To ανέκδοτο με τον αδερφό Στέλιο (Παττακό) θύμησε η πρώτη, ζωή να έχουν, απολογιστική συνεδρίαση του διμήνου, του Κώστα Βοργιαζίδη.

Ο ένας θέλω αυτό, η άλλη και γιατί να να μη γίνει το άλλο, ο τρίτος να «κάνει η μάνα», θύμισαν το τι έδωσε ο Παττακός σε περιοδεία του σε επαρχιακή πόλη, όταν όλοι του ζητούσαν τον ουρανό με τα άστρα.

Πλην ενός, που του ζήτησε κάτι ανατομικά απίθανο. Και ο Στελάρας είπε ναι.

«Μα πώς είναι δυνατόν να υποσχεθούμε κάτι τέτοιο;», του είπε ο σύμβουλός του.

«Γιατί οι άλλοι τι θα πάρουν», απάντησε το πρωτοπαλίκαρο της χούντας.

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, ο Θύμιος μένει, σύντροφοι. Όχι ο αγαπημένος ρόλος του Κώστα Χατζηχρήστου.

Ο Θύμιος Λυμπερόπουλος, πρόεδρος των ιδιοκτητών TAXI στην Αθήνα, που πρωτοεκλέχθηκε στο αξίωμά του, όταν η Βουγιουκλάκη τα είχε με τον Κωνσταντίνο.

Τουλάχιστον διαθέτει πλέον άσπρη κόμμωση και γενειάδα, όχι την κομοδινοροδομπορντοκόκκινη, που έφερε επί ΣΥΡΙΖΑ.

Ανδρέα Μικρούτσικε θα σε μαλώσω. Άκου δεν θες να ξαναδείς την Τραϊάνα Ανανία;

Τέτοια ηθοποιάρα δεν ξανάβγαλε η Ελλάδα. Όλος ο ανδρικός πληθυσμός στο πλευρό της είμεθα.

Ειδικά από τότε που χόρεψε το σαγηνευτικό τσιφτετέλι στο Σπύρο Παπαδόπουλο.

Ε, από τότε διακηρύξαμε το «φάτε μάτια ψάρια». Άτιμη κοινωνία, που δεν έχουμε γιοτ, να την πάμε καμιά βόλτα.