Τηλεφωνική συνέντευξη στην εκπομπή του Αλέκου Χατζηκώστα «Λόγια σταράτα» (ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8) έδωσε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Γεωργάκης, με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου «Ιδέες και «Στρατηγοί» που άλλαξαν το ποδόσφαιρο» (εκδόσεις Ατεχνως), τη Δευτέρα 4/12.
Ξεκινώντας και με αφορμή τα επεισόδια που έγιναν στο Βόλο στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, τόνισε :
«Έχω απογοητευτεί πλήρως από αυτά τα θέματα. Έχασα πολλές ώρες και μέρες από τη ζωή μου ασχολούμενος με αυτά τα θέματα. Δεν υπάρχει εξέλιξη, δεν υπάρχει διάθεση να βελτιωθούν αυτά τα πράγματα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο κυριολεκτικά βαλτώνει, δεν υπάρχει διάθεση να βελτιωθούν τα πράγματα. Κάθε νέος υπουργός εξαγγέλλει ένα καινούργιο νόμο, πιστεύοντας ότι θα λύσει τα προβλήματα. Δεν βάζουν κανένα στόχο να λύσουν μικροπροβλήματα σιγά-σιγά. Για όλα αυτά υπάρχει μ ία ανοχή από του παράγοντες, από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία, από το κράτος, δεν θέλουν να λύσουν προβλήματα. Είναι αλληλοεξαρτώμενοι, ο ένας φοβάται να ενοχλήσει τον άλλον; Αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κομμάτι να έχει στραφεί στο καλό ποδόσφαιρο, στο ευρωπαϊκό, εκεί που βλέπει μία παράσταση. Δεν θέλουν να λύσουν τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου και δεν πρόκειται κατά τη γνώμη μου να λυθούν ποτέ».
Αναφερόμενος στο νέο του βιβλίο τόνισε :
Αν θέλει κανείς να κατανοήσει σωστά το ποδόσφαιρο και όχι μόνο, πρέπει να γνωρίζει ιστορία. Η ιστορία του ποδοσφαίρου σε βάθος, είναι άγνωστη. Αναρωτήθηκα αν όλοι αυτοί οι Έλληνες προπονητές που εργάζονται σε διάφορες ομάδες, πώς μορφώνονται, από που μαθαίνουν. Στις διάφορες σχολές που πηγαίνουν, τι βιβλία διαβάζουν. Δεν υπάρχει βιβλιογραφία στην Ελλάδα για το θέμα. Για το δικό μου π.χ βιβλίο δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον από την ΕΠΟ. Το βιβλίο ήταν αποτέλεσμα ενός διαλόγου στο «ΒΗΜΑ» που εργαζόμουν το 2010. Τότε ρίχτηκε η ιδέα για το πώς δημιουργούνται οι μεγάλες ομάδες. Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, οι μεγάλες ιδέες, οι μεγάλοι προπονητές. Εγώ ανέλαβα να γράψω για την άποψη ότι τις μεγάλες ομάδες τις φτιάχνουν οι μεγάλοι προπονητές. Από τότε συγκέντρωνα το υλικό και την περίοδο της πανδημίας βρήκα το χρόνο να βάλω τις σκέψεις σε τάξη και το αρχείο κάτω και να βγάλω το βιβλίο αυτό, που ξεκινά από τότε που το ποδόσφαιρο ήταν φουλ επιθετικό, με 9 επιθετικούς, τότε που ήταν παιχνίδι και όχι όπως σήμερα επαγγελματική παράσταση, που μαζεύει τεράστια πλήθη. Ποιοι ήταν αυτοί που το εξέλισσαν στην πάροδο των ετών. Που το έκαναν από ένα παιχνίδι ν’ αγκαλιάσει όλο τον κόσμο, με τεράστια τηλεοπτικά έσοδα, από τα οποία συντηρούνται οι ομάδες. Από αυτό, το ελληνικό ποδόσφαιρο παίρνει το ελάχιστον το οποίο μπορεί, ενώ οι Εγγλέζοι το μεγαλύτερο. Όταν δημιουργήθηκε μία τεράστια βιομηχανία ανά τον κόσμο, που τα έσοδα ξεπερνούν τα 300 δισ. ετησίως, καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να σε απασχολεί αυτό το φαινόμενο. Βλέπουμε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτά τα ελάχιστα εκατομμύρια που βγάζει, τα εξάγει όλα στο εξωτερικό, για ν’ αγοράζει ξένους ποδοσφαιριστές, δεν μένει τίποτε στην Ελλάδα. Αυτό θα πρέπει να απασχολήσει την κάθε κυβέρνηση. Φτιάξαμε ένα ποδόσφαιρο, που είναι παθητικό για την ελληνική οικονομία. Το βιβλίο μιλά για το ποιοι είναι οι προσωπικότητες, προπονητές που το εξέλιξαν».
Στη συνέχεια έκανε αναλυτική παρουσίαση των ξεχωριστών αυτών προπονητών και τη σφραγίδα που έβαλαν στο άθλημα, τις αλλαγές που έφεραν στον τρόπο ανάπτυξής του, σε συνάρτηση πάντα και με τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας. Και κατέληξε :
«Η εξέλιξη στο ποδόσφαιρο δεν ήλθε σε μία νύχτα. Το ποδόσφαιρο ναι μεν αντιγράφεται, με την έννοια ότι ανακαλύψεις έχουν κάνει οι προπονητές, τις βλέπεις στον αγωνιστικό χώρο, δεν βγαίνουν από πανεπιστήμια, είναι αυτοδίδακτοι. Ακόμη και σήμερα πανεπιστήμια να βγάζουν προπονητές, όπως π.χ μάνατζερ για διάφορες επιχειρήσεις δεν υπάρχουν. Όμως, το ποδόσφαιρο καλείται από μόνο του να λύσει αυτά τα προβλήματα και ευτυχώς που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι οι καινοτόμοι, που έχουν τις γνώσεις, τη διάθεση, τη φιλοσοφία, την έμπνευση να δουλέψουν, να επινοήσουν διάφορα καινούρια πράγματα και να φτάσουν το ποδόσφαιρο εδώ που έφτασε».
Τέλος απάντησε για το προηγούμενο βιβλίο του «Κόμμα αλλάζουμε, ομάδα ποτέ ή όταν ο Μίκης συνάντησε το ποδόσφαιρο» (Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ), τονίζοντας :
«Ήταν το 2019, μία έμπνευση που στηρίχτηκε σε μία ιδέα του παλιού ποδοσφαιριστή Ν. Μάλλιαρη και τέως Γ.Γ του ΠΣΑΤ. Ο Μ. Θεοδωράκης αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο Είχε γίνει ένα γλέντι σε ξενοδοχείο της Αθήνας με παλιούς ποδοσφαιριστές, που έβαλε ορισμένες θέσεις, όπως ότι το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό άθλημα, με την έννοια ότι πρώτα γινόμαστε οπαδοί μιας ομάδας και μετά π.χ μαθαίνουμε ένα επάγγελμα, αποκτούμε κομματική ταυτότητα και εκεί είπε ότι πρώτα απέκτησα ομάδα- Ολυμπιακός, ενώ κόμματα άλλαξα, αλλά την ομάδα ποτέ. Στο βιβλίο αυτό αναπτύξαμε τις ιδέες του Μίκη Θεοδωράκη για το ποδόσφαιρο, σε μία προσπάθεια να καλλιεργήσουμε σ’αυτή τη χώρα ποδοσφαιρικό πολιτισμό».
Σύντομο βιογραφικό
Ο Γιάννης Γεωργάκης είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1955 στη Λευκάδα. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Πινακοχωρίου και τελείωσε το Β΄ Εσπερινό Γυμνάσιο Αμπελοκήπων. Σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας. Εργάστηκε στην εφημερίδα Οδηγητής (1984-1987) στο εργατικό ρεπορτάζ. Στη συνέχεια, ειδικεύτηκε στο αθλητικό ρεπορτάζ και εργάστηκε στις εφημερίδες Ριζοσπάστης (1987-1999) και Το Βήμα (1999-2013). Συνεργάστηκε με το αθλητικό περιοδικό Σπορ&Σκορ καθώς και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς «Κανάλι Ένα» και «Ξένιος». Συμμετείχε στη συγγραφή της δίτομης εγκυκλοπαίδειας Ελληνικός Αθλητισμός – Ιστορική Αναδρομή 1896-1996 και του βιβλίου Οι κορυφαίοι των γηπέδων. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ).
