Σαράντα εννιά χρόνια συμπληρώνονται από τη μεταπολίτευση στη χώρα μας, τον Ιούλιο. Σαράντα εννιά χρόνια πολιτικής, δημοκρατικής, διοίκησης, που στηρίζεται στην «προοδευτική» λογική των φόρων. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε από τα ακριβότερα καύσιμα στην Ευρώπη. Ο ειδικός φόρος κατανάλωσης που μπήκε στα καύσιμα επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου, παραμένει μέχρι σήμερα η εύκολη λύση «έμμεσων» φόρων. Να αναφερθούμε στον ΕΝ.Φ.Ι.Α, που μας ήρθε από την κυβέρνηση Σαμαρά στους λογαριασμούς της ΔΕΗ και από τότε επιβάλλεται ακόμη και στην ελάχιστη ιδιοκτησία, αναγκάζοντας π.χ έναν ιδιοκτήτη μιας πρώτης κατοικίας, που κληρονόμησε από τους γονείς του, να πληρώνει «ενοίκιο» στο κράτος, επειδή αυτό δεν μπόρεσε να βρει αυτονόητους πόρους. Εκατοντάδες οι φορολογικές «ρυθμίσεις» της μεταπολίτευσης, που «μαδούσαν» τους μικρομεσαίους, για να γιγαντώσουν τις παχυλές πληρωμές του δημοσίου.

Σκέφτεται άραγε κανείς σήμερα ότι ανάπτυξη δεν νοείται με δανεικά και προσλήψεις στο δημόσιο, αλλά με άμεσες επενδύσεις; Όλων των οικονομικών μεγεθών, ειδικά των μεγάλων. Η λογική να φορολογήσουμε τους πάντες, για να πληρώσουμε τους «εκλεκτούς», δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πώς μπορείς άραγε να υποδεχτείς έναν επενδυτή (και όχι αεριτζή των διαφόρων funds, που λυμαίνονται την περιουσία των Ελλήνων), όταν το μόνο που ακούς στον προεκλογικό διάλογο είναι...φόροι, φόροι, φόροι. Κατανοητό το ότι κάποιοι εκ των «δημιουργών» ερασιτεχνικών προγραμμάτων διακυβέρνησης δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Αλλά ως πότε; Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς, με επενδυτικά οφέλη, που θα προσελκύσουν ξένα κεφάλαια.

Όχι μόνο στην παροχή υπηρεσιών, αλλά στην ανασύσταση της αγροτικής και ζωικής παραγωγής.