Εισήλθα ένα μεσημέρι
στο ταμείον της καρδιάς·
και είδα αίματα πολλά·
παντού αίματα·
κι είπα· Θεέ μου,
σφάξε τους εχθρούς μου
που με μάτωσαν·
κι ακούστηκε φωνή·
Δεν ξέρω
πώς κρατούν μαχαίρι·
Πιο κάτω
ακούστηκαν
κτύποι πολλοί·
ασταμάτητοι κτύποι·
και ξαναφώναξα· Θεέ μου,
αν δεν τους σφάζεις,
τουλάχιστον
κτύπα με το χέρι Σου
αυτούς που με ράπισαν·
κι απάντησε ξανά η φωνή·
Ραπίστηκα ο ίδιος,
γι’ αυτό και δεν συνηγορώ·
Στη μέση
μύες ολόγυρα,
δυνατοί μύες·
και πάλι φώναξα· Θεέ μου,
αν δεν τους σφάζεις
και δεν τους κτυπάς,
τουλάχιστον
δώσ’ μου δύναμη και κουράγιο
να αντέξω τις επιθέσεις τους·
δεν αντέχω άλλο, θα πεθάνω·
και πάλι απάντησε η φωνή·
Να πεθάνεις! κουράγιο!
Στα βάθη
σκοτάδι ασέληνο·
μαύρο βαθύ σκοτάδι·
κι έκλαψα
κι έκραξα· Θεέ μου,
αγίασε τους εχθρούς μου·
κι αν έρθουν με το φως τους,
ας φωτίσουν το σκότος μου·
κι απάντησε με χαρά η φωνή·
Γενηθήτω φως!
Και εγένετο φως·
κι έψαχνα στο φως τους εχθρούς μου
και εχθροί δεν υπήρχαν·
