Στο πρόσωπο της γλυκιάς μας γιαγιάς, που φιλοξενείται στο γηροκομείο της Νάουσας, βλέπεις τον αναστημένο Χριστό.

Στο πρόσωπο της βιώνεις την ζωή της. Χαρές, γιορτές, λύπες. Όλα στιγμές ασήμαντες στον άχωρο, χώρο, στον άχρονο, χρόνο. Κι όμως λάμπει. Ζώντας την ανάσταση.

Τη νίκη της Ζωής, επί του Θανάτου. Του Αναστημένου Θεανθρώπου, επί του

θανάτου.

Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον; ποῦ σου ᾍδη τὸ νῖκος; Ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ

καταβέβλησαι. Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες. Ἀνέστη Χριστός, καὶ

χαίρουσιν Ἄγγελοι. Ἀνέστη Χριστός, καὶ ζωὴ πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστός, καὶ

νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος. Χριστὸς γὰρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχὴ τῶν

κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων,

Ἀμήν,

Χριστός Ανέστη σε όλους μας λοιπόν με ελπίδα το γλυκύτατο πρόσωπο της κυριούλας μας.