Παρακολουθώ με κατάπληξη το «σοκ» που έχει υποστεί το «φιλοθεάμον κοινό» για τα δράματα που εξελίσσονται καθημερινά στην ελληνική κοινωνία.

«Ρεπόρτερς» με το «ματσούκι» να τρέχουν πίσω από μια ψυχικά ασθενή και να της φωνάζουν « το έχετε μετανιώσει;». Καταγγελίες παιδεραστίας και ανάγνωση παραμυθιών από ντραγκ κουίνς σε παιδιά. Αυτά τα χρόνια πολλά μας έμαθαν για ΛΟΑΤΚΙ , για διεμφυλικούς, για, για... Πού να τολμήσεις να μιλήσεις για το ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή με προκλητικά συνολάκια που θα φορεθούν. Μα η πνευματική αναζήτηση στα βάθη της ελληνικής παράδοσης. Όπου ο μπαμπάς, η μαμά, η γιαγιά, ο παππούς, το εικονοστάσι και το καντηλάκι ήταν βίωμα στην κοινωνία. Τώρα να τρέξουμε να  χαϊδέψουμε τα αυτιά του Σεργουλόπουλου, που θέλει τα αγοράκια να παίζουν με κούκλες. Γιατί διαμαρτυρόμαστε λοιπόν για τα όσα φρικτά συμβαίνουν στον κόσμο μας; Εμείς δεν τα φέραμε, κλείνοντας, ως παλιομοδίτικη, την πόρτα της ορθόδοξης πίστης;

Της προγονικής μας παράδοσης;