Δυο ημερομηνίες στιγμάτισαν τον ελληνισμό στην Κύπρο. Η 20η Ιουλίου 1974, με την εισβολή στην Κύπρο το 1974 (Αττίλας 1) και η 14η Αυγούστου της ίδιας χρονιάς,  με την «παράδοση» του 38% της μεγαλονήσου (Αττίλας 2) στην Τουρκία. Πενήντα χρόνια μετά, οι δολοφονίες αθώων θυμάτων, βρεφών, μανάδων και ηλικιωμένων παραμένουν ατιμώρητες. Κενό γράμμα και τα ψηφίσματα ασφαλείας του ΟΗΕ. Και οι «σύμμαχοι» μας ζητούν την αποκλιμάκωση της έντασης μεταξύ εισβολέων και δολοφόνων και αθώων θυμάτων. Η εξίσωση Τουρκίας-Ελλάδας και οι προσπάθειες διαφόρων «τραπεζών σκέψεων», όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ, για «δουλική» προσέγγιση της Τουρκίας, φαίνονται πώς βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε σημαντική μερίδα του πολιτικού μας συστήματος. Κρίμα στη μνήμη των άταφων δολοφονημένων, στα βάσανα και τους βιασμούς που υπέστησαν οι ελληνοκύπριοι και οι ελλαδίτες στρατιωτικοί. Κρίμα, γιατί ο «φάκελος» με τα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία, είναι καλά κρυμμένος. Γιατί κρατά «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα».