-Η γνωστή συγγραφέας μίλησε στο Ράδιο Αιχμή-102,8
Συνέντευξη στη εκπομπή «Λόγια σταράτα» (ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8) του Αλέκου Χατζηκώστα έδωσε την Τετάρτη 13/12 η Ελένη Μουστιάκα – Μπατσαρά, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της με τίτλο "ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΚΑΠΟΤ’ΝΑ" (Εκδόσεις Super Course), το οποίο είναι γραμμένο στο Βεροιώτικο γλωσσικό ιδίωμα και συνοδεύεται από CD.
Απαντώντας στην ερώτηση για την πηγή έμπνευσης του έργου της, τόνισε :
«Ήταν ένα παγωμένο χειμωνιάτικο βράδυ του 2017, όταν ξεφυλλίζοντας ένα οικογενειακό άλμπουμ φωτογραφιών, βρέθηκα μπροστά σε μια φωτογραφία του 1924, όπου απεικονιζόταν η μεγάλη αδελφή του πατέρα μου, νεαρό κοριτσόπουλο, φορώντας τη Βεροιώτικη αρχοντική φορεσιά. Η φωτογραφία αυτή πυροδότησε συγκινήσεις, μνήμες και αναπολήσεις και έγινε αφορμή να γράψω το ανά χείρας αφήγημα. Αποφάσισα να το γράψω έτσι απλά και ξαφνικά, χωρίς επειδή…και χωρίς διότι. Ήταν μια ανάγκη της ψυχής μου ν’ ακολουθήσω ένα νοσταλγικό μονοπάτι μνήμης, που θα με οδηγούσε κάποιες δεκαετίες πίσω, για να αναζητήσω ίσως, ποιος ξέρει, τον αόρατο μίτο, που με συνδέει με τις ρίζες μου. Έτσι ξεκίνησα αυτό το «οδοιπορικό μνήμης» και άρχισα να «απελευθερώνω» στο άψυχο χαρτί, σκέψεις και συναισθήματα και να μετουσιώνω τις αναμνήσεις μου σε γραπτό λόγο».
Αναφερόμενη στους στόχους και σκοπούς του βιβλίου της υπογράμμισε :
«Στο βιβλίο μου, ο μύθος και η φαντασία επιστρατεύτηκαν για ένα συγκεκριμένο σκοπό: «Την παρουσίαση του Βεροιώτικου γλωσσικού ιδιώματος που μιλουσαν τότε, που οι «παλιές» Βεροιώτισες με τα πτυχωτά φουστάνια και τα μαφέσια (μαντήλια κεφαλής) κάθονταν στα πεζούλια και ζμπόρ’ζαν (μιλούσαν). Τότε που τα γκαλντερίμια (στενά λιθόστρωτα δρομάκια) δεν είχαν γίνει ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Τότε που τα αρχοντικά δέσποζαν με τη μεγαλοπρέπεια τους πριν γκρεμισθούν και δοθούν αντιπαροχή. Τότε που δεν υπήρχε η απρόσωπη πολυκοσμία της πόλης, ούτε η αποξένωση, η απομόνωση και η ψυχική μοναξιά. Συγχρόνως μέσα από την εξιστόρηση του μύθου καταδεικνύεται η αυστηρότητα των ηθών της εποχής εκείνης, που όριζε δεσμεύσεις και απαγορεύσεις στις κοπέλες τόσο μέσα στην οικογένεια όσο και στην κοινωνία γενικότερα».
Στην ερώτησή μας για την υπόθεση και τους πρωταγωνιστές του βιβλίου σημείωσε :
« Σ’αυτό το νοσταλγικό μονοπάτι της μνήμης έξι είναι τα πρόσωπα που θα γυρίσουν τους δείκτες του Χρόνου κάποιες δεκαετίες πίσω και θα μας ταξιδέψουν στου κόσμου το χθες. Η Λισαβούδα, ο πατέρας της, η μαμά της, η μανιά της (γιαγιά), η θεία η Ανθία και ο φαντάρος. Το κεντρικό πρόσωπο είναι η Λισαβούδα (Ελισάβετ) ένα συνετό, σεμνό και ταπεινό κοριτσόπουλο, μια νεαρή Βεροιωτοπούλα γεμάτη νιάτα, δροσιά και ομορφιά που ξεκινά ένα πρωί από το πατρικό της σπίτι να πάει στη μανιά της που καθόταν στην ενορία Αγίων Αναργύρων. Στο δρόμο συναπαντάται με έναν όμορφο, λεβέντη φαντάρο, ο οποίος μόλις τη βλέπει λαβώνεται αμέσως από τις σαϊτες του φτερωτού θεούς της αγάπης του Ερώτα και από εκείνη τη στιγμή με λόγια και έργα προσπαθεί να της εκφράσει τα συναισθήματά του. Τρίτο πρόσωπο είναι η μανιά της Λισαβούδας που με τη σοφία, τη γνώση και την εμπειρία των χρόνων που κουβαλά, προειδοποιεί , νουθετεί και συμβουλεύει την εγγονή της. Τέταρτο πρόσωπο είναι ο πατέρας της που λειτουργεί ως θεματοφύλακας της τιμής της οικογένειας και υπερασπίζεται με πάθος και αυστηρότητα τους ηθικούς κανόνες και τις παραδοσιακές αξίες, ενώ η μητέρα είναι απόλυτα υποταγμένη στη θέληση και στις διαταγές του άνδρα της. Τέλος το έκτο πρόσωπο είναι η θεία η Ανθία (Ευανθία) μια ηλικιωμένη γειτόνισσα της Λισαβούδας ανακατώστρα, κουτσομπόλα και περίεργη που θέλει να ξέρει τα πάντα για τους πάντες. Αυτά τα έξι πρόσωπα μιλώντας τη Βεροιώτικη ντοπιολαλιά θα μας περιπλανήσουν στον χώρο και στον χρόνο της παλιάς Βέροιας».
Κλείνοντας, διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο, ενώ διευκρίνισε τη σημαντική συμβολή του Γεράσιμου Καλλιγά (εκδόσεις Super Course) και πως τα έσοδα θα διατεθούν στη Φιλόπτωχο Αδελφότητα Κυριών Βέροιας.
