν, κρύβοντάς τους και περιθάλποντάς τους, παρά την τρομοκρατία της χούντας, παραμένει ακόμη στο περιβόητο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Από το οποίο εξέρχεται μια φορά το χρόνο, τέτοια μέρα, για να γίνουν κάποια τηλεοπτικά πλάνα από συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους και να ακούσουμε στα media ανέξοδους «δεκάρικους». Δυστυχώς. Την ίδια στιγμή που η χώρα μας κινδυνεύει από μια νέα εθνική τραγωδία.