Τηλεφωνική συνέντευξη στο ΡΑΔΙΟ ΑΙΧΜΗ-102,8 και στην εκπομπή του Αλέκου Χατζηκώστα "Λόγια σταράτα" έδωσε ο ιστορικός και συγγραφέας Σταύρος Παναγιωτίδης, την Παρασκευή 12/1. Αφορμή η έκδοση του βιβλίου του «Μύθοι, παρεξηγήσεις και άβολες αλήθειες της ελληνικής ιστορίας» (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) που θα παρουσιαστεί στη Βέροια στις 25/1.
Στην ερώτηση σχετικά με τις αιτίες συγγραφής του βιβλίου του υπογράμμισε :
«Αφορμή για το βιβλίο ήταν ύστερα από ένα μεταπτυχιακό σεμινάριο που παρακολούθησα τον υπεύθυνο καθηγητή που ήταν και διδάκτορας ιστορίας με πολύ άνεση να αραδιάζει τους διάφορους αυτούς μύθους, στους οποίους αναφέρομαι και στο βιβλίο. Ήταν η τελική ώθηση. Αν έχουμε φτάσει και μέσα στο πανεπιστήμιο ν’ ακούνε νέα παιδιά από πανεπιστημιακό τέτοια πράγματα και προφανώς να τα πιστεύουν, σκέφτηκα ότι η ελάχιστη υποχρέωση που έχω ήταν να μαζέψω όλα αυτά σ’ ένα τόμο, να βγάλω ένα βιβλίο και να επιστρέψω στον κόσμο ένα μέρος αυτής της γνώσης που έχω πάρει τόσα χρόνια από το δημόσιο πανεπιστήμιο».
Για ποιο λόγο η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας «ταΐζει» μύθους και παραμύθι;
«Κάθε εξουσία προσπαθεί πάντα να διαμορφώσει πιο ευνοϊκή για τον εαυτό της αφήγηση του παρελθόντος. Μια αφήγηση η οποία θα τη βοηθά να θεμελιώσει σ’αυτήν τα δικά της δικαιώματα , τα δικά της συμφέροντα είτε άμεσα είτε έμμεσα. Είτε με το να δείχνει το πόσο καλά η δική της πολιτική τάξη έκανε τα πράγματα στο παρελθόν , είτε με το να κάνει κριτική σε άλλες πολιτικές τάξεις κ.α. Για παράδειγμα το κρυφό σχολειό ως μύθος δημιουργήθηκε μετά την επανάσταση διότι παρότι η εκκλησία δεν είχε στηρίξει την επανάσταση (π,χ αφορισμός από το Πατριαρχείο). Στη Ελλάδα ναι μεν ο κατώτερος κλήρος συμμετείχε στην επανάσταση αλλά ξέρουμε π.χ ότι στη συνέλευση της Βοστίτσας που αποφάσισε τελικά το ξέσπασμα ο Π.Π. Γερμανός δεν ήταν υπέρ, όχι γιατί δεν ήθελε την επανάσταση αλλά γιατί έκρινε ότι εκείνη στιγμή δεν ήταν ώριμες και κατάλληλες οι συνθήκες. Όταν όμως το κράτος ιδρύθηκε η εκκλησία εκ των πραγμάτων αποτελούσε έναν από τους φορείς της εξουσίας και κάπως έπρεπε να νομιμοποιηθεί και να ενισχυθεί αναδρομικά η παρουσία της στο κράτος μέσω της επανάστασης. Έτσι δημιουργήθηκε αυτή η ιστορία. Οι Οθωμανοί δεν απαγόρευαν στους υπηκόους τους να μιλούν τη γλώσσα τους άρα δεν υπήρχε λόγος να λειτουργούν τα σχολεία κρυφά. Έχουν την ανάγκη οι νέες εξουσίες να δημιουργήσουν μία αφήγηση της ιστορίας ακόμη και ης πιο πρόσφατης που να βάλει τα πράγματα στα κατάλληλα κουτάκια βολικά γι’αυτήν. Ακούγοντας εμείς όλα αυτά τα χρόνια κάποιους μύθους εκπαιδευόμαστε να τους πιστεύουμε όπως και τους επόμενους».
Μήπως ο εκλαϊκευτικός χαρακτήρας που έχει το βιβλίο χάνει σε επιστημονικότητα;
« Κάθε μορφή γνώσης μπορεί να μεταφερθεί σε όλα τα ηλικιακά και μορφωτικά περιβάλλοντα, ως μία μετάφραση. Σε κάθε μετάφραση κυριολεκτική ή μεταφορική κάτι χάνεται. Με αυτό το δεδομένο μπορούμε κάθε φορά να μεταφέρουμε μία γνώση διαφυλάσσοντας το βασικό της πυρήνα , μεταδίδοντάς την με τρόπο που να την κάνει κατανοητή σε περιβάλλοντα μη ειδικών, χωρίς να θυσιάζει τη επιστημονική ακρίβεια και ορθότητα. Αυτό γίνεται, γι’αυτό και όλα τα εγχειρήματα που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια εκλαϊκευτικής ιστορίας είναι χρήσιμα. Στο βαθμό που πρώτον δεν θυσιάζεται η ιστορική ακρίβεια προς όφελος ενός εντυπωσιασμού και από τη άλλη όταν εξυπηρετούνται σκοποί συντηρητικοί ακόμη και αντιδραστικοί. Όπως π.χ τα διάφορα βιντεάκια που κυκλοφορούν που λένε διάφορα ψέματα και υπερβολές για τη ιστορία , που σ’ένα βαθμό δημιούργησαν και το κύμα που πάτησε η Χρυσή Αυγή και η είχε εκλογική άνοδο».
