Το πρόβλημα είναι υπαρκτό, πολύπλοκο και κυρίως οξύνεται. Κάνουμε λόγο για τον σχολικό εκφοβισμό. Άλλωστε τα σχολεία δεν λειτουργούν σε κοινωνική «γυάλα». Σε μία κοινωνία από όπου απ’ όλους τους πόρους της εκπορεύεται η βία, τα σχολεία δεν θα μπορούσαν να μείνουν έξω. Έχουμε βαρεθεί να μετράμε καμπάνιες, φιέστες και συγκρότηση ειδικών επιτροπών για την καταπολέμηση του bullying. Η κυβέρνηση της ΝΔ μάλιστα συγκρότησε το 2019 Διακομματική Επιτροπή η οποία δεν συνεδρίασε ποτέ!
Όμως η όλη κατάσταση δεν σηκώνει φιέστες και «κροκοδείλια δάκρυα» όπως αυτά της κυβέρνησης που ανακοίνωσε μέτρα τα οποία υποτίθεται ότι θα αντιμετωπίσουν το σοβαρό αυτό κοινωνικό φαινόμενο, χωρίς όμως να ακουμπάνε ούτε στο ελάχιστο τις αιτίες του.
Επί της ουσίας τα μέτρα που ανακοινώθηκαν αποτελούν την εφαρμογή του νόμου που ψήφισε η κυβέρνηση τον Μάρτη του 2023 και βρίσκονται πολύ μακριά από την ουσία του προβλήματος, ενώ ταυτόχρονα εκμεταλλεύονται το πρόβλημα για να περάσουν διατάξεις που φωτογραφίζουν ως βία ακόμη και τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι το νομοσχέδιο ορίζει ως ενδοσχολική βία ακόμα και την παρεμπόδιση της ομαλής διεξαγωγής των μαθημάτων και τον αποκλεισμό των μαθητών από τη συμμετοχή τους στη σχολική ζωή, βάζοντας ουσιαστικά στο «κάδρο» τις μαθητικές κινητοποιήσεις, ακόμα και τις κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών και Συλλόγων Γονέων.
Το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού, όχι μόνο δε λύνεται με κατασταλτικά μέτρα, αλλά στην πραγματικότητα περιπλέκεται, γίνεται ακόμα πιο σύνθετο.
Μακριά λοιπόν από τις αγωνίες και τις ουσιαστικές προτάσεις που έχουν καταθέσει γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές στην κατεύθυνση πρώτιστα της πρόληψης, το σχέδιο της κυβέρνησης επικεντρώνεται τελικά στη λειτουργία πλατφόρμας καταγγελιών και σε αυστηροποίηση των παιδαγωγικών και πειθαρχικών μέτρων στα σχολεία. Η συγκεκριμένη πλατφόρμα προβλέπεται στον περσινό νόμο που ψηφίστηκε για τη σχολική βία, ένα νομοθέτημα που χαρακτηρίζεται και από μια ταύτιση των παραβατικών συμπεριφορών με τις μαθητικές κινητοποιήσεις - είναι χαρακτηριστικό ότι ορίζει την «παρεμπόδιση της ομαλής διεξαγωγής των μαθημάτων» ως σχολική βία. Ολα τα παραπάνω έρχονται βέβαια στο πλαίσιο μιας πολιτικής που αντιμετωπίζει με αυταρχισμό και τιμωρίες κάθε διεκδίκηση, και όχι μόνο μέσα στα σχολεία.
Οι ίδιοι οι γονείς θέλουν να αντιμετωπίζονται τα περιστατικά πριν συμβούν, και όχι απλά να δίνεται η δυνατότητα να τα καταγγείλουν, καθώς αυτό δεν λύνει το πρόβλημα, απλά το μεγαλώνει. Αν πραγματικά ήθελαν να βρουν απαντήσεις ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, τότε θα εντόπιζαν τις αιτίες της βίας που βρίσκονται στις ίδιες τις συνθήκες στο σχολείο, που επί της ουσίας είναι ένα σχολείο που απωθεί, γιατί είναι ένα απέραντο εξεταστικό κέντρο. Ένα σχολείο που καλλιεργεί τον μαθητικό ανταγωνισμό, τη λογική "να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου". Αν όντως νοιάζονταν για τα προβλήματα στα σχολεία, τότε θα άκουγαν τα αιτήματα του συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητας για αύξηση της χρηματοδότησης, σύγχρονα, ασφαλή σχολεία, προσλήψεις εκπαιδευτικών, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, βοηθητικό προσωπικό, φύλακες, σχολικούς νοσηλευτές.
Χρειάζεται επομένως ένα ολοκληρωμένο πλέγμα μέτρων στήριξης της οικογένειας, των νέων, μόνιμες προσλήψεις κοινωνικών λειτουργών, ψυχολόγων κ.λπ. στα σχολεία, ενίσχυσης του δημιουργικού περιεχομένου του σχολείου, που θα προωθεί την ομαδικότητα, την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, με αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες και όχι στέρησή τους, κόντρα στο ανταγωνιστικό σχολείο-εξεταστικό κέντρο.
Η μόνη αποτελεσματική, πραγματική και γνήσια αντιμετώπιση του bullying μπορεί να έρθει απ' τη νεολαία και όλο τον λαό στον καθημερινό αγώνα για τις ανάγκες τους στη μόρφωση, στη δουλειά, στον αθλητισμό, στην ψυχαγωγία. Κάνοντας καθημερινά πράξη την αλληλεγγύη, το σύνθημα "ένας για όλους και όλοι για έναν" και απομονώνοντας πρακτικές, που γεννιούνται κι αναπτύσσονται στο έδαφος του ατομισμού, του ανταγωνισμού και όλων των σάπιων αξιών αυτού του συστήματος.
