«Λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως, από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβεν την διακυβέρνησιν της χώρας». Ξημερώματα της Παρασκευής 21ης Απριλίου του 1967 οι Έλληνες ακούνε στα ραδιόφωνά τους την είδηση της εκδήλωσης πραξικοπήματος, με επικεφαλής μια τριάδα αξιωματικών, που ηγείται ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος. Σαράντα μέρες πριν τις εκλογές, που είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαΐου, η χώρα μπαίνει για 2.650 μέρες στο «γύψο», όπως αρέσκετο να διακηρύσσει ο Παπαδόπουλος, προσομοιάζοντας την Ελλάδα με τον «ασθενή που εβρίσκετο προ της χειρουργικής κλίνης». Δύο γεγονότα σημαδεύουν την επτάχρονη δικτατορία. Η 17η Νοεμβρίου 1973 και η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που «ανατρέπει» τον Παπαδόπουλο, με μια άλλη χούντα, αυτή του Ταξίαρχου Ιωαννίδη. Και η, χειρότερη, η 20η Ιουλίου 1974, όταν οι Τούρκοι κάνουν...«αποβίβαση» στην Κύπρο, υπό τις ευλογίες των Αμερικανών και του προδοτικού καθεστώτος των Αθηνών. Η χώρα βγαίνει καθημαγμένη και πάλι από τη χούντα, που οδήγησε χιλιάδες ανθρώπων στην εξορία και στα βασανιστήρια. Αν λοιπόν θεωρούμε ότι η «σωστή πλευρά» της ιστορίας βρίσκεται στο πλευρό των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και των σκανδιναβών κυανόκρανων, που στήριξαν τους Τούρκους εισβολείς στη λήξη αυτού του ακανθώδους μονοπατιού, μάλλον δεν διαβάζουμε, ούτε και διδασκόμαστε σωστά από τα γεγονότα.