Τηλεφωνική συνέντευξη έδωσε ο ποιητής Χρήστος Τουμανίδης στην εκπομπή «Λόγια σταράτα» (ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8) με τον Αλέκο Χατζηκώστα, την Παρασκευή 8/12.

Απαντώντας αρχικά για την πολύχρονη σχέση του με το Γιάννη Ρίτσο, υπογράμμισε :

«Είναι η πιο σημαντική γνωριμία που έχω κάνει στη ζωή μου και όχι μόνο στο αντικείμενο της ποίησης, αλλά γενικά στη ζωή μου. Τον συνάντησα στις αρχές του 1975. Και στο ημερολόγιο  μου έγραψα: «Σήμερα είναι η πιο σημαντική ημέρα της ζωής μου, συναντήθηκα με το Γιάννης Ρίτσο.» Να σημειώσω τι άνθρωπος ήταν και είναι για μένα, γιατί ως ποιητής είναι γνωστός. Σπάνια συναντά κανείς άνθρωπο με τα χαρίσματα και με τη λάμψη του ανθρώπου Γιάννη Ρίτσου. Την καλοσύνη του, την σχεδόν τρυφερή επικοινωνία που είχε μαζί μου σε όλο το διάστημα που τον επισκεπτόμουν στο σπίτι του. Ήταν σχολείο ζωής και ποίησης. Αν έχω κάνει κάτι στην ποίηση, το οφείλω στη δική του τη φώτιση που μου έδωσε».

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση για το πότε ξεκίνησε να γράφει ποίηση, διευκρίνισε :

«Γράφω από τα 14 μου χρόνια. Σαν παιχνίδι της μοίρας ήταν αυτό, που εξελίχθηκε σε έναν ενδιαφέρον τρόπο ζωής για μένα. Δεν έχω γράψει πολλά και αυτή είναι η αρχή μου. Είναι από τα διδάγματα που είχα από τον Γιάννη Ρίτσο, παρόλο που ήταν ο ίδιος ο πολυγραφότατος ποιητής στον κόσμο. Από αυτόν πήρα το μάθημα να είμαι όσο το δυνατόν ολιγογράφος και η γραφή μου να είναι συμπυκνωμένη. Ξεκίνησα με την πρώτη μου συλλογή στα 1978 με τα «Αστάθμητα» που τη βάφτισε ο Γιάννης Ρίτσος.» Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο σύνολο του ποιητικού του έργου και τις ημερομηνίες έκδοσης του με τελευταία την «Ποίηση σιωπώσα» το 2023-12-08

Στη σημερινή εποχή των πολέμων και της φτώχειας τι έχει να πει η Ποίηση;

«Γενικά οι Τέχνες είναι κυρίως για τις δύσκολες περιόδους της ζωής μας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά έργα σε όλες τις μορφές της έκφρασης δημιουργήθηκαν μέσα, ή αμέσως μετά από πολύ σοβαρά ιστορικά γεγονότα. Όσο πιο δύσκολη είναι η εποχή μας, τόσο πιο πολύ χρειαζόμαστε την Ποίηση, τη Μουσική, τη Ζωγραφική, όλες τις Τέχνες. Η Τέχνη είναι το πιο ασφαλές αποκούμπι στη ζωή μας».

Όσο δε αφορά τη στάση του Καλλιτέχνη, ποια πρέπει να είναι;

«Είναι δύσκολο να ορίσει κανείς το ρόλο του πνευματικού ανθρώπου, δημιουργού μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Άλλοι λένε ότι πρέπει να παίρνει θέση στα σημαντικά γεγονότα. Το θέμα είναι το πώς παίρνει κανείς θέση. Πιστεύω πως για κάθε δημιουργό η συμμετοχή του στα δρώμενα και στο γίγνεσθαι της ζωής γίνεται με το δικό του τρόπο και με τους όρους της Τέχνης του. Τότε κερδίζει και η Τέχνη και η ίδια η κοινωνία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προσπαθώ να τοποθετήσω και εγώ εμένα».

Κλείνοντας, έκανε αναφορά στη συνάντηση με το συμπατριώτη μας ποιητή Θανάση Μαρκόπουλο (αφού διάβασε ποίημα του) : «Οι βροχές Βερμίου» είναι η καλύτερη ποιητική του κατάθεση. Ποίηση ώριμη, αιχμηρή, δυνατή, τρυφερή και απαστράπτουσα. Μέσα στα σπαρακτικά του ποιήματα είδα όλες τις εποχές της καρδιάς. Όλους τους ωραίους γκρεμούς της ζωής. Είδα εμένα, χαράματα και κατηφορίζω  από τις πλαγιές του Βερμίου, πηγαίνοντας από τη Νάουσα στη Βέροια. Εκεί που με περίμενε ο ποιητής με τις δικές του ευφρόσυνες βροχές του Βερμίου».

Τέλος για τους ακροατές/ακροάτριες απήγγειλε το ποίημα του «Εγκλεισμός» από την τελευταία του ποιητική συλλογή «Ποίηση σιωπώσα».