Τον πραγματικό «Γολγοθά» που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που καταγγέλλουν το κακοποιητικό περιβάλλον στο οποίο ζουν, που εκτός από την ουσιαστική ανυπαρξία των απαραίτητων δομών προστασίας και τις μακρόσυρτες νομικές διαδικασίες, έχουν να αντιμετωπίσουν και την αστυνομική αδιαφορία έως αυθαιρεσία, αναδεικνύει άλλη μια φορά η νέα αποτρόπαια και καταδικαστέα δολοφονία 28χρονης κοπέλας από τον 39χρονο πρώην συμβίο της, που έγινε το βράδυ της Δευτέρας και μάλιστα λίγα μόλις μέτρα από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, όπου είχε απευθυνθεί για βοήθεια λίγο πριν πέσει νεκρή από το μαχαίρι του φονιά.
Τα αποτρόπαια εγκλήματα δολοφονιών γυναικών από τους συζύγους - πρώην ή νυν - από τους συντρόφους τους, που βρέθηκαν ξανά στην επικαιρότητα, δίκαια προκαλούν τη λαϊκή οργή και την αγανάκτηση του κόσμου και αποτέλεσαν πηγή ευαισθητοποίησης για το ζήτημα της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών. Ο προβληματισμός αυτός χρειάζεται να στραφεί κυρίως στις οικονομικές, κοινωνικές αιτίες για όσα βιώνουν χιλιάδες γυναίκες εκτεθειμένες στην ανασφάλεια και τη βία. Είναι οι ίδιοι παράγοντες που «γεννούν» δολοφόνους, βιαστές, κακοποιητές και διευκολύνουν τη δράση τους.
Σε κάθε περίπτωση, σε αυτού του τύπου ανθρωποκτονίες εκφράζεται με αποκρουστικό τρόπο η κοινωνική παθογένεια της επιβολής της πειθαρχίας, της υποταγής και στην οικογένεια ή στη συμβίωση. Αντανακλά με υποκειμενικό τρόπο τις διαστρεβλωμένες αντιλήψεις περί αφοσίωσης, που η ερωτική σχέση συνδέεται με τάση «ιδιοκτησίας» της συζύγου ή συντρόφου.
Το κίνητρο του δράστη δεν είναι απλά το φύλο του θύματος, αλλά η σχέση του θύματος μαζί του, η οποία διαμορφώνεται στο έδαφος και των παραπάνω στρεβλών προτύπων για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, τις διαπροσωπικές σχέσεις που στηρίζονται στην οικονομική και κοινωνική εξάρτηση ενός ανθρώπου από έναν άλλο στο πλαίσιο του γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης.
Αυτός ο καταναγκασμός στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων παραμένει, παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες έχουν επέλθει αλλαγές στην κοινωνική θέση της γυναίκας, με κύριο χαρακτηριστικό την αύξηση του ποσοστού της συμμετοχής της στην κοινωνική εργασία. Αυτή η πραγματικότητα με χρονική καθυστέρηση οδήγησε και σε αντίστοιχη προσαρμογή των κοινωνικών αντιλήψεων για τις σχέσεις των δύο φύλων, τον γάμο και την οικογένεια, αλλά και σε νομοθετική προσαρμογή. Αυτές οι αλλαγές στην κοινωνική θέση της γυναίκας δεν ανατρέπουν την ταξική αιτία της πρόσθετης - δηλαδή και σε σχέση με τον άνδρα - ανισοτιμίας της γυναίκας. Η όποια οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας από τον άνδρα δεν μπορούσε να πάρει χαρακτήρα ουσιαστικής οικονομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης σε συνθήκες εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων. Δεν απάλλαξε τη γυναίκα από τον ταξικό οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό, όπως δεν απάλλαξε και τον άνδρα.
Συνεπώς, το κίνητρο των δραστών, που έφτασαν στη δολοφονία της γυναίκας, δεν αναπτύσσεται σε «κοινωνικό κενό». Στην «αρένα» και τη σήψη της σύγχρονης εκμεταλλευτικής κοινωνίας φυτρώνουν και στις διαπροσωπικές, οικογενειακές σχέσεις ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, η υποτίμηση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, ακόμη και της ζωής του. Πρόκειται για κρίση της ηθικής των αστικών κοινωνικών σχέσεων, που ο πυρήνας τους είναι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κατ' επέκταση στα περιουσιακά στοιχεία.
Οι όποιες αλλαγές στην ποινική νομοθεσία δεν είναι από μόνες τους ικανές να εξασφαλίζουν την ολόπλευρη προστασία των γυναικών από τέτοια αποκρουστικά εγκλήματα. Μια γυναίκα έχει να αντιμετωπίσει πολλούς σκοπέλους μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη του δράστη: Από την αστυνομική αδιαφορία ή αυθαιρεσία μέχρι την υποστελέχωση των ιατροδικαστικών υπηρεσιών, τις μακροχρόνιες νομικές διαδικασίες. Την ίδια στιγμή παραμένει η έλλειψη επιστημονικής, νομικής, κοινωνικής και οικονομικής υποστήριξης των θυμάτων από κρατικές δομές, όπως συμβουλευτικοί σταθμοί, ξενώνες κακοποιημένων γυναικών κ.ά.
Αλλωστε, οι αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα δεν αρκούν για την πρόληψη του κοινωνικού φαινομένου, δεν αποτρέπουν από μόνες τους τους δράστες - τέρατα. Ο ειδικός νόμος που ρυθμίζει με ειδικές αυστηρότερες διατάξεις τα θέματα της ενδοοικογενειακής βίας δεν μείωσε το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας
Βασικό ζήτημα είναι να εξασφαλιστούν εκείνοι οι οικονομικοί, κοινωνικοί παράγοντες ώστε οι γυναίκες να έχουν τη δυνατότητα ν' αντισταθούν και να αποκρούσουν τη βία κάθε μορφής, να απεγκλωβιστούν από παθογόνες οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις, χειραφετημένες οικονομικά, κοινωνικά, ψυχικά. Δηλαδή, να εξασφαλιστεί το καθολικό κοινωνικό δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, σε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.ά.
Ταυτόχρονα, χρειάζεται ένα εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, όπως ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους, συμβουλευτικών κέντρων, στελεχωμένων με ειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς εμπλοκή ΜΚΟ. Ως προς την πρόληψη είναι ανάγκη να οργανωθούν ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία και σχολές από επιστημονικούς, κρατικούς φορείς. Ολα αυτά απαιτούν γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ο «φαύλος κύκλος» της βίας και της γυναικείας ανισοτιμίας μπορεί να σπάσει, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής των οικονομικών, κοινωνικών σχέσεων που τα γεννούν και τα αναπαράγουν, δηλαδή της καπιταλιστικής κοινωνίας.
«Ασπίδα προστασίας» είναι ο αγώνας για να εξασφαλιστούν όλες οι προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών της γυναίκας. Η δράση του γυναικείου συλλόγου, του σωματείου, του φοιτητικού συλλόγου σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η κυψέλη για να βρει η γυναίκα το κουράγιο, την αλληλεγγύη, τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή της μαχόμενη.
