Μέσα δεκαετίας των 70ς. Με τις «Οδηγούς» της Νάουσας στα αντίσκηνα, μέσα σε Ελαιώνα της Γερακινής στη Χαλκιδική. Ψιλή αμμουδιά, γαλάζια θάλασσα, χωρίς πολυκοσμία, αφού το μόνο ξενοδοχείο που υπήρχε ήταν το Gerakina Beach, για έχοντες και κατέχοντες. Πιτσιρικάς εγώ, με τη μάνα μου μαγείρισσα και τις δύο αδερφές μου. Τη Δέσποινα και τη Δόμνα, που μας έφυγε πέρσι το φθινόπωρο. Μαζί, πολλά χρόνια πριν, η Μαρία Βαδόλα. Αρχηγός της κατασκήνωσης η Ευγενία Ζάλιου. Ποτέ δεν ξέχασα τις μοναδικές στιγμές στην έρημη παραλία, μαζί με το Βασίλη Τόσιο, τώρα ταξίαρχο της πολεμικής μας αεροπορίας. Η κυρά Σούλα στα μαγειρεία με τη μάνα μου. Πέρασαν οι καιροί.

Μαζί με εκείνο το πράσινο λεωφορείο με τα σίδερα στην οροφή, για να μπαίνουν οι βαλίτσες. Και σαν πήγαινες, η προσμονή ήταν γλυκιά. Μα σαν γύριζες με τον ήλιο ντάλα, σου κοβόταν η ανάσα. Από τη ζέστη και από το πολύωρο ταξίδι. Γερακινή, Θεσσαλονίκη, Κυψέλη, Βέροια, Νάουσα.