Οι εκλογές (και) στην Ημαθία έκρυβαν μία (δυσάρεστη) έκπληξη για τους πολλούς. Ήταν τα ποσοστά των κομμάτων που χαρακτηρίζονται ως «δεξιά της δεξιάς πολυκατοικίας». Μάλιστα για πρώτη φορά μετά το 1974 οι βουλευτικές έδρες στη Ημαθίας περιλαμβάνουν εκπροσώπους μόνο της «δεξιάς πολυκατοικίας»…
Φυσικά και τα ποσοστά τους- ιδιαίτερα αυξημένα σε σχέση με τα πανελλαδικά- θα πρέπει να προβληματίζουν αλλά και να μας κάνουν να ανησυχούμε. Ο Κ. Βελόπουλος έχει στην Ημαθία το 2ο εκλογικό του ποσοστό, οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ το 5ο και η ΝΙΚΗ το 9ο! Συγκεντρώνει συνολικά ο χώρος στην Ημαθία (εντός και εκτός Βουλής) πάνω από 21% και πάνω από 15.000 ψήφους.
Φυσικά τα ποσοστά αυτά δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Το 2019 είχαν πάρει ποσοστά σε επίπεδο Ημαθίας πάνω από 6% και πάνω από 5.000 ψήφους, τον Σεπτέμβριο του 2015 (τότε με ΑΝΕΛ και Χ.Α) πάνω από 13% και πάνω από 10.000 ψήφους, ενώ τον Μάιο του 2012 (έναρξη μνημονίων με κόμματα όπως Χ.Α, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ κλπ) πάνω από 25% και περίπου 24.000 ψήφους. Απλά πριν τα μνημόνια (20009) τα ποσοστά ήταν περίπου 6,5% και περίπου 6.000 ψήφοι.
Το φαινόμενο έχει ευρύτερες κοινωνικές αλλά και πολιτικές-ιδεολογικός αιτίες που θέλουν αναλυτική μελέτη. Πρώτες-πρόχειρες σκέψεις: Στην περιοχή μας, πρόσφατα ιδιαίτερα «πάτησε» στην αυξανόμενη φτώχεια (και στη δυσανάλογη αγωνιστική αντίδραση του λαϊκού παράγοντα στο μεγαλύτερο μέρος της Ημαθίας), στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό», στο λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα», στη δράση παρεκκλησιαστικών οργανώσεων κ.α. Να σημειώσουμε ακόμη ότι υπάρχει και η ιδεολογική νομιμοποίηση όλης της ατζέντας της ακροδεξιάς που με συνέπεια τα αστικά κόμματα –και σε τοπικό επίπεδο- υπηρετούν, με κορωνίδα την κατάπτυστη θεωρία των «δύο άκρων», το επίσημο δηλαδή δόγμα της ΕΕ, με το οποίο εξωραΐζεται ο φασισμός, διώκονται κομμουνιστές, αποκαθηλώνονται σύμβολα του αντιφασιστικού αγώνα και δικαιώνονται συνεργάτες των ναζί.
Γενικότερα θα λέγαμε ότι συστηματικά ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος, που κινείται γύρω από το 15%, παραμένει διαχρονικά «δεμένο» με τέτοιες δυνάμεις. Κινείται πειθαρχημένα, όπως του υποδεικνύουν κάθε φορά οι εκφραστές του εθνικιστικού - ακροδεξιού χώρου, που κατά κανόνα έχουν στη ραχοκοκαλιά τους στελέχη βγαλμένα απευθείας μέσα από τον κρατικό μηχανισμό, όπως ανώτατους δικαστικούς, απόστρατους αξιωματικούς των Σωμάτων Ασφαλείας και του Στρατού κ.ο.κ.
Τέτοιες δυνάμεις για πολλά χρόνια κρατούνταν στην «εφεδρεία», εκφράζονταν μέσα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και μετά τη μεγάλη κρίση του 2009 πήραν το «σήμα» για να βγουν στην επιφάνεια. Κατά καιρούς λοιπόν λουφάζουν μέσα στα αστικά κόμματα και όταν πάρουν «γραμμή» από την εργοδοσία και τα επιτελεία τους βγαίνουν ανοιχτά για να τρομοκρατήσουν τον λαό, όπως έγινε με τη Χρυσή Αυγή.
Το αρνητικό στοιχείο της ενισχυμένης παρουσίας του ακροδεξιού - φασιστικού χώρου στη Βουλή από τις εκλογές της 25ης Ιούνη επιβεβαιώνει ότι δεν χωράει κανένας εφησυχασμός απέναντι σε τέτοιες δυνάμεις, που ενεργοποιούνται και κινητοποιούνται από το ίδιο το σύστημα όταν εκτιμά ότι τις έχει ανάγκη για διάφορους λόγους.
Άλλωστε, τόσο η σύνθεση αυτών των μορφωμάτων όσο και οι θέσεις τους φανερώνουν για μια ακόμα φορά ότι οι ρίζες τους πρέπει να αναζητηθούν μέσα στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, ότι δεν αποτελούν «ξένο σώμα» στο κράτος του κεφαλαίου.
Εκεί πρέπει να στραφούν η δικαιολογημένη ανησυχία και η οργή εργαζομένων, λαϊκών ανθρώπων που εκφράζονται με αφορμή την εκλογική ενίσχυση τέτοιων δυνάμεων. Μια ενίσχυση στην οποία έχουν επιδράσει η υπερπροβολή τους από ΜΜΕ, οι απαράδεκτες καθυστερήσεις στη δίκη της Χρυσής Αυγής, το «χάιδεμά» τους από αστικά κόμματα κ.ο.κ.
Κάθε λαϊκός άνθρωπος λοιπόν που δικαίως αγανακτεί και αηδιάζει με τη σαπίλα που εκπέμπουν τέτοια μορφώματα όταν τους βγάζουν στην επιφάνεια, δεν μπορεί να εναποθέσει την αντιμετώπισή τους στο ίδιο το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει, στα κόμματα του κεφαλαίου που τους αξιοποιούν σαν πολυεργαλεία.
Η ίδια η πείρα δείχνει ότι αυτοί δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν εκεί που οργανώνεται αποφασιστικά η εργατική - λαϊκή πάλη, εκεί που ο λαός παίρνει τα πάνω του, αναμετράται με την εργοδοσία και το κράτος της. Εκεί που διεκδικεί, κόντρα στις «αντοχές» του συστήματος και των κερδών, κόντρα δηλαδή σε όλα εκείνα που υπερασπίζονται οι αστικές δυνάμεις, με τα μαντρόσκυλα του συστήματος στην πρώτη γραμμή.
Πραγματική δύναμη για την αντιμετώπιση και την απομόνωσή τους παντού είναι μόνο το ΚΚΕ, που μπορεί να οργανώσει και να ηγηθεί τέτοιων μεγάλων αγώνων του λαού, που αποκαλύπτει σταθερά τον πραγματικό χαρακτήρα τους, που δίνει παντού τη μάχη με προμετωπίδα το σύνθημα «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής».
