Τη ζήσαμε και αυτή τη βαριά λύπη, αδέρφια. Να δούμε το Χάρυ (όχι τον Κλυνν, αυτός ήταν πραγματικός πρίγκιπας του λαού), τον άσωτο γιο του Καρόλου, να είναι τρίτη σειρά πίστα, παρέα με κάτι γαλαζοαίματους της κακιάς ώρας.

Στέφθηκε ο Κάρολος βασιλεύς και τα δάκρυά του χυνόταν ποτάμι, με τους ιπποκόμους του να τα μαζεύουν, για να τα δώσουν κατόπιν ως φυλαχτό στις Αγγλιδούλες, που προτιμούν Μοναρχία και ξερές πατάτες με ψάρι.

Άντε και κανένα παλιοπόριτζ, με 16 πεντάκιλες μπύρες, για να στανιάρουν μετά τη στέψη.

Και να το βράδυ να παίζει στο τζούκμποξ του παλατιού «τα μαύρα δάκρυα μου λυπήθηκε ο Θεός, απόψε επιστρέφει ο άσωτος υιός».

Βέβαια ο Χάρυ ήθελε να ντυθεί με τα καπέλα με φτερά χήνας και τις κόκκινες στολές των Άγγλων, που σούβλιζαν οι Αμερικανοί στον πόλεμο της ανεξαρτησίας, αλλά τον σταμάτησε, για αυτό το λόγο, η παλιοαμερικάνα η Μέγκαν.

Και έχει δίκαιο. Πιο πολύ θα το πήγαινε να κατέβει υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ με τους ρεμπουμπλικάνους, αφού ο Τραμπ έχει χαζέψει πλέον. Ή και με τους δημοκρατικούς γιατί όχι;

Καλύτερος είναι ο Μπάιντεν και η Καμάλα; Να γίνει η Μέγκαν πρώτη κυρία του κόσμου και όχι ενός ξεπεσμένου βασιλείου.

Να μένει στο Λευκό Οίκο και όχι στα κρύα παλάτια που την είχαν κλεισμένη, για να μη βλέπει τα αίσχη του Καρόλου και της Καμίλας.

Βέβαια δεν την πήγαινε και πολύ ο Τσαρλς, αφού η Μέγκαν μιγάς είναι.

Φανταστείτε να γεννήσει κανένα μαυρούλι και να μπει στη σειρά διαδοχής;

Θα πέσουν τα φτερά και τα πούπουλα του στέμματος. Βοήθεια μας. And God save the King.