Κασσελάκη, Κασσελάκη, για τα σένα το ‘χτισα, του Αλέκ6η το τσαρδάκι, κι όμως δεν τ’ απόκτησα.

Μερικοί στίχοι του ναυαρχούκου του Αποστολάκη, που βλέπει την απειθαρχία του στρατεύματος να κλονίζεται (όπου στράτευμα, ο ΣΦΥΡΙΖΑ).

Και να τους βάλει στο μπαλαούρο δεν γίνεται, ούτε να καλέσει τη φρουρά. Αυτό είναι δουλειά του Μπαλαούρα.

Και έχουμε και την Έφη με τον Εύρη, που σιγοτραγουδούν «φλόγες άναψα ένα βράδυ και το κόμμα το έκαψα κι ύστερα πάνω στη στάχτη μοναχή μου έκλαψα».

Διότι η Εφάρα κάνει ίσα με δυο Αντζελίνες Τζολί. Αδύνατη, μελαγχολική, με το αριστερό χέρι γροθιά στο σύνθημα «Έφη ζεις, για πάντα νικητής».

Τι κι αν φύγουν τα ρετάλια του ΣΥΡΙΖΑ από το ΣΥΡΙΖΑ. Με το Φίλη, το Σκουρλέτη (αλήθεια ρε Πάνο, που είπαμε ότι δουλεύεις;) τον Τσακαλώτο και τα άλλα παιδιά, φτιάχνουν δεν φτιάχνουν μια ενδεκάδα δογματικής αριστεράς.

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει ανανέωση. Και γκλάμουρ. Τέλος ο Τσακαλώτος, που φοράει το ίδιο σακάκι και τον ίδιο σάκο, από τότε που βγήκε ο Αλέξης για πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση.

Κάτι από «Δυναστεία» ή «Τόλμη και γοητεία». Να μορφώνεται από τον Τάιλερ για τις σύγχρονες τάσεις στους γκέι και του μπάι μπάι σέξουαλ.

Αυτά είναι τα ωραία. Και όχι η ξινίλα του Φίλη και του βαψομαλλιά του Τζουμάκα, σύντροφοι.