Ανατολία. Από τις υποβαθμισμένες περιοχές της Τουρκίας.

Γίνηκε ο τάφος στα μπάζα που άφησε ο τρόμος του μεγάλου σεισμού.

Και η Ανάσταση συνάμα της αδελφοσύνης των λαών.

Στον πόνο, το θάνατο, την καταστροφή, βλέπεις τον αδερφό σου.

Όπως έγραψε κι ο «Πυθαγόρας» στο τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα «εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ».

Ανατολία. Ο θρήνος δεν γνωρίζει σύνορα. Τούρκοι, Κούρδοι, Σύριοι.

Επιτάφιος θρήνος. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί. Οι εγκλωβισμένοι. Οι τραυματίες. Εκατομμύρια οι ζωντανοί. Ανέστιοι πλέον.

Μέσα στο κρύο, το χιόνι, τους αέρηδες, να θρηνούν τους νεκρούς τους. Μα και τους ίδιους που έμειναν πάνω από τη γη.

Που είναι μάνα, μα και πλάκα. Με κονδυλοφόρο το ανθρώπινο γένος. να γράφει στο βιβλίο της ζωής το πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα.

Τούτες τις ώρες, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε με έργα, μια προσευχή φτάνει.

Ακούει ο Θεός.