Η Κυριακή μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να την προϋπαντήσουμε με ψήφο στο χαρτί.
Μια μέρα έμεινε αδέρφια και την Κυριακή αρχίζει το ματς των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων.
Όχι αυτών που βγήκαν, αλλά αυτών που δεν θα βγουν. Και να οι εκλογικοί κατάλογοι στα χέρια τους και να που στο 235ο τμήμα, μου υποσχέθηκαν 35 σταυρούς και έλαβα μηδέν ολοστρόγγυλο.
Και άντε να δικαιολογηθούν μετά οι ψηφοφόροι. Οπότε ο λαός πρέπει να ζητήσει στις μικρές πόλεις να υπάρχει ένας κοινός αριθμός στις κάλπες, ώστε να γλιτώσουμε από τη γκρίνια.
Θα μου πεις, δεν ξέρεις τι θα ψηφίσεις; Βεβαιότατα. Αλλά, έλα μου που με έπιασαν καμιά κατοσταριά υποψήφιοι και για να μην τους χαλάσω το χατήρι, τους είπα...αλίμονο.
Βέβαια το αλίμονο έχει διττή έννοια («αλίμονο σε αυτούς που δεν αγάπησαν, την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε ζωή» και αλί, αλί και τρεις αλί, που είναι η ψήφος του Σταυρή;
Ανέκδοτο από τη ζώσα ιστορία των αυτοδιοικητικών εκλογών. Πάει υποψήφιος νομάρχης σε επιχειρηματία της Ημαθίας;
-Θα με ψηφίσεις; του λέει.
-Αλίμονο. Γιατί έρχεσαι στους σίγουρους. Πάνε σε αυτούς που δεν τους ξέρεις, απαντά ο δαιμόνιος επιχειρηματίας.
Και έτσι, με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Και ξεφορτώθηκε τον υποψήφιο και τον έκανε να αισθανθεί ως σίγουρο ψηφοφόρο του.
Έτσι και εσείς να κάνετε, αδέρφια. Κι αν επιμένουν να σας κατσικωθούν στην πλάτη, πείτε τους, εμείς μια ζωή Κασσελάκη ψηφίζαμε.
Αυτόν ξέραμε, αυτόν εμπιστευόμαστε από την εποχή του ΚουΚουΕ εσωτερικού και το «Ρήγα».
Βοήθεια μας λοιπόν και καλό βόλι.
